De Stem. Jaargang 9

[p. 593]

Het vaste licht

Een kring van engelen kwam zingen
Boven het woest en schitterend licht
Hun wiekslag en hun zachte zingen
Bande de woede van dat licht,
De glans die in hun oogen brandde
Verwon de onrust van dat licht,
Hun spel, en 't spel van hunne landen
Beval en temde 't vliegend licht.

De snelle engelen wier muziek
Het vliegend licht deed staan en beven
En aarzelen onder hunne wiek
Hebben hun stemmen nog verheven
En allen glans gewekt die sliep;
Al 't licht lag aan hun voeten samen.
Toen was het dat zij afscheid namen,
en ieder d' eigen sterren riep.

Zoo scheidden zij op hunne wegen
En maakte elk zijn plaats bekend;
Het duizelige firmament
Nog ademloos van die gezangen
Zag zich in zijn gesternten hangen
Als een volmaakte harmonie
En ging zich fonkelend bewegen,
Nog bevend van die melodie.

[p. 594]

 

De engelen, in elkanders oogen

 

Zagen het nieuw heelal bewogen,

 

Een oogenblik, een blik van God,

 

De sterren vonden hunne wegen

 

Terwijl die kracht hen nog deed beven.

 

Tot aan het einde van het leven

 

Beweegt het licht naar dit gebod.