Poëziekrant. Jaargang 3

Het niets vleesrood verwoord

Nu de tijd definitief een punt zet
achter deze hinkende herfst, loop ik
leeg als een zandloper
tussen de ademloze landerijen.

Hier heerst geen levend woord,
zelfs geen aanmoedigend teken: de bomen,
gebalsemd voor de heenreis, staren
net zoals ik onbewoonbaar verklaard
naar het noorden.

Op deze uitdeinende vlakte
waar tweemaal gemegd wit in elkaar vloeit,
knipoogt de wanhoop.
Bij valavond, wanneer de weke wind
het laatste seintje in het ijle smoort,
de ondergaande zon het niets vleesrood verwoordt,
sta ik spraakloos in een schijnbare dood.

CHRISTIAAN GERMONPRÉ