Poëziekrant. Jaargang 3

[Gedicht]

Stilstaan, diep verscholen
tussen honderdjarige naaldbomen

Tellend, de sporen van het gewonde dier
aan weerszijden van het jagerspad

De hoeven verliezen hun afdruk
in de vers gevallen sneeuw

Je bent alleen met het verloren spoor
de avond raakt je angst even aan

Je taal is nu zonder spreekgebied
hier was spreken zilver

Zwijg dus maar, overnacht witstil
want alleen ben je het spoor bijster.

A.M.W. JONKER