Roeping. Jaargang 2

[p. 110]

Uit 'n dagboek.

5 Oktober.

Wij hebben onder 't roken van veel pijpen kaart gespeeld: wij waren soms antoesiast en we hebben veel gelachen bij 't uitstoten van ‘zware rookwolken.’

Heel de avond is zo gepasseerd. -

En heeft er wel één van ons een avondje misère-ouvert gespeeld met z'n ziel voor Jezus? en z'n ziel als een rij open kaarten op de gladde tafel laten glijden als een onbetwistbaar geval? Wie is zo openhartig en oprecht voor Jezus, en vreest niet dat Hij gebogen zal staan over onze open ziel? -

- We houden even 'n troef in, als één van ons vertelt, dat Yokohama en Tokio verdwenen zijn van de aarde, en dat honderdduizenden van onze gele broeders en zusters te kermen liggen in 't wanhopig verdriet van hun geruïneerde land. Werden we zelfs gevoelloos voor wereldsmart? Doen we beter dan 'n Hollander, die bij 't lezen van 't groene schrikwekkende telegramvelletje achter de bonte reklame-ruit der sigaren-winkel verzucht: ‘nou is 't gele gevaar voorlopig geweken’?

In vele harten, stille verwachting dat Holland geen vloot meer behoeft: de kranten worden weer belangwekkend en 't loket aan de lumineuze bioscoop te klein voor de uitgespaarde senten.

Evangelies vertouwen - subliem, wijl op 't randje af vermetel - van alle Kalvinisme gezuiverd, wil de vlootmiljoenen inschepen naar 't gewantrouwde Japan. Gods hemelvloot krijgen we ervoor tot bondgenoot.

Maar 's lands finansier heeft ‘berekend’ en er moet bezuinigd allereerst op 't ‘vertrouwen en de liefde.’ -

Ik doe niet beter met 't leven te zoeken op een kaarttafeltje. 't Wordt laat en triomfantelik staan we op: we hebben weer teorie tot daad gesmeed: we zijn rijker aan wat men noemt ‘levenservaring’. Daarom trappen we de houten stoel onder tafel, en steken de handen op zak.

◽ ◽ ◽

6 Oktober

Men doet je uitgeleide tot de deur: men zet je met een liefde knikje op straat: je voelt je daarom zeer behagelik: je voelt dat je interessant bent geweest.

Glimmende stadsstraten onder flikkerende booglampen, die de regen als 'n vuurwerk doen schitteren. Met z'n regen zuivert God de nachtstraten van veel bekoring, want de weinige mensen passeren haastig - ze hebben geen tijd om op te vallen, om zich te doen zien - en

[p. 111]

de staar-ogen van trams en auto's - brancards van bioscoop en kabaret - glijden schielik langs mij heen naar nachtduisternis buiten de stad. -

- In een zijweg schemeren woonwagens, de huizen van 't ‘schorum’. Uit één, waar nog petroleum-licht door de vierkante ruit schijnt, klinkt gegons van stemmen en als ik vlak bij ben, hoor ik getik van rozenkransen en uit meisjesmond: ‘....ik geloof in de Heilige Geest, de Heilige Katolieke Kerk, de Gemeenschap der.... Heiligen....’ - stuk Hemel op 'n zigeunerkar.

Ik ga langs de ouwe Gotieke Kerk: nonsjalante tik van m'n hand aan de hoed - sleursaluut van soldaat bij 't graf van 'n halfvergeten nationale held - en ik kom tuis. In 't huis slechts stilte. Op m'n kamcr rijen de ernstige boeken en op m'n tafel ligt Kristus gekruist, die wij in tegenwoordigheid van mensen niet kussen durven, wel in 't bijzijn van onze hond.

Voor vandaag is 't ‘leven’ weer geleverd en we plakken er heel goedmoeds 'n geestelik komplement aan vast. We zien niet veel slechte, maar nog minder mooie daden: en we zijn niet kontent. Ik neem Thomas à Kempis van de plank en lees.... denk na: mn' ogen staren... naar de mooie banden in m'n boekenkast - schijn! - Teresia, Johannes van 't kruis, Teresia van 't Kindje Jezus, Gertrudis, Frans van Assisi.

Waarom loop ik, man in de 20e eeuw niet als de arme Frans, in zakkengoed over de pleinen en straten van 'n moderne stad, bespot en uitgelachen om Kristus? Miljeu of genade? Waarom neem ik God niet boven 't kaarttafeltje? Is 't omdat we ‘mens’ zijn?

N.