Poëziekrant. Jaargang 3(1979)– [tijdschrift] Poëziekrant– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [pagina 4] [p. 4] vervolg Tamminga De sitadel Nea sloech it waerme reabikape ljocht meilydsumer en kliener bimanteling om dy, it memmich wêzen bûgd oer it miel, dat tusken de iensumheit fan ùs togearre-wêzen réskikt stiet. Nea tagediener tape in frouweân it yngoe drinken mei sok ûnrimpen en stil skinken oer yn de glêzen fan gemiensumheit. Ljea, it wurdt bitter tinken. Bûtendoarren binuttigt de hjerst de roazêbedden, spint er de paden ticht. En ùttsjinne sinke de pompeblêdden yn de grêften fan it forjit: ûnkearber en âld barren. En tusken ùs is it sêft brekken fan it ljocht yn ien inkelde romer en yn it lims en de biennen hêften fan it tafelreau op it wyt lekken: lyts en faei fjild-fan-krêften. Ek as ienris dyn earmen lomer wurde en de kraften fan ùs kinnen leechskonken lizze ùnder strewellen, dannoch sil dizze lytse sitadel in lêste fêsting ús wêze, dy 't ûnnimber is by it stoarmrinnen fan novimber. D.A. TAMMINGA De citadel Nooit Sloeg het warme roodomtogen lamplicht zó meedogend en zó klein een mantel rond u, zeer moederlijk gebogen over het maal, dat tussen de eenzaamheid van ons getweeën-zijn gereed staat. Zó genegen schonk nooit een vrouwehand kostlijke wijnen met zulk beheerst en stil bewegen óm in de glazen van gemeenzaamheid. Lief, het wordt bitter ernst. Want in de tuinen ontbladert herfst de rozenperken en spint de paden dicht. En onafwendbaar zinken de waterlelies in de kreken der vergetelheid, tussen venledens puinen. En tussen ons is het zacht breken van het licht in enkele kristallen, en glanzen die in ijle kringen op mes en tafellaken vallen: klein krachtenveld, veeg teken. Ook als eenmaal dit lamplicht brandend ons gaat vergezellen en uw gebaren worden trager, dan nog zal deze kleine citadel een laatste onneembare vesting ons zijn, bij machte de storm te stuiten in novembernachten. D.A. TAMMINGA (Vertaling: Anne Wadman). Vorige Volgende