Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

CXXI. [De vedele es van so zoeter aert]

De vedele es van so zoeter aert;
Al ware een hertze jonc bewaert,
Dat spel soudic verbliden.
Vor alle dinc hebbic begaert;
Nu grijst mijn cop, nu graeut mijn baert,
Vruechden mi ontgliden.
Haddic minen stoc ghespaert,
Doe hi was stijf ende wael gesnaert,
Sone stondic niet beziden.
Wat saelt gheclaecht, doch eist also;
Dat es mijn hertze gar onvro,
Als een versteken vedelman.
Bonghen, akaren, vedelspel
Ghenoucht den jonghen hertzen wel;
Want alle vruechden clever an.

[p. 202]

 

Ich haen verdorven mijn ghestel

 

Int vedelen dat mi rouwen sel;

 

Daernes een ander up nochtan:

 

Hi sceiter van dies niet en can.

 

 

 

Dat bongen es vul der vroilicheit,

 

Als men de bonge te pointe leit,

 

Ende menre up speilt gheringhe.

 

So men se dan gheringher fleit

 

Te meer haer linze te zuetzer gheit;

 

Mi huecht dat icker of zinghe.

 

Haddic ghespaert mijn aerbeit,

 

Het stonde mir bas dant mir nu steit;

 

Nu trueric zonderlijnghe.

 

Wat saelt gheclaecht, enz.

 

 

 

Akaren, dat es wel also zoet,

 

Als men de const te rechte doet,

 

So gheift se also zoet een clanc;

 

Mijn hysterment was wilen goet,

 

Doe haddic tallen vruechden spoet.

 

Wat ic nu doe, dats zonder danc;

 

Die hem mestroost hine es niet vroet.

 

Na dien dat emmer wesen moet,

 

Ic houds mi anden goeden dranc.

 

 

 

Wat saelt gheclaecht, enz.

 

Dies es mijn hertze, enz.

 

Als een versteken, enz.

 

Bongen, akaren, enz.