Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

CI. [Musike, die in der naturen]

Musike, die in der naturen
Can bezuren,
Beseffen der consten vroylicheit;
Wes vroylic nu, laet varen trueren.
Ich cost teser uren
Der rozen, vul der reynicheit,
Wiens omoet ende zuverheit
Der triniteit
Ontsluten dede schemels duren,
Om alre meinschen zalicheit,
Daer soe bereit
Toe was vor alle creaturen.
Eva brochte ons int bezuren,
Ave was bi den here gheseit,
Ave, der werder rozen teeren,
Die ons mach leeren
Quaets ombeeren
Te duechden keeren,
Den viant weeren.
An haer so steit
Al onze meeste zalicheit.

[p. 176]

 

Bi den here so was muzike

 

In hemelrike,

 

Eer hi Adame tlijf in blies;

 

Dien wildi maken van den slike

 

Na sire ghelike,

 

Ende gaf hem alre herten kies.

 

Den viant, dien vernoyde dies,

 

Ende vantene ries,

 

Doe Eva slouch sbevelens swike,

 

Ave beterde ons tverlies,

 

Doe soe op wies

 

Die werde roze, die met verzike

 

Den heere ontfinc ootmoedelike;

 

Nu danct der rozen, die vruechden plies.

 

 

 

Ave, der werder rozen teeren, enz.

 

 

 

O zuvre roze zonder doren,

 

Uutvercoren

 

Van den heere dor sijn ootmoet;

 

Ne ware hi niet van di gheboren,

 

So ware verloren

 

Al dat Adame ye bestoet.

 

So wie musiken eere doet,

 

Verleent hem spoet

 

Tallen vruechden, sonder toren,

 

Ende neimt ons allen, roze zoet,

 

In dijn behoet,

 

Die van muziken gheerne horen,

[p. 177]

 

Ende diese node souden storen;

 

Nu elc sijn alre blijtste doet.

 

 

 

Ave, der werder rozen teeren, enz.