Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

CXXXVII. [Ic haen ghemint int olde jaer]

Ic haen ghemint int olde jaer
Met steiden zinne;
Loont mi niet bas mijns hertzen gaer
Dit nieuwe, dat hier volghet naer,
So sijn mijn vruechden dinne.
Vergheit soe mijns, des hanich vaer,
Want icse minne;
Vor al dat leift so bem ic haer,
Of minen heit, dats zeker waer,
Gheen liever wijf ic kinne.

Al ware die werelt eighin mijn,
Nochtan sal si die liefste zijn.
Och, sal zoe mijns verghessen dan!
Daer tsoe dwinct mir dijn wijflic scijn,
Dat ic moet bliven dijn eighijn,
Al wildict laten, ic en can.

[p. 221]

 

Du best mijns hertzen hemelrijch,

 

Mijn souvereine,

 

Nacht ende dach bestu in mijch;

 

Vor al dat leift up erderijch

 

Bestu mijn troost alleine.

 

God haldich aller vruechden rijch,

 

Mijn liefste reine,

 

Das ich mach leven zekerlijch

 

Sonder di een oghen blijch;

 

Das darstu zoorghen cleine.

 

Du best daer al mijn troost an steit,

 

Das nemich waerlich up mijn heit,

 

Das ich nie liever lief ghewan;

 

Dat doet dijn duecht, dijn reinicheit,

 

Das ich bin dijn haen ondersceit;

 

Al wildict laten, ic en can.

 

 

 

Dijn wijflic scijn, dijn scoon manier

 

Staet vast geschreven

 

Al in mijn hertze, vrouwe fier;

 

Dus eist doch al in dijn dangier,

 

Mines niet anders bleven.

 

 

 

Ach, vrauwe, wiltu dan gonnen mir

 

Een woort tse gheven, el ghein ic gher

 

En quaem van dir,

 

Troost mir, du best so goedertier,

 

So machic vroilic leven,

 

Du best mijn troost, du best mijn heil,

 

Du best mijns levens meister gheil,

[p. 222]

 

In wildi nummer sceiden van.

 

Dijn gonst, vrau, nicht aen mich en dert,

 

Want mich en wondert niet ne veil;

 

Al wildict laten, ic en can.