|
| |
| |
| |
XV. [Omme dat gherne bezondichde meinsghen]
Omme dat gherne bezondichde meinsghen
Hem zelven zouden duechdelic weinsgen,
Ende niet ne bezouken bi wat zaken
Dat zi te duechden mochten gheraken,
So willic arem, rudaris Jan
Eenen wech scriven, zo ic best can.
Ja, bider ghenaden van onsen heere,
Die ghelooft zi emmermeere
In zijn rike moet zi versamen,
Die daer toe zullen zecghen: amen.
Elc mach dat prouven openbaer,
Die verre wille wesen hier of daer,
Daer zine herte te zine beghert,
Gherne scuwt dat hem bewert;
Ooc moet hi hebben wil hi voort
Daer hi an vinden mach confoort,
Staf ende zweert up avontuere
Wat hem te vindene ghebuere.
Ooc moet hi vraghen toter stont
Dat hi es zeker sweghes cont;
Want dolen es een zwaer verdriet,
Daer omme eist dat men vraghens pliet.
| |
| |
Daer toe moet hi hem avizeren
Om voortgaen ende om persevereren;
Want wie hem zoukens wille bewinden
Verliest zijn pine of hi moet vinden.
Hem es van node ooc te verstane
Hoe verre dat hi heift te gane
Datti ter noot hem provanchiere,
Wedert hem goet coop zi of diere.
Goet wijn, goet broot, maect goeden moet,
Ende gheift ghewillicghen voorspoet,
Ende qualike mach hi dies ombeeren,
Wil hi vulcomen zijn begheeren.
Aldus zo doe ic mijn beghin,
Ende ic bidde elken dat hi den zin
Versta van dat ic hier in meene.
Dat hire up lette; want arde cleene
Es tprofijt van dat men zait,
Daer niement of de vrucht en mait.
Voort willic stellen een ghelijc:
Elc meinsche die up eerderijc
So vele gracien heift ontfaen
Dat hi heift redenlic verstaen,
Die mach der bi den zin van mi
Ghevoelen up dat hi minre zi;
Ende niement zonder minne en leift,
Die redenlic verstaen in heift.
O alle die minnen, nu dan hoort
Wat ic hu dan wil zecghen voort,
Metter waerheit mach men toghen;
| |
| |
Sonder zake ne mach hem poghen
Niement te commene teenicher minne,
Dus moeter zake dan wesen inne,
De welke zake, elc maechs zijn vroet,
Es cauze van dat men minnen moet.
De zake daer minne of pleicht te ghesciene,
Van horen zecghen es of van ziene.
Sonder die twee of teen van beeden
So zouden alle herten bliven versceeden,
Die hem nu elc met andren moyen,
So dattem haer leven dinct vernoyen.
Ja, als zi niet en zijn bi een,
Dus comtet dan bi desen tween;
Dats horen ende dats zien voorseit,
Orspronc der minliker aerbeit,
Ende menich herte, dat heift in vreden
Ghestaen tot up den dach van heden,
Comen zal daer men ghewaecht
Poeinten, daer de zin toe draecht
Van eenichen persoon, diet noit en zach,
Het zal ontfaen nu, up dien dach,
Van horen secghene ende onghesien,
Sulc een spaerke; het zal bi dien
Tonrusten bliven toot het zal scauwen
Dat horen zecghen hem doet betrauwen;
Ende alst bescauwt es metten oghen,
So moet die spaerke vlamme toghen,
Onsteken blivende, wats ghesciet;
Men caens te wille blusschen niet.
| |
| |
Van dier tijt voort was elc alleine
Te vreden, die moeten dan ghemeine
Wesen, zulzi ruste ontfaen.
Dit hebben dese twee voorseide ghedaen:
Hooren ende zien, die beede zijn sake
Van desen bedwelemden onghemake.
Voort weet elc wel, diet heift gheprouft,
Wat elken dinct dat hem behouft,
Die dus te zamen ghevanghen zijn;
Elc stalt te voren zonder pijn.
Daer toe zo vindic pointen ·IX·,
Die dan ghetidich zijn te pleghene:
Teerste, dat men te werke leit,
Dats buten ende binnen reinicheit;
Want scaemte ne zoude niet ghedoghen
In minnen onreinicheit te toghen.
Tander point wil niet ghebreken:
Dats jonnen bet dan connen spreken.
Gherne spreken van dat men mint
Dat zien ende horen al beghint.
Terde es in elken zeere ghepresen:
Dat es een zedich, simpel wezen;
Dat ziet elc gherne, want elc die waent
In anders zin dan zijn vermaent.
Tvierde es eenicheit, dats waer,
Daer staet elc minre gherne naer
Om al geheel ende onghestoort
Te peinsene om dat hem gheift confoort.
Tvijfste point, dies haer minne bewint,
| |
| |
Dats hope als dat zoe es ghemint,
Daer zoe haer zelven in vermaect;
Want zoe daer grote ruste in smaect.
Tseste point dat hier staet bi
Ghelievelicheit gheheeten zi.
Al dat men dan te doene beghint,
Dats om te ghelievene die men mint.
Ghewillicheit es dat zevende:
Metten achten die houden levende
De minne tzamen, dats jalouzie;
Daer heift die werelt up envie.
Bi deser envie ic prouven zal
Hier na noch dat zi dolen al,
Die hem zo teser minne keeren,
Dat zi vergheten de minne Ons Heeren.
Tneghende es altoos in zaisoene,
Winter ende zomer effen groene,
Dats tijt ghebruken om bi te zijn;
Verlanghen es daer of de pijn.
Dit zijn de pointen dic zi wel moghen
Beseffen, die hem te minne poghen.
Elc diet hoort lesen openbaer
Prouve in hem zelven oft iet es waer,
Ende om de redene dat azo zi
Willic ter eerste tueme van mi
Beghinnen, die sprect dat vele der meinschen
Daghelicx om Gode te minnene weinschen,
Ender niet voorder en avizeeren.
So willic gheestelic exponeeren
| |
| |
Dat ic werlic hebbe voorseit;
Dies jonne mi Gods ghenadicheit.
Gracie Gods es altoos tontfane,
Bereet den zondare toe te gane,
Hoe verre dat hi ooc es ontraect,
Hoe moede dat hi hem heift ghemaect,
Hoe bloot dat hi hem heift verteert,
Keert hi te weighe hi es haer weert,
Dat zo zijns wacht, ende zal hem staen
Tot zoene met helzene heift bevaen.
God zeicht, dat mach ons hier versconen:
In bem gheen uutnemer der personen.
Nu dan naer dat elc zondaer mach
Gode ghelieven up welken dach
Datti den wille te werke leit
Om zonde te latene; wat zaelt ghebeit
Up te stane, dats dat ic rade;
Hets beter in tijts dan yet te spade.
Laet ons des gaens doen een beghin
Ende omme keeren; wine moghen niet min
Dan laten den wech ter helscer traden,
Ende zouken den wech ter Gods ghenaden,
Die alzo vriendelic naer ons wacht;
De dach gaet zeere, het naect der nacht.
Een vast ghelove, vrai ende fijn,
Dat moet de staf te weighe sijn;
Des zwerts ne mueghen wi niet ontbeeren;
| |
| |
Daer mede moeten wi van ons weeren
De bramen der werelt groot ende cleene,
Die ons belemmeren an de beene;
Want qualike moghe zi vaste gaen
Die van den bramen zijn ghevaen.
De heliche Anthonis zach in de lucht
Eens, dies haddy vaer ende ducht,
De lucht vul strecken zonder ghetal.
Hi knielde neder ende sprac: ‘Wie zal,
Ontfaermich God, ontganghen moghen
Al desen strecken, wilt mi dat toghen?’
God sprac: ‘Niemene, groot no cleene;
Sonder dootmoediche meinsche alleene.’
Dus moet dese sceede wel sijn gheprijst.
Nu hoort wat ons dat zwert bewijst:
De sceede moet zijn van desen zweerde
Omoedicheit van groter werde;
Dat zweert zal zijn Gherechticheit,
In allen dinghen ondersceit,
Elken doende na rechts verstaen,
Alzo ic mi wil hebben ghedaen.
Voort tander point es prisens waerdich:
Te vraghene moeten wi wesen vaerdich
Den gonen, die vroeder es dan wi;
Want de temptacie es altoos bi.
De viant die toocht ons menichen ganc;
Natuere es scalc, ende broosch, ende cranc.
Wie werken wil na zijns zelves zin
Hi vinter hem dickent bedroghen in;
| |
| |
Dies zal men emmer wat men bestaet
Werken na goeden vroeden raet.
Als men dan tquade ter neder leicht,
Ende men tgoede tuzeirne pleicht,
Persevereren zal men voort;
Voorzieniche cracht daer toe behoort.
Al came verledene dinc voor oghen;
Aestelic zal ment te werne poghen;
Want laten nu ende dan beghinnen,
Daer mach men zelden hende an winnen.
Exempel bider clocken tone:
Clopt mer an, van haren zone
Blijft een gheluut, dat zaen te gaet,
Up dat mer niet weder an en slaet;
Maer roert men de clocke weder an,
So moetze weder luden dan.
Dus bi gheliken men scuwen moet,
Daer men an steken mach den voet;
Noot es hem die te weghe gaet
Dat hi zijn oghen vor hem slaet;
Want dickent den roukelozen verdriet
Dies de vorzienich wel gheniet,
Ende comt alzo dat hem berauwt
Bi temptacien, ende hi verflauwt.
Broot ende wijn daer zal hi na
Staen te ghecrighene, ooc hoet hem ga.
Tbroot, dat ic meene, es hem van node;
God zecht: alleene niet biden brode
Ne leift de meinsghe; maer dat verstaet,
Bi elken worde Gods dat gaet
| |
| |
Uuten monde der zaliger wize,
Dat es der zalicher zielen spize.
Wijn te nuttene confoorteert
Den ghanghere flau ende ghematteert;
Dat es een inich overdincken.
Wat wine dat Christus wilde drinken
Om te betalene onse ghelach,
Daer hi tbloet der ontfaermicheit
Offerde voor svaders gherechticheit,
Ons aerme verlossende uuter hellen.
Dese passie zoude men over spellen,
Ende werpen de zonden onder voet,
Ende scinken hem tranen doch over bloet.
Wat mochten wi min, diet wel beziet,
Naer dat hi hem dor ons crucen liet
Uut rechter minnen ende ne liet niet af
Voor hi den vader den gheest up gaf.
O minners der werelt, scaemt hu, scaemt,
Beziet wat sulken eere betaemt;
Wat love wildi hem hier of gheven,
Die alzo bitterlic gaf zijn leven
Om ons te behoudene, wildijt kiezen;
Nochtan wi willen ons zelven verliesen.
Staet up, ghi weinscers, die sijt verstaect
Int zuer, dat hu dus zoete smaect;
Int welke zoet ghi altoos sneift
Ende peist: dits scandelic gheleift,
Dat God ghestorven es als meinsghe
| |
| |
Voor mi, ende ic mi duechdelic weinsghe,
Ende deser bloedicgher hemelscher roze
Voor mi ghestroit so lettel gloze.
Sta up, hets tijt dat ghi hem looft;
Hi hanct an tcruce, hi daelt zijn hooft,
Sijn handen ghenaghelt, de aerme ontdaen;
Com, wie dat wille, hi wert ontfaen.
Fy den gonen, die langher blijft
In werleken minne so verkaeitijft
Dat hi fondeirt up haren troost,
Ende desen troost verroukeloost;
Waer mede wildi hu excuseeren?
Dit es de wech, ghine durt doleeren,
Dit es der rechter minnen scilt,
Ende of ghi emmer dolen wilt,
Waer zijn de vrienden, die ghi maect,
Up avontuere of ghi ontraect
Om te ghecrighene eniche zeghe
Te commene noch ten rechten weghe.
Waer es hu aelmoesene? waer sijn hu tranen?
Wie zal daer vor hem uwes vermanen?
Waer es hu vasten? Waer es hu bede?
Waer es omoet ende gherechtichede?
Waer es hu toeverlaet of hu tijt?
Waer is tguent daer up dat ghi zijt
Rustende? Ghine hebt ghenen morghen,
Wie zal hu van der doot verborghen,
Ende of ghi steerft, wie zal voor hu
Doen dat ghi uut wilt stellen nu?
Die ghi mint die zaels vergheten,
| |
| |
Ende die hu goet zullen hebben bezeten,
Diene weinscen hu niet een poortevijn.
Nu stant up, arem weinsgherkijn,
Doe zelve wat, hets di wel van node;
Selve doen, dats de ghetrauste bode.
Keer dijn minne te lichte waert;
Want werlike minne altoos begaert
Donker te zine ende onghemerct,
Ende zonder licht niemen wel ne werct.
Christus sprect, versta dit nu:
‘Wandelt int lichte, so dat hu
Niet ne begripe de demsterheit.’
Wiltu dan hier toe sijn bereit
Metter begherte; so zal ic dan
Exponeren, zo ic best can,
Ende bringhen den aert der werelt minne
Tot eenen ghesteliken zinne
Van den ·IX· pointen, die
Ghi voren hoordet secghen mie.
Ic bidde Marien, der maghet zoet,
Gode te biddene met haerre ootmoet,
Alle diet horen zullen of lezen
Dat zijs te beter moeten wesen,
Ende dat zi hem tzulker minnen keeren
Als Gode ghelieft toot zijnre eeren.
Help ons daer toe, Maria;
Aldus beghinic, hoorter na:
O Minners, dies onzekers tijts,
Maect hu onsculdich des zwaers verwijts
| |
| |
Om de ghenouchte daer du an cleifs,
Dat an di zoude te vergheifs
Dat zwaer torment moeten zijn ghedaen,
Dat God om dinen wille heift ontfaen;
Staet up, ende voort te zoukene poocht
De minne van hem, die ons ghetoocht
Heift zulke minne, dat wi ghemeene
Verloost zijn van den eeuwichen weene,
Ende wilt vraghen bi wat zaken
Sal ic toot zijnre minnen gheraken.
Souc in di zelven wie dat di brochte
Werlike minne in dijn ghedochte,
Ende wat de cauze was van dien.
Du vints dat claerlic, het dede ghescien
Hooren secghen, ende zien daer naer;
Dit moetstu lien, want het es waer.
Wiltu dan commen ter minne Ons Heeren,
Prouf in di zelven, du moets di keeren
Te Gode waert, alzo wel verstaedt,
Als ghi toot uwen gheminden daedt;
Ende als ghi omme dan zijt ghekeert,
So eist noot dat ghi kennen leert
Wat zaken, dat hu eerst verwan;
Eist horen secghen; so soucket dan.
Zijt niet te wets om daer na vraghen;
De clocskine zullent hu wel ghewaghen
Van kerken, van closters over al,
Die tughen dat men daer predeken zal
Van Gode, die di te minnene souct.
Ziet dat ghi dat te hoorne rouct,
| |
| |
Ende hoort daer of zijn eewiche rike,
Dezer rijcheiden yet ghelike.
Hoort of ghi uwes lieves duecht
Der zijnre iet gheliken muecht.
Hoor of zijn vrienscap meerre zi
Dan die du mins ende cors in di.
Merc of dijn lief om dijnre bederven
Zonder danc zoude willen sterven;
Merc oftu di muechs daer toe verlaten
Dat zoe di minnen zal zonder haten.
Merc wat love mach zoe di gheven,
Die blijscap es ende eewich leven.
Merc desen minre in alre maniere;
Wien vintstu alzo goedertiere,
Al hebstu langhe zijn minne versmaedt,
Datti di daer omme niet ne laedt;
Dit ne zoude gheen werlic meinsghe doen;
Dus saltune zoucken in zijn sermoen.
Volichstu vast den worden zijn,
Du zaltene vinden in den fijn;
Want horen zecghen minne wect.
In dewangelie hi vertrect:
‘Zalich zijn zi die mijn woort
Horen, ende daer na werken voort.’
Naer dat hi zelve dit heift ghezeit,
So moet hem gracie zijn bereit,
Die om zijn minne te ghewinnen
Zijn heliche woort te hoorne minnen.
Dus zaldi horen zecghen nu
Ter minne wecken, ende dan saltu
| |
| |
Peinsen hoe di dijns liefs ghesichte
Int herte scoot met sulken scichte,
Du ne mochts den quetse niet ghenesen,
Dune moest aenzien of daer bi wesen;
Dan sla dijn oghen themele waert,
Danc hem dat hi di heift ghespaert
In dat verdoolde leven dijn,
Ende zech: ‘Heer God, de oghen mijn
Ne zijn niet waerdich dijnre glorie;
Maer sciet den schicht in mine memorie,
Die du scoots bi haren weene
Int herte der helicher Magdalene.
In bem niet wert te ziene di;
Maer wil die oghen slaen up mi
Van dijnre groter ontfaermicheide,
Ende doe of al mijn qwaetheide.
Almachtich God ende vader, heere,
Met groten rechte berauwt mi zeere
Dat ye ghedochte in mi ghecam,
Dies du up mi mochts wesen gram.
Ziet hier mijn aerme handen twee;
Ic wil di dienen emmermee;
Suver minen aermen, verdoolden zin;
Daer es zo vele belemmers in.
Recht mine voeten te dinen weghe,
Ende ghef mi voort te gane zeghe
Naer dinen wille zonder sneven.
Di alleene zo willic gheven
| |
| |
Mijn herte, die noit an di ne claf.
Mi rauwt dat icse ye meinsghe gaf,
Ontfaermich God, nu wilze ontfaen,
Ende tdijnre eeren so willic gaen,
Te dijnre moeder, der maghet reine.’
Minre, nu doe di zijn alleine;
Kniel, sprec ende ken di zelven cleine.
‘O zoete ontfaermiche fonteine,
Die van gracien altoos vloit,
O roze, die in den hemel bloit,
Die den troon al duere verchiert,
Nu biddic hu dat ghi mi bestiert.
Bewaer mijn leven al gheheel;
Ic hebbe ghedoolt dat meeste deel
Van mijnre tijt, dat mi berauwt.
Elc zondaer hem in hu betrauwt,
Hier in dit aerme dal van weene;
Mijn zonden zijn groot, mijn duecht es cleene.
Naer dat ghi moeder ghecoren zijt
Om pais te makene talre tijt
Tusghen dijns zoons gherechticheit,
Ende onser bezondichder meinsghelicheit,
Moederlic di te mi waert keer.
Ic wil di dienen emmermeer,
Ende in orconden, moeder, van dien
Knielic vor di up mine knien,
Nighende metten hoofde mijn;
Sla over mi den mantel dijn,
| |
| |
Ende bid om gracie, maghet zoet,
Dat ic dijn kint voort minnen moet.
Ic hope bidstu nu voor mi
Hine zaelt niet willen waernen di,
Alzo ghewaerlic, reine maecht,
Als mijn ghelove daer toe draecht,
So help mi nu met dijnre bede,
Ende ontfa nu mijn bidden mede.
Ave Maria, der inghelen vrauwe,
Gracia plena, vul gracien al;
Dominus tecum, met shemels dauwe,
God es metti, ende bliven zal.
Benedicta tu zonder ghetal
In mulieribus, ghebenedijt
Voor alle wiven groot ende smal.
Fructus daer ghi moeder af zijt,
Dat es de vrucht der eewicher vruecht,
Ventris tui, heift ons verhuecht,
Dies ghi met rechte wel heeten muecht
Moeder der weesen, vul alre duecht,
Der maechden vrauwe, der inghelen lof,
Help mi dat ic der weerelt stof
Uut mijnre herten so reine ghevaghe
Dat zoe hem voortan zo behaghe
Dat hi daer stede mach vinden in,
Ende minen aermen donkeren zin
Verlichte met zijnre gracien zoet,
So dat icken eewelic minnen moet,
| |
| |
Ende nemmermeer ne sceede van hem.’
Dan, wertt minre, vor oghen nem,
Alstu Marien dit hebs ghebeden,
Dattu haer met omoedicheden
Eenen hoet wils maken leeren
Te haerre weerde, ende tharer eeren
Van ·XV· bloumen uutvercoren,
Sulc als toot desen hoede behooren,
Alzo hier staet ghetekent na;
Secht telken een Ave Maria,
Knielende met ghebochden zinne:
God groetu, hemelsce coninginne,
Die twoort ontfinct bi singles groete.
God meinsghe wart bi dijnre minne;
Maecht bleifstu, hemelsche roze zoete,
Bit dat hem mijns ontfaermen moete.
God groetu vul van shemels lichte,
In deere der vruecht, doe ghi vernaemt
Elisabeth, uwer helicher nichte,
Daer ghi haer te ghemoete quaemt;
Troost mi die zondelic bem bescaemt.
| |
| |
God groetu vul van shemels gracie,
Der bliscap teeren hu beqwame
Doe ghi tbehoud der zondegher nacie
Droucht levende in uwen lichame;
Lof zijnre ontfaermicheden name.
God groetu, moeder, ghelijc den doren,
Die Moisis bernen zach onghenoost,
Des vruechden teeren dat dus gheboren
Wilde van hu zijn der werelt troost;
Qwijt ons den tijt verroukeloost.
God groetu, vrauwe, der bliscap teeren,
Die ghi hadt te selven stonden,
Doe derdekine qwamen den heere der heeren
Anebeden, die lach in douken ghebonden;
Ontbint ons dies wi zijn ghebonden.
God groetu teeren der zalicgher vruecht,
Dat coningen drie uut vremden lande
Zochten den ghevere van alre duecht,
Hu kint, ende daden hem offrande;
Vrauwe, nemt mijn leven onderhande.
| |
| |
God groetu, vrauwe, om hu verbliden
Dat hem na wetteliken doene
God zelve wilde doen sniden
Van zinen knecht, her Simeoene,
Ende al om onser zonden soene.
God groetu der zuverheiden exempel,
Der bliscap teeren, die ghi van hem
Hadt, doe ghine in der joden tempel
Vont zittende te Jherusalem;
Doet dat ic bi hem vonden bem.
God groetu, die verblidet zeere,
Dat God ter brulocht van Archeteclijn
Bi uwer bede ende tuwer eere
Van watere wilde maken wijn;
Ghebenedijt zo moet hi zijn.
God groetu, troosticge der keitive,
Der vruechden teeren dat dheere groot
Met visschen ·II·, met broden vive,
Voede ·V· duust meinsghen tharen noot,
Daers ·VII· corven over scoot.
| |
| |
God groetu, moeder, bedructe vrauwe,
Der droufheit teeren, die ghi ten stonden
Hadt, doe ghine zaecht met bitteren rauwe
Ant cruce sterven, ende al vul wonden,
Ay lacen! ende al om onse zonden.
God groetu teeren der blider mare,
Daer hu de rauwe bi wart ghenesen,
Doe ghi dies worden waert gheware
Dat hi was van der doot verresen;
Doet ons verresen met hem wesen.
God groetu, alder werelt troost,
Dor de bliscap als ghine zaecht
Themele varen, die hadde verloost
Al dat die viant hadde gheplaecht;
Lof moetti hebben, moeder, maecht.
God groetu, vercorne maghet reine,
Dor de bliscap zonder ghelike,
Doe hi uut desen erdschen weine
Hu haelde bi hem in zijn rike,
Ghecroont met vruechden eewelike.
| |
| |
God groetu vul van hemelscher glorie,
Die al dat hemelsche heere verchiert;
Hebt ons altoos in hu zoete memorie,
Maecht, vul glorien ghegloryert,
Dat ons Gods gracie altoos bestiert.
Nu minre, alstu dan desen hoet
Ter eeren der zuverre rozen zoet
Hebs ghemaect, saltu up staen,
Ende dijn ogen te hemele slaen,
Ende spreken: ‘Vader, ic danke di;
Sulc een groot zondaer als ic zi,
Ene aerme onwerdicghe creature
Dattu ghewerdichs te deser ure
Mi te spaerne in minen zonden,
Ende bider passie, ende bi den wonden
Dijns eenichs zoons, Jesus Christus,
Ghecocht, behouden bem aldus,
Ende bides Helichs Gheestes gratie
Boven alre temptacien tribelatie
Vermonden mach dijnre moeder teeren
Haer bliscepen om haren lof te meeren,
Dies ic zondaer niet waert en bin,
Ende daer mijn aerme belemmerde zin
Onabel toe es te deser tijt.
Ic biddu, die als machtich zijt,
Drie persoon, een warich God,
| |
| |
Mi, die so dicwile dijn gebod
Te broken hebbe-in zwaren mesdaden,
Wilt an mi tooghen dine grote genaden,
Die leift ende regneirt te samen,
God in de werelt der werelden; amen.
O minre, nu staet di wel te pleigene
Te overdinkene de pointen neghene,
Daer du hebs in de minne der werelt
Den tijt verloren, den zin versperelt.
Teerste point, soot es voorzeit,
Dats buten ende binnen reinicheit,
Twelke elken minre wel betaemt;
Want alre zeere ware elc bescaemt,
Als hi bi lieve comt present,
Hine ware gesuvert al omtrent
Van meszitte ende van messtane;
Ende datter hinge een pluumkin ane,
Het moester of al waert ghewayt;
Ende warer ooc yewers yet ontnayt,
Dat moeste te voren sijn verwaert,
Dies ne worde cost no const gespaert.
Voort pijnt de minre in al sijn dingen,
In talen ende ooc in wandelingen,
Ende al sijnre werken soo te ghoomen
Dat hi onbescaemt mach comen
Voor de ghone, die hi mint;
Nochtan door al de minre kint
Dat hi begrijps waent wesen vry.
| |
| |
Hi wert bescaemt als hi comt bi,
Ende al bevreest als hi lief ziet
Van datten mach ghebreken yet.
Nu merct of minne draecht sulken ducht
Van buten voor begrijps gherucht.
Hoe node worde dan van binnen geseit
Onreine woorden ter doorperheit,
Al wildet therte te sprekene jonnen,
De tonge ne zouts niet woorden connen.
einde.
|
|
Auteursrechtvrij