Poëziekrant. Jaargang 3(1979)– [tijdschrift] Poëziekrant– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende Het niets vleesrood verwoord Nu de tijd definitief een punt zet achter deze hinkende herfst, loop ik leeg als een zandloper tussen de ademloze landerijen. Hier heerst geen levend woord, zelfs geen aanmoedigend teken: de bomen, gebalsemd voor de heenreis, staren net zoals ik onbewoonbaar verklaard naar het noorden. Op deze uitdeinende vlakte waar tweemaal gemegd wit in elkaar vloeit, knipoogt de wanhoop. Bij valavond, wanneer de weke wind het laatste seintje in het ijle smoort, de ondergaande zon het niets vleesrood verwoordt, sta ik spraakloos in een schijnbare dood. CHRISTIAAN GERMONPRÉ Vorige Volgende