Pogen. Jaargang 2

[p. 1]

[Nummer 1]

Korte verklaring

Aan de ingang van de 2^de jaargang van dit tijdschrift, wenst de Redaksie omtrent haar streven een korte verklaring te brengen.

Zonder luid manifest is ‘Pogen’ de Nederlandse wereld ingezeild. Voor éénmaal wensten de stichters de voorkeur te geven aan de goede, steeds vernieuwde daad. Het stemt verheugend te kunnen vaststellen: dat aan hen, die van maand tot maand de onbevooroordeelde getuigen van deze daad hebben willen zijn, de wil die bij de stuurlui vóórzat niet is ontgaan. Toch meent de Redaksie de eerlik-gestelde eis van enkelen die op een voorafgaandelike ‘kleur-bekentenis’ aandringen, niet langer te mogen afwijzen, vooral niet in een tijd als deze, waarin de nood aan gewisheid, aan geestelike zekerheid met de dag schijnender wordt.

_* * _*

Het besef staat voorop: dat de geestelike krisis die wordt doorgemaakt wortelt in de innerlike verscheurdheid van de mens. Slechts het herstel van de éne, ware eenheid tussen de mens en zijn Schepper kan aan de menselike werken de wijding geven der eeuwigheid. Waar elke zoektocht naar deze eenheid faalt, en falen moet, die Gods zichtbaar heenwijzen in de wereld te ontkennen tracht, willen wij ons luid tot Hém bekennen: Kristus is onze stuurman; en het schip waarmee wij de wijde wereldzee oversteken naar het hiernamaals: de Rooms-Katholieke Kerk die Zijn Evangelie door de tijden draagt.

Van uit onze katholieke geloofszekerheid aanvaarden wij het leven, waarin iets van het hoger leven van de geest, iets van de diepe glanzen der ziel te brengen onze taak is. Zó wordt het breedste levensaanvaarden door innerlike gebondenheid geregeld, en dienen wij de door God zelf gewilde orde in de wereld.

In het licht van onze religieuze overtuiging, krijgt de geestelike

[p. 2]

bedrijvigheid der mensen, of deze zich afspeelt op het veld van de politiek of op dat der letteren, haar betekenis voor de eeuwigheid.

Om binnen de grenzen van ons eigen land te verwijlen: de Vlaamse rechtseis zien wij als een absolute rechtvaardigheidseis van een mensegemeenschap die ons het hechtst en op de meest onmiddelike wijze verbindt met de ganse gemeenschap der mensen over de aarde. Wie streeft naar de integraliteit van het eigen volksbestaan, helpt tevens de wereld naderbrengen tot de Waarheid, en zó tot Hém die het lot van de mensheid in handen heeft.

Onder de dingen waarin de mens op aarde Gods wil volbrengt en Zijn Heerlikheid lovende dient, rekenen wij de Kunst. Van ons religieus, noch van ons sociale leven kunnen wij haar abstraheren. Zij is, in het leven, de bekroning van een algeheel overgegeven-zijn aan het levens-wonder, niet alleen van de individuele mens (met zijn gevoel, zijn wil, zijn verstand, en de krachten van zijn verbeelding) maar ook van het voor de gemeenschap geschapen redelik kreatuur. De kunst kunnen wij niet afschaffen (omdat wij nooit algeheel het kind in de mensch zullen kunnen doden); wel kunnen wij dapper te velde trekken tegen ieder dilletantisme hetwelk de kunst verlaagt tot een gril voor de mens die zich kunstenaar noemt.

Wie de kunst zoekt om de kunst (en wij kunnen hetzelfde zeggen van de wetenschap, hetzelfde van de politiek), wie zoekt in haar zich-zelf uit te vieren om het genot van zich-zelf, zondigt tegen de Geest, die in het donker onzer eeuw omfladdert en fel zal doorschieten wanneer de Vader Zijn teken geeft.

Het is deze Geest die wij willen neerbidden naar de aarde door ons werk: als kunstenaars, wetenschapsmensen, politici, e.a., als arbeiders in de tuinen van het verheven dromen, denken en streven der mensen. Omdat wij Hém nodig hebben - Veni, Creator Spiritus! - die alleen het aanschijn der aarde vernieuwen kan, en de verspreide brokken van ons hart en van ons avontuurlik verstand weer bijeen zal voegen tot één klare, gave bouw van licht.

De Redaksie.