Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

CXIII. [God groetu, lieflic beilde zoet]

God groetu, lieflic beilde zoet,
An deser zuetzer morghin stont,
Ende also menich minlijc groet,
Als di mach weinschen eenich mont.
Daer toe so es mijn hertzen gront.
Dijn eighin woonst, so waer ich bin,
Ontdoe dijn hertze, ende laet mir in.

Sluutstu vor mi die hertze dijn,
So es mi alle woonst te clein;
Want du best, vrauwe, alleine int mijn,

[p. 189]

 

Daer in mach comen anders gein.

 

Nu laet ons bliven dan ghemein,

 

Minlic elc in anders zin.

 

Ontdoe dijn hertze, ende laet mir in.

 

 

 

Al ware mijn cracht Sampsoens ghelijc,

 

Mijn scoonheit als was Abseloen,

 

Vor Alexandre van machten rijc,

 

Ende wiser ooc dan Salemoen;

 

Sone condic, vrauwe, niet anders doen

 

Dan dijn begher vor al ghewin;

 

Ontdoe dijn hertze, ende laes mir in.

 

 

 

Sin, hertze ende moet, ziele ende lijf,

 

Es eighin dijn, hoet mir vergheit;

 

Vergheitstu mijns, troutzalich wijf,

 

So es mi alle vruecht ontzeit.

 

Een groete dijnre goetlijcheit,

 

Ghef mir doch, vrauwe, in mach niet min;

 

Dan sluut dijn hertze, ende mi daer in.