Poëziekrant. Jaargang 3

[p. 4]

vervolg Tamminga

De sitadel

Nea sloech it waerme reabikape
ljocht meilydsumer en kliener
bimanteling om dy, it memmich wêzen
bûgd oer it miel, dat tusken de iensumheit
fan ùs togearre-wêzen réskikt stiet. Nea tagediener
tape in frouweân it yngoe drinken
mei sok ûnrimpen en stil skinken
oer yn de glêzen fan gemiensumheit.

Ljea, it wurdt bitter tinken. Bûtendoarren
binuttigt de hjerst de roazêbedden,
spint er de paden ticht. En ùttsjinne
sinke de pompeblêdden yn de grêften
fan it forjit: ûnkearber en âld barren.

En tusken ùs is it sêft brekken
fan it ljocht yn ien inkelde romer
en yn it lims en de biennen hêften
fan it tafelreau op it wyt lekken:
lyts en faei fjild-fan-krêften.

Ek as ienris dyn earmen lomer
wurde en de kraften fan ùs kinnen
leechskonken lizze ùnder strewellen,
dannoch sil dizze lytse sitadel in
lêste fêsting ús wêze, dy 't ûnnimber
is by it stoarmrinnen fan novimber.

D.A. TAMMINGA

De citadel

Nooit Sloeg het warme roodomtogen
lamplicht zó meedogend en zó klein een
mantel rond u, zeer moederlijk gebogen
over het maal, dat tussen de eenzaamheid
van ons getweeën-zijn gereed staat. Zó genegen
schonk nooit een vrouwehand kostlijke wijnen
met zulk beheerst en stil bewegen
óm in de glazen van gemeenzaamheid.

Lief, het wordt bitter ernst. Want in de tuinen
ontbladert herfst de rozenperken
en spint de paden dicht. En onafwendbaar
zinken de waterlelies in de kreken
der vergetelheid, tussen venledens puinen.

En tussen ons is het zacht breken
van het licht in enkele kristallen,
en glanzen die in ijle kringen
op mes en tafellaken vallen:
klein krachtenveld, veeg teken.

Ook als eenmaal dit lamplicht
brandend ons gaat vergezellen
en uw gebaren worden trager,
dan nog zal deze kleine citadel een
laatste onneembare vesting ons zijn, bij machte
de storm te stuiten in novembernachten.

D.A. TAMMINGA

(Vertaling: Anne Wadman).