Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

LXXXVI. [Ic sach een scuerduere open staen]

Ic sach een scuerduere open staen,
Eens avonts, als de mane sceen;
Als icker binnen waende gaen,
Stac ic mi jeghen enen steen.
In sacher niemen dan hem tween;
Daer zagh ic twee witte been
Devotelike te Gode waert.
Peinst om mi, zuster Lute;
Gherne, broeder Lollaert.

Mettien slopic ter duren in,
Al achter eenen corentas,
Daer hoordic dat dat zusterkijn
Den cokerduimschen zouter las.
Beide lagen zi int vlas;
De cucule die daer upperst was,
Die docht mi draven als een paert.
Peins ommi, enz.

In den gheest studeirden zi
Dieper dan ic wel verstont;

[p. 157]

 

De broeder bleeffer vaste bi,

 

Hem dochte hi was der zaken cont.

 

Nochtan en vant hi niet den gront,

 

Daer omme wart hi so onghesont;

 

Hi bleef verwonnen in de vaert.

 

Peinst ommi, enz.

 

 

 

Mettien cesseirde dat ghescal,

 

Suster Luten bleef den prijs;

 

De broeder was verwonnen al,

 

Nochtan so was hi arde wijs.

 

Hi scudde sine cappe grijs,

 

Daer was Amelis ende Amijs,

 

Ja, naer den gheesteliken aert.

 

Peinst ommi, enz.

 

 

 

Goede spise ende goeden wijn

 

Brochte elc van hem beiden voort;

 

Ic riep: ‘Ic wils gheselle zijn;

 

Want daer ghebreict een derde accort.’

 

Doe worden zi also ghestoort;

 

Si vloon, sine spraken niet een woort,

 

So sere waren si van mi vervaert.

 

Peinst ommi, enz.

 

 

 

De goede flasschen bleven daer,

 

Daer ic te drinckene of began;

 

Die wijn was zuver ende claer,

 

De spise die stont mi ooc wel an.

[p. 158]

 

Hets recht dat men hem erve jan,

 

Die luten leven eerst began,

 

Daer nes gheen luumkin in ghespaert.

 

Peinst ommi, enz.