Roeping. Jaargang 24

[p. 133]

D.v.R.
De H. Benedictus

Nog jong, zag hij ontsteld het diep bederf van Rome
waar menigeen ontredderd in den afgrond viel
en bang vroeg hij zich af: ‘Zal ik daaraan ontkomen?...’
Hij huiverde voor zijn onsterfelijke ziel.

Onwetend maar diep-wijs liet hij toen stad en boeken
en vluchtte naar de bergen in een nauwe grot
om daar een hooger goed en eeuwig heil te zoeken
en er alléén te leven voor het oog van God.

Na jaren vond men hem en zag verrast zijn vrede
en menigeen wou deelen in die levenswijs.
Toen bouwde hij - en alwie wilde, bouwde mede -
zijn eerste klooster: voorportaal van 't Paradijs.

Sinds sleet hij met zijn monniken zijn verdre dagen,
hen voorgaand, groot en sterk, alleen op God bedacht,
hen leerend Christus' zoet en roemvol juk te dragen
en juichende Gods naam te prijzen dag en nacht.

Zoo werd hij gids en vader van ontelbre zonen,
een biddend, werkend, onverwoestbaar-sterk geslacht,
dat in de diepte van Gods vreê bestendig wonend
het vólle christendom aan 't Westen heeft gebracht.

[p. 134]

D.v.R.
Maria boodschap

Gekomen was de volheid van den tijd,
God had het levend heiligdom bereid,
waarin zijn eeuwig Woord zou binnentreden
om daar, uit meêlij met der menschen leed,
als Hoogepriester met het purp'ren kleed
van 't mensch'lijk vleesch zijn Godheid te bekleeden.

Toen werd door Hem de engel Gabriël
gezonden tot een Maagd in Israël,
die was gezegend onder alle vrouwen,
om haar te groeten schoon en vol genâ
en bruid des Heeren zonder wederga,
en haar dit hoog geheimnis te ontvouwen.

Maria, bij dien hoogen eng'lengroet,
ontstelde in haar nederig gemoed
en vroeg zich zwijgend wat dit mocht beduiden.
Had Satan niet in zijn arglistigheid
door vleierij de eerste vrouw misleid?
Hij wist zoo wél zijn gif met zoet te kruiden.

‘Vrees niet, Maria’, sprak daarop de stem,
‘daar gij genâ gevonden hebt bij Hem,
Die u tot reine moeder heeft verkoren
van Hem, Die is Zijn welbeminde Zoon,
Die eeuwig zeetlen zal op Davids troon
en die als kind uit u wil zijn geboren’.

Maria zweeg een wijl en vroeg dan weer:
‘Hoe zal dit kunnen zijn, daar ik den Heer
behoor en Hij tot bruid mij heeft genomen?’
En hij: ‘De Allerhoogste zal met Kracht
u overschaduwen, Zijn Geest zal zacht,
als dauw op rozen, op u nederkomen.

[p. 135]

 

En zie, ook uwe nicht Elisabeth

 

ziet thans vol vreugd verhoord haar droef gebed:

 

God schonk een zoon haar in Zijn mededoogen.

 

Dit is voor haar, die men onvruchtbaar heet,

 

de zesde maand, dat zij zich moeder weet;

 

want ál is moog'lijk bij Gods alvermogen’.

 

 

 

Hij zweeg en stond van gouden licht omgloord

 

en wachtte op Maria's wederwoord

 

en mét hem wachtte God en al de koren

 

der Eng'len en de eeuwen zonder tal

 

en al de dingen in het wijd heelal:

 

zij zwegen om Maria aan te hooren.

 

 

 

Wil dan aanvaarden, zoete, reine Maagd,

 

wat God met al Zijn schepselen u vraagt,

 

opdat Zijn Zoon op aard kan nederdalen.

 

De Booze heeft de vrouw in 't paradijs

 

bedrogen, God wil nu op wondre wijs

 

door u op hem de zegepraal behalen.

 

 

 

Toen boog zij zich in dieper deemoed neer

 

en zeide: ‘Zie de dienstmaagd van den Heer,

 

dat mij geschiede naar uw schoone woorden’.

 

Toen ging de engel neigend van haar heen

 

en liet haar met den Zoon van God alleen,

 

terwijl hij heel de schepping zingen hoorde.