't Eerste Deel, van Sparens Vreughden-Bron

Uytstortende Ueel Nieuwe als Singens waerdighe Deuntjens

[p. 40]

Sonnet,

Op een Sonne-blom.

NAer helder schijnent Licht, ghy door u gulde straelen,
Aen-lockt my dat ick steets met vreughden naer u keer:
Rijst ghy in’t Oosten op, of daelt in’t westen weer,
Ick volgh u, schoon u licht, mijn ‘s levens kracht onthaelen:
Aensiende dan met vreught, de oorsaeck van mijn quaelen,
Denck ick, o gulde Son, ghy my weer ‘t leven geeft,
U straelen zijn soo ‘t schijnt, mijn doodt, maer ‘t hert noch leeft:
Ick rijs weer door u hulp, hier naer uyt doodes zaelen,
Soo volgh ick dan met vreught, dat vriendelick gesicht:
‘t Gesicht, ‘twelck doch alleen, my die als doodt verlicht:
Wat doodt? ‘k segh ‘t is geen doodt, al of wy ‘t schoon doodt noeme,
O! aen-gename pijn, o! vriendelick verdriet,
Die voed gewenschte hoop, en acht u quellingh niet,
Gequel, ghy Leser lacht, en ‘t schijnt ghy kent die Bloeme.

     Konst baert gonst.