Tweede Deel van Sparens Vreugden-Bron

Vytstortende Soo Nieuwe als Singens-waerdighe Deuntjens

Rijm en Gezangh, Aen den furieusen Minnaer.

KOn ick dit Lichaem mee daer nu mijn Ziel is, wenschen,
So waer ick de vernoeghst' van alle aertsche Menschen:
Aurora vry verdwijnt, en Phoebus fnuyckt u stralen,
Ghy hebt u loop vol-voert, Maer ghy, ô Nacht, komt dalen,

[p. 228]

 

Op dat ick haest gheniet de langh-ghewenschte vreught:

 

De Min ontsteldt dit Hart, maer maeckt mijn Ziel verheught.

 

Ha! verssche Water-beeck, hoe ruysch' u soete stroompjes!

 

Begraesde Kruydtjes queeldt, en ghy beblaerde Boompjes,

 

Iae al wat adem schept, en 't redenloos Ghediert

 

Van vreughden om end' om nu loeyt en tiereliert:

 

't Schijnt al wat lucht bevat is nu vol Minne-voncken,

 

Rotz, Bergen Hemel-hoogh, en onder-aertsch' Speloncken,

 

En dicke duyst're Nacht, bedeckster van het Vrijen.

 

Ghy bracken Oceaen, en langh-verleden Tijen

 

Keert nu u loop weer om, en seght hoe dat een Minnaer,

 

Die trouw een Nymph bemint, sal worden een verwinnaer!

 

En draelt ghy my te langh, soo vraegh ick aen den galm,

 

Die nu haer woon-plaets houdt in dicht-bewassen Palm

 

Koomt Nymphje kaetst u stem, die ghy wel eer liet hooren,

 

Een die niet op u dacht. En wilt ghy 't my versmooren,

 

Soo denckt maer op de tijdt doen ghy Narcisses minde,

 

Die minn'loos van u vloodt, en ghy weer in de Linde:

 

Ick wed' ghy dan u gonst een Minaer niet sult weyg'ren,

 

Soo koomt dan sichteloos, en doet mijn gallem steyg'ren

[p. 229]

 

By die mijn Ziel ghebiedt. En kan ick dan door spreecken

 

De dick-beswalckte Lucht of Nevel niet door breecken,

 

Soo weet ick noch wel raedt. Nu sal ick met mijn singhen

 

Uw' onbesloten stem doen door 't Bosschagie dringhen.