Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

LXII. [O wijf, dine wivelike ader]

O wijf, dine wivelike ader,
Es so vul der reinicheit,
Dat ic di bliven moet ghestader
Dan een pael, die eewich steit.
Es mi dijn jonst dan ongereit,
Dat dinct mi zeker onghelijch;
Dijn zien es mi een hemelrijch.

Voughen wi onsen zin te gader,
So es mi allen rauwe ontzeit.
Mijn god, mijn moeder, ende mijn vader
Bestu allein, vor waer gheseit.
Du best doch al dats woort besceit;
Hoe saltu mi dan doen bezwijch!
Dijn zien es mi een hemelrijch.

Hoe mochtic emmer wesen quader
Dan ic di dade ontrauwicheit;
Neen, minlic herte was nie verrader,
Ic blive dijn eighin, hoe dat gheit.
Du muechs mi gheven lief ende leit,

[p. 131]

 

Doet mi doch aen eens vruechts ghecrijch;

 

Dijn zien es mi een hemelrijch.

 

 

 

O wijf, dine wivelike ader, enz.