Tiecelijn. Jaargang 1

[p. 18]

Reynaerts pelgrimsvaart naar het Heilig Land

Men weet dat Reynaert, om koning Nobel niet naar Kriekeputte te moeten vergezellen en de schat van koning Ermerik te wijzen, bekend had dat hij in de ban van de paus was en zich verplicht voelde naar het H. Land te gaan om er vergiffenis te bekomen. Maar Reynaert is er nooit geraakt. Zuurpruimen van kritikasters verweten hem dat hij zijn belofte niet gehouden had.

Na de rehabilitatie-campagne voor Reinaert met Jef Goossenaerts om de vos weer vrank en vrij door Vlaanderen te laten lopen, nam ik het lot van Reynaert steeds vuriger ter harte. Zo groeide het verlangen om het H. Land eens te bereiken en daar te zien of ik nog iets voor hem zou kunnen doen. Eindelijk zag ik in september 1965 een kans om in Palestina te geraken. Er waren wel geen groepsreizen meer vanuit België zo buiten het seizoen en men vond nog enkel een bedevaartreis vanuit Rome met een Italiaans agentschap. Ik zou de enige buitenlander zijn tussen een tachtigtal Italiaanse pelgrims. Ik had het zo het liefst. Het was een onschuldig gezelschap waar niemand iets wist van mijn relaties met de eens veroordeelde Reynaert. Ik schreef in als Z.E.H. Jozef De Wilde, pastoor te Lembeke. Ik moest me op 9 september naar Rome spoeden want wij zouden de volgende dag 's morgens om acht uur vertrekken met een chartervliegtuig vanop het afgelegen Aeroporto di Ciampino Ovest, dus in alle stilte en eenvoud, bijna in het geheim.

Op het vliegveld riep de Italiaanse leider van de bedevaart, Signore Guiseppe Isoli, nog eerst de naam van de bedevaarders af om te zien of wij er allemaal waren. Hij ratelde de familienamen af in alfabetische orde. Opeens stopte hij. Hij keek op als een onbeholpen kind, scheen dan ineens weer moed te vatten en sprak kordaat: ‘Monsignore de Wailde’ (op zijn Engels). Ik schoot in een schaterlach en protesteerde heftig. Ik ben maar een boerenpastoor! Maar mijn protest werd gesmoord door toejuichingen en handgeklap van mijn Italiaanse medereizigers. De leider keek een ogenblik met stralend gezicht en ratelde dan maar verder. Er was ook een echte

[p. 19]

‘Monsignore’ bij de pelgrims, de pastoor van het pietluttige geboortedorp van de toenmalige paus, Monsignore Pacchiani Geremia. Bij zijn naam klonk er geen handgeklap; de parochianen van dit onooglijk dorpje waren die titel reeds lang gewoon. Dan stapten we in het vliegtuig en ik poogde met handen en voeten diets te maken dat ik maar een simpele pastoor was. Maar zij antwoordden met ‘si, si, monsignore’ en de echte monsignore raadde mij aan het spel maar verder te spelen. Ik legde er mij dan maar ootmoedig bij neer. Wij landden te Amman in Jordanië en reden per auto naar Jeruzalem, waar wij in de Casa Nuova van de Paters Minderbroeders zouden logeren. Daar nam ik ook inlichtingen wie de ‘grote baas’ van het Heilig Land was en waar hij verbleef. Het was ook een Italiaanse minderbroeder: een grote vent, maar begrijpend en goedhartig. Men zou er mij heenleiden. Op 11 september trok ik naar pater Ignacio Mancini, de overste van de Custodie van het Heilig Land. Ik mocht dadelijk binnen. Ik zag een forse man, met een kop als



een krentenbrood waarop de smakelijkheid en de goedhartigheid stond te lezen. Hij sprak Frans, maar toch had ik wel wat moeite om klaar uit te leggen wat ik nu van hem verlangde. Ik sprak over Reynaert en Le Roman de Renart, die ook in het Italiaans bestond en dan verder over ‘pénitence’ en ‘rémission’ terwijl ik hem wees naar het papier waarop ik alles neergeschreven had en dat hij maar moest ondertekenen. Ik weet niet of hij het allemaal zo goed begreep. Maar hij knikte vriendelijk en zei: ‘Je comprends. Vous faire plaisir?’ Ik was echt verbouwereerd en kon enkel snel ja knikken. Père Mancini zette

[p. 20]

[p. 21]

zich aan zijn bureau, nam het voorgeschotelde document en met de allure van een gewichtig man tekende hij de volledige en onherroepelijke kwijtschelding. Met een pennetrek vaagde hij al de wandaden van Reynaert weg. Met breed gebaar reikte hij mij het document zeggend: ‘C'est bon ainsi?’ Ik stamelde ontroerd: ‘Très bon! Merci!’ Ja zo simpel ging dat daar in zijn werk. ‘Vous faire plaisir’ als grond van de rechtspraak. Dat was men bij ons nog niet gewoon.

De volgende dagen ontmoette ik daar nog Vlaamse minderbroeders die de vrijspraak van Reynaert vernomen hadden en die vroegen om ook het document te mogen ondertekenen en het daarbij nog van stempels te voorzien. Dat waren pater Rizzeer Defauw, direkteur van het Pelgrim's Office van Jeruzalem en pater Reinhard Van Hoorickx, leraar in het Sint-Antonius-college te Aleppo.

En dat ze nu allemaal ophouden Reynaert scheef te bekijken! Er is een officieel document van de hoogste instantie dat Reynaert in eer herstelt. En laat het onnozel, kinderachtig en romantisch zijn, wij gaan voort om met Reynaert ons volk te ‘plezieren’.

Pastoor J. De Wilde.