Logo DBNL
Tijdschrift voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Jaargang 128 (2012)

Tijdschrift voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Jaargang 128

(2012)– [tijdschrift] Tijdschrift voor Nederlandse Taal- en Letterkunde–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

Hanne Kloots, Steven Gillis, Sven de Maeyer en Jo Verhoeven
De duur van de svarabhaktivocaal in het Standaardnederlands
Een pioniersstudie*

Abstract - This paper studies the duration of epenthetic schwa in spontaneously spoken Standard Dutch. It focuses on tautosyllabic and heterosyllabic consonant clusters consisting of /r/ followed by a non-alveolar consonant (e.g. werk vs. werken). The sample consists of spontaneous speech produced by 160 teachers of Dutch, originating from different regions in Flanders and the Netherlands. The average duration of epenthetic schwa appeared to be significantly longer in the Netherlands than in Flanders. Moreover, a significant effect of the speaker's sex and regional background was found. Age (as main effect) did not cause significant differences.

1 Inleiding

Epenthesis of invoeging van klanken kan al eeuwenlang op filologische belangstelling rekenen. In oude spraakkunsten werd epenthesis tot de zogenaamde ‘grammatische figuren’ gerekend, net als bijvoorbeeld metathesis (bv. mnl. ors vs. nnl. ros) en apocope (bv. mnl. catte vs. nnl. kat). Deze ‘grammatische figuren’ werden vaak ten onrechte als verklaring aangehaald voor de aan- of afwezigheid van bepaalde klanken:

Van niets hebben de taalgeleerden uit vroeger eeuwen grooter misbruik gemaakt, dan van deze [grammatische] figuren. Waren twee schijnbaar verwante woorden gelijk op eene enkele letter na, dan verklaarden zij die letter voor ingevoegd bij het eene of uitgevallen bij het andere woord en zij waanden alzoo de verwantschap bewezen te hebben (Te Winkel 1884: 6).

Een specifieke vorm van epenthesis is de insertie van een sjwa in heterorganische consonantenclusters met /r/ of /l/ als eerste element en een niet-alveolaire consonant als tweede element (bv. merk > merrek, kalf > kallef). Het gebruik van dit soort ‘svarabhaktivocalen’ is geen ontwikkeling in historische zin (Paardekooper 1949). Sommige komen namelijk voor op plaatsen waar historisch al een klinker aanwezig was, bv. in elf (<* ainliba) en twaalf (<* twaliba). Svarabhaktivocalen zijn ook geen recent verschijnsel (Stroop 1988). Het Middelnederlands kende al vormen als berich (berg), arem (arm), herefst (herfst) en arebeid (arbeid) (Van Loey 1971: 85).

In de zeventiende eeuw werden geregeld svarabhaktivocalen gebruikt om poëzie in de alexandrijnse versmaat te dwingen. De invoeging van svarabhaktivoca-

len maakte toen als het ware deel uit van de poëtische vrijheid. Of zoals de dichter Samuel Ampzing (1590-1632) het in zijn Nederlandsch Tael-bericht formuleerde:

De Poesije heeft altijd haere vrijheyd gehad: so en magmen haer ook by ons de schoenen so enge ende bekrompen niet snijden, datmen haer niet wat bots ende spelens en soude geven: sulkx waer de geesten maer quellen, ende den geest uytblusschen (geciteerd uit Zwaan 1939: 183).

Sommige zeventiende-eeuwers ergerden zich ontzettend aan het overdadige gebruik van svarabhaktivocalen, zeker als die ook nog eens gespeld werden. Het fenomeen inspireerde Paulus Hubert Adriaan Jan Strick van Linschoten tot Linschoten (1769-1819), Vrijheer van Heekendorp, zelfs tot het schrijven van een hekeldicht, getiteld Proeve van eenen goeden dichttrant - De oorlog der guelfen en der gibellinen. Een fragment:

 
Nu gallemt 's volleks stem door 't fullepblaauw gewellef,
 
Een hoog gehellemd Vorst vervollegt d'Opper-Guellef;
 
Een schellemsch twaleftal viel 't arrem Kerrekhoofd
 
Van achtren warrem aan. Van hullep gansch beroofd,
 
Dreigt elleks dollek hem een erreg lot. Hij kerremt,
 
En huilt zoo sterrek, dat zich 't vollek zijns ontferremt [...]
 
(geciteerd uit Komrij 1987: 1278-1279)

In welke mate oudere taalstadia sjwa-insertie kenden, valt moeilijk te achterhalen. Omdat we voor die tijd alleen over geschreven bronnen beschikken, is het ook onduidelijk hoe de svarabhaktivocaal toen precies klonk. In het verleden is bijvoorbeeld al flink gediscussieerd over de klankkleur van de svarabhaktivocaal in de zeventiende eeuw. Caron (1952) en Van den Berg (1958) vermoedden dat hij leek op de /i/ van pit, maar Daan (1958) en Koelmans (1960) hadden daar hun twijfels bij. Volgens de laatste zou de svarabhaktivocaal in de zeventiende eeuw eerder kleurloos zijn geweest.

De diversiteit in de twintigste-eeuwse Nederlandse dialecten laat vermoeden dat sjwa-insertie in sommige regio's veel frequenter voorkwam (en -komt) dan in andere. De Schutter (1975), Stroop (1988) en Kloots et al. (2002, 2004) onderzochten sjwa-insertie aan de hand van de woorden werk en werken uit de Reeks Nederlandse Dialectatlassen. In sommige gebieden bevatten werk en werken allebei een svarabhaktivocaal. Dat is het geval in de provincies Noord- en Zuid-Holland, Utrecht, het grootste deel van Gelderland, bijna heel Noord-Brabant en de Zeeuwse Eilanden. In een aantal andere regio's wordt noch in werk noch in werken een sjwa ingevoegd. Dat is het geval in Friesland, Groningen, Noord-Drenthe, het westen van West-Vlaanderen en het grootste deel van Oost-Vlaanderen. Een derde groep van dialecten kent wel sjwa-insertie in werk, maar minder (of niet) in werken. Deze tendens zien we bijvoorbeeld in het oosten van West-Vlaanderen, het noordoosten van Oost-Vlaanderen, Vlaams-Brabant, Antwerpen, de beide Limburgen en bijna het hele noordoosten van Nederland (Drenthe, Overijssel, de Gelderse Achterhoek). Er lijkt trouwens een verband te bestaan tussen sjwa-insertie en sjwa-apocope (Stroop 1988: 60). In de meeste dialecten met sjwa-apocope treedt ook sjwa-insertie op. Het gaat echter niet om een absoluut of een causaal verband. In een overgangsgebied komt namelijk wel sjwa-apocope maar geen sjwa-insertie voor.

Studies gebaseerd op hedendaags Standaardnederlands lieten zien dat ook de variabelen land, leeftijd en sekse voor variatie kunnen zorgen (Kloots et al. 2002, 2004, 2009). In gestuurde spraak lasten de Nederlandse sprekers de meeste sjwa's in, maar in spontane spraak produceerden de Vlamingen de meeste svarabhaktivocalen. De factor sekse zorgde niet voor significante verschillen, maar de factor leeftijd deed dat wel. In beide studies produceerden de jongere sprekers minder sjwa's dan de oudere. Ook de kwaliteit van de /r/ bleek een rol te spelen. In woorden met gevocaliseerde /r/ kwam namelijk nauwelijks of geen sjwa-epenthesis voor. Vermeldenswaard is nog dat het in Nederland de jonge vrouwen waren die in de woorden van het type werk de minste sjwa's invoegden, i.e. de groep die ook een voortrekkersrol speelt bij de verspreiding van het Poldernederlands (Stroop 1998).

De frequentie waarmee sprekers sjwa's inlasten in het Standaardnederlands werd ook mede bepaald door hun dialectachtergrond (Kloots et al. 2002, 2004). In veel regio's leek als het ware een ‘transfer’ plaats te vinden van dialect naar standaardtaal. In gebieden die traditioneel weinig of geen sjwa-insertie kennen (onder andere Groningen, West- en Oost-Vlaanderen) kwam ook nauwelijks sjwa-insertie voor in het Standaardnederlands. In regio's waar de oorspronkelijke dialecten volop sjwa-insertie kennen in werk (bv. Nederlands-Limburg), vonden we ook volop svarabhaktivocalen in de standaardtaal.

Voor de aanwezigheid van svarabhaktivocalen bestaan verschillende taalkundige verklaringen. Traditioneel wordt sjwa-insertie beschouwd als een manier om de syllabestructuur dichter in de buurt van een soort universeel fonologisch ideaal te brengen, de zogenaamde cv-syllabe - al wordt deze intuïtie in recentere studies wel wat genuanceerd (bv. Van Oostendorp 2000: 155). Anderen gaan ervan uit dat svarabhaktivocalen consonantenclusters gemakkelijker uitspreekbaar maken (bv. De Schutter & Taeldeman 1993: 156). Psycholinguïstische studies hebben onder andere laten zien dat vormen met een svarabhaktivocaal sneller mentaal verwerkt worden dan vormen zonder (van Donselaar et al. 1999). Ook bleek de kans op sjwa-insertie samen te hangen met het zinsritme (Kuijpers & Van Donselaar 1998).

Tot slot: de opsporing van sjwa's behoort niet tot de bètawetenschappen. Dat bleek onder andere uit de studie van Wester et al. (2001). Die onderzochten sjwa-deletie en sjwa-insertie in spontane spraak en vergeleken de oordelen van menselijke beoordelaars en spraakherkenners. De menselijke transcribenten bleken meer sjwa's te horen dan de spraakherkenners, al was het verschil tussen de oordelen van mens en machine statistisch niet significant.1

2 De duur van de svarabhaktivocaal

Traditioneel wordt sjwa-insertie beschreven als een soort binair fenomeen: er wordt een svarabhaktivocaal ingelast of er wordt er geen ingelast. Natuurlijke taal wordt echter per definitie gekenmerkt door variatie (zie bv. Laver 2002: 19). Als we slechts twee categorieën onderscheiden, missen we een deel van die variatie.

Wie (ook) zicht wil krijgen op sjwa-insertie als gradueel, continu proces, moet metingen uitvoeren. In deze bijdrage focussen we daarom op de duur van de svarabhaktivocaal, een aspect dat tot nu toe nauwelijks aandacht heeft gekregen in de vakliteratuur.

Laten we eerst kijken naar de duur van de ‘gewone’, niet-optionele sjwa. Sjwa is met voorsprong de frequentste klank van het Nederlands (Luyckx et al. 2007). Over de duur van deze klinker is echter weinig bekend. De reden daarvoor ligt min of meer voor de hand: bij duur- en formantmetingen gaat de interesse doorgaans uit naar de beklemtoonde klinkers die ontlokt worden in een draagzin (bv. Verhoeven & Van Bael 2002, Adank et al. 2004, Adank et al. 2007), terwijl sjwa typisch voorkomt in onbeklemtoonde syllaben.

Specifieke duurmetingen vinden we wel bij Koopmans-van Beinum (1994). Die mat de duur van sjwa in voorgelezen en spontane spraak van dezelfde ervaren spreker, en vergeleek de resultaten vervolgens met metingen van fonologisch korte en lange klinkers uit dezelfde spraak. Haar conclusie: sjwa is een klank met een ‘short-lived, volatile character’ (Koopmans-van Beinum 1994: 78). Gemiddeld bleken de sjwa's namelijk korter te zijn (47 ms in spontane spraak, 43 ms in voorgelezen spraak) dan korte en lange klinkers (67 resp. 95 ms in spontane spraak, 67 resp. 103 ms in voorgelezen spraak).2

Vervolgens kijken we naar de duur van de svarabhaktivocaal. Ook hierover is nog maar weinig bekend. We beschikken alleen over twee beschrijvingen uit de pionierstijd van de experimentele fonetiek: Zwaardemaker & Eijkman (1928) en Van Dantzig (1932).

Zwaardemaker & Eijkman (1928: 301) beschrijven de svarabhaktivocalen in het woord wolk bij twee proefpersonen. Hun uitgangspunt lijkt te zijn dat er in consonantenclusters van het type liquida + niet-alveolaire consonant altijd een ‘stemhebbende glijklank’ te vinden is die ‘langzamerhand het karakter van [ə] kan krijgen’. In vier realisaties van wolk vonden Zwaardemaker & Eijkman (1928: 302) ‘ontegenzeglijk den klinker [ə]’. De duur van deze vier sjwa's varieerde van bijna 13 tot 16 honderdsten van een seconde. Dat is opvallend langer dan de (niet-optionele) sjwa's uit de Koopmans-van Beinum (1994). Daarnaast troffen ze in sommige woorden een (kortere) ‘glijklank’ aan. De duur van deze ‘glijklanken’ varieerde van bijna 3 tot 9,5 honderdsten van een seconde. Deze waarden komen al dichter in de buurt van de metingen uit Koopmans-van Beinum (1994).

Ook Van Dantzig (1932: 54) heeft een reeks duurmetingen uitgevoerd, maar jammer genoeg is haar onderzoeksopzet niet gedocumenteerd. Via Louise Kaiser kon Paardekooper (1949: 82) nog wel achterhalen dat het om spraak ging van ‘een Amsterdamse jongen die zelfs een dialectisch gekleurd abn sprak’. Van Dantzigs metingen lieten zien dat de svarabhaktivocaal in monosyllabische woorden langer is dan die in meersyllabische woorden, namelijk 7 à 8,5 (melk, warm) vs. 2 à 3 honderdsten van een seconde (melken, warmen). De sjwa's uit de monosyllabische woorden waren duidelijk wat langer dan de sjwa's uit Koopmans-van Beinum (1994).

Invoeging van een svarabhaktivocaal kan trouwens ook een invloed hebben op de duur van het woord als geheel. Met het oog op een lexicale decisietaak van

Kuijpers et al. (1996) produceerde een vrouwelijke spreker (onder andere) 12 stimuli van het type tolk. Van elk item werden twee varianten opgenomen: één met sjwa-insertie en één zonder sjwa-insertie. Tot hun verbazing ontdekten de onderzoekers dat de realisaties met sjwa gemiddeld 60 ms korter waren dan de variant zonder svarabhaktivocaal. In twee experimenten uit Van Donselaar et al. (1999) kwam een vergelijkbare tendens naar voren.

In deze bijdrage zullen we de duur onderzoeken van svarabhaktivocalen in het Standaardnederlands bij 160 moedertaalsprekers. Daarmee vullen we duidelijk een leemte in de vakliteratuur. Vernieuwend is verder dat we sjwa-insertie bestuderen in spontane spraak uit verschillende regio's van het Nederlandse taalgebied. Op die manier krijgen we ook een goed zicht op eventuele variatiepatronen in een reële, communicatieve context.

3 Methode

3.1 Type spraak

Het onderzoek waarvan in dit artikel verslag wordt uitgebracht, is empirisch van aard. Sjwa-insertie wordt bestudeerd in spontaan gesproken Standaardnederlands uit verschillende regio's in Vlaanderen en Nederland. Daarbij wordt gebruik gemaakt van hetzelfde corpus als in Kloots et al. (2009). Deze spraak werd verzameld in het kader van een grootschalig sociolinguïstisch onderzoek naar uitspraakvariatie waarbij interviews werden afgenomen van leraren Nederlands (Van Hout et al. 1999). De opnamen werden gemaakt in de loop van 1999. Achteraf werden ze ook opgenomen in het Corpus Gesproken Nederlands.

De spraak uit deze studie werd ontlokt via het principe van participerende observatie: de interviewers probeerden zo veel mogelijk in te haken op onderwerpen die de sprekers zelf aanbrachten. Het was de bedoeling om zo spontaan mogelijke spraak te verzamelen die als basis zou kunnen dienen voor diverse taalkundige en taaltechnologische toepassingen. De interviews waren er dus niet op gericht om zo veel mogelijk woorden met svarabhaktipotentieel te genereren. De interviewers beschikten over een lijst met mogelijke gespreksonderwerpen, maar die lijst diende louter als inspiratiebron. Het was geenszins de bedoeling om bij elke informant de hele lijst af te werken. De opnamen werden gemaakt met een Tascam da-pi draagbare dat-recorder en akg-c420 headsets met een condensormicrofoon. Achteraf werden de opnamen gedigitaliseerd en gedownsampled tot 16 kHz (16 bits).

3.2 Sprekers

De informanten waren 80 Vlaamse en 80 Nederlandse leraren Nederlands. Mannen en vrouwen waren even sterk vertegenwoordigd in de steekproef. De helft van de proefpersonen was geboren vóór 1955, de andere helft na 1960. Door leraren Nederlands als proefpersonen te kiezen, bleef de socio-economische status van de informanten min of meer constant. Zowel in Vlaanderen als in Nederland waren de leraren afkomstig uit vier regio's (Tabel 1): een centrumzone (Antwer-

pen/Brabant, Randstad), een intermediaire zone (Oost-Vlaanderen, Zuid-Gelderland) en twee perifere gebieden (West-Vlaanderen, Groningen/Drenthe, Belgisch- en Nederlands-Limburg).

De term ‘centrumzone’ verwijst naar het dichtbevolkte, economische en culturele centrum van Vlaanderen respectievelijk Nederland. Ook op taalvlak hebben Antwerpen/Brabant en de Randstad een belangrijke uitstraling. In de perifere zones is zowel de linguïstische als de geografische afstand tot het centrum vrij groot. De dialecten staan er nog relatief tot zeer sterk (bv. de Vries et al. 1993, Vandekerckhove 2009). De intermediaire zones nemen een tussenpositie in tussen het kerngebied en de perifere regio's. Ook vanuit dialectologisch oogpunt zijn het overgangsgebieden. In Oost-Vlaanderen valt een ‘bont mozaïek van lokale taalvariëteiten’ te beluisteren (Taeldeman 1978: 7). In Nederland werd gekozen voor het dialectgebied dat door dialectologe Jo Daan Zuid-Gelderland werd genoemd (Daan & Blok 1970). Het gaat om een centraal gelegen gebied ten zuidwesten van de stad Utrecht dat momenteel in een rap tempo aan het verstedelijken is. Vanuit dialectologisch perspectief vormt Zuid-Gelderland ‘typisch een overgangsgebied en wel naar alle kanten’ (Berns 2002: 21).

De dialectachtergrond van de kandidaat-informanten werd systematisch gescreend. De spraak van de proefpersonen uit de definitieve steekproef is representatief voor hun regio. De informanten zijn geboren in de betreffende regio en hebben er ook het grootste deel van hun leven gewoond.

Tabel 1 Overzicht van de steekproef
geboren voor 1955 geboren na 1960
man vrouw man vrouw
VL Centrum Antwerpen/Brabant 5 5 5 5
  intermed. Oost-Vlaanderen 5 5 5 5
  periferie 1 West-Vlaanderen 5 5 5 5
  periferie 2 Belgisch-Limburg 5 5 5 5
NL Centrum Randstad 5 5 5 5
  intermed. Zuid-Gelderland 5 5 5 5
  periferie 1 Groningen/Drenthe 5 5 5 5
  periferie 2 Nederlands-Limburg 5 5 5 5

Per regio werden twee of meer steden geselecteerd. Iedereen die in 1998 Nederlands onderwees in een van deze steden, werd uitgenodigd om deel te nemen aan het onderzoek. Bij de keuze van de steden werd zowel rekening gehouden met sociaal-geografische als met dialectologische criteria. Er werd onder andere gekeken naar bevolkingsaantallen, maar bijvoorbeeld ook naar de verzorgingsfunctie van de steden. De term ‘verzorgingsfunctie’ verwijst naar de aanwezigheid van (onder andere) winkelcentra, ziekenhuizen, scholen, centra voor dienstverlening en bioscopen. Kortom, er werd gekozen voor steden die een aantrekkingskracht uitoefenen op het ommeland.

Uiteraard moest het oorspronkelijke dialect van de steden karakteristiek zijn voor de regio waartoe ze behoren. De Antwerpenaren/Brabanders uit onze steek-

proef gaven les in Lier of Heist-op-den-Berg, de Limburgers in Tongeren of Bilzen, de Oost-Vlamingen in Oudenaarde of Zottegem en de West-Vlamingen in Ieper of Poperinge. De leerkrachten uit Groningen/Drenthe werkten op scholen in Assen, Veendam of Winschoten, die uit Zuid-Gelderland in Tiel, Veenendaal, Culemborg, Elst of Ede, de docenten uit de Randstad gaven les in Alphen a/d Rijn of Gouda en de Limburgers in Sittard, Geleen of Roermond. Meer informatie over de samenstelling van de steekproef is te vinden in Van Hout et al. (1999) en Kloots (2008).

3.3 Dataverwerking

Woordselectie en segmentering

Sjwa-insertie wordt bestudeerd in consonantenclusters met een /r/ als eerste element en een niet-alveolaire consonant of een nasaal als tweede element. Daarbij wordt gefocust op monosyllabische en bisyllabische woorden. Bij de monosyllabische woorden bestaat het cluster uit een /r/ gevolgd door /k/, /x/, /p/, /f/, /m/ of /n/ (bv. werk, scherp, durf, kern). Bij de bisyllabische woorden wordt de /r/ gevolgd door /k/, /ɣ/, /p/, /f/, /v/, /m/ of /n/ (bv. werken, zorgen, zwervers, charmes). Clusters van het type /rx/ en /rb/ kwamen niet voor in het corpus van de bisyllabische woorden. De termen ‘monosyllabisch’ en ‘bisyllabisch’ moeten hier uiteraard in hun fonologische betekenis geïnterpreteerd worden. Of een woord effectief - dat wil zeggen akoestisch - monosyllabisch of bisyllabisch uitgesproken wordt, zou empirisch onderzocht moeten worden, bv. via een aanvullende luistertaak. Naar de monosyllabische woorden wordt in dit artikel verwezen met het voorbeeldwoord werk, naar de categorie met bisyllabische woorden verwijzen we met het label werken. De stimuli werden uit de spontane spraak gesegmenteerd met de software Praat3. Vervolgens werden de afzonderlijke woorden opgeslagen als wav-files met een unieke bestandsnaam. In totaal bevatte het corpus 1848 woorden met svarabhaktipotentieel.

Sjwadetectie en duurmeting

Eerst werd bepaald in welke stimuli er sjwa-insertie optrad. Dit gebeurde op basis van het spectrogram, in combinatie met een luisteroordeel (Kloots et al. 2009). Alleen als de eerste auteur een svarabhaktivocaal herkende in het geluidssignaal én in het spectrogram een segment zag met een duidelijke formantstructuur, werd ervan uitgegaan dat er effectief sprake was van sjwa-insertie. Dat was het geval bij 750 van de 1848 realisaties (Tabel 2). Deze 750 realisaties zijn afkomstig van 137 (van de 160) proefpersonen. Gemiddeld lasten de sprekers 4,69 sjwa's in.4

In 146 gevallen was er een sjwa te zien in het spectrogram, terwijl er geen te horen was. Omdat het hier waarschijnlijk om artefacten van de /r/ gaat, werden deze sjwa's niet als svarabhaktivocalen beschouwd. In 83 gevallen was er een sjwa

hoorbaar, terwijl er geen formantstructuur te zien was in het spectrogram. Ook deze items werden verder buiten beschouwing gelaten. Ons artikel focust immers op de invoeging van de klinker sjwa, niet op overgangsklanken in het algemeen. Als er geen formantstructuur te zien is in het spectrogram, valt niet met zekerheid te zeggen of er effectief een klinker is ingevoegd.

Tabel 2 Hoorbaarheid en zichtbaarheid van svarabhaktivocalen
n
• sjwa is hoorbaar en zichtbaar in spectrogram 750 41%
• sjwa is noch hoorbaar noch zichtbaar in spectrogram 869 47%
• sjwa is alleen zichtbaar in spectrogram 146 8%
• sjwa is alleen hoorbaar 83 4%
Totaal 1848 100%

Vervolgens werd de duur van die 750 ingevoegde sjwa's gemeten op basis van een breedbandspectrogram dat in de tijd was opgelijnd met de golfvorm van het woord. Deze vocaalduren vormen de basis voor deze bijdrage. Een subset van de stimuli (65 items) werd nagemeten door (dezelfde) twee andere auteurs. De correlaties (Spearman's ρ) bedroegen respectievelijk 0,64; 0,67 en 0,75 (met telkens p < 0,01).

3.4 Variabelen en hypothesen

Ons onderzoek naar de duur van svarabhaktivocalen is een pioniersstudie die een opvallende leemte invult. We beschikken tot nu toe immers alleen over de metingen van Zwaardemaker & Eijkman (1928) en Van Dantzig (1932). Een probleem bij deze oudere metingen is dat we niet exact weten hoe ze tot stand gekomen zijn. Bovendien zijn de genoemde studies slechts gebaseerd op spraak van een of twee sprekers. Zelf hebben we bij de samenstelling van onze steekproef systematisch rekening gehouden met de variabelen land, leeftijd, sekse en dialectachtergrond. Daarnaast hebben we ook de invloed van het type cluster (tauto- vs. heterosyllabisch) en het type /r/ onderzocht. Door het pionierskarakter van ons onderzoek is het niet vanzelfsprekend om harde hypothesen te formuleren. In deze paragraaf proberen we toch een aantal verwachtingen te bundelen.

Tautosyllabische vs. heterosyllabische consonantenclusters

Nooteboom (1972) liet zien dat klinkers uit meerlettergrepige woorden korter duren naarmate er meer syllaben volgen. Deze tendens viel het sterkst op bij beklemtoonde klinkers, maar ook bij de onbeklemtoonde vocalen was hij herkenbaar. Een voorbeeld: de tweede, onbeklemtoonde /a/ uit het nonsenswoord /'mamam/ (twee syllaben) bleek iets langer te duren dan de tweede /a/ uit /'mamamam/ (drie syllaben). Als we Nootebooms bevindingen voor de onbeklemtoonde klinkers mogen veralgemenen naar sjwa, verwachten we dat de svarabhaktivocaal in werken wat korter zal zijn dan die in werk. Zowel in werk als in werken maakt de ingelaste sjwa immers deel uit van een tweede syllabe: in werrek horen we ze

in de laatste syllabe, in werreken in de voorlaatste. Ook bij Van Dantzig (1932) was de svarabhaktivocaal in melk en warm langer dan die in melken en warmen.

Type /r/

Kloots et al. (2009) toonden aan dat sjwa-insertie typisch is voor clusters met een ondubbelzinnig consonantische /r/, een tendens die (onder andere) al bekend was uit de Duitse dialectologie (bv. Veith & Putschke 1984/1987, Schmidt & Herrgen 2001). In deze bijdrage over de duur van svarabhaktivocalen concentreren we ons - vanzelfsprekend - op realisaties mét sjwa. Omdat onze steekproef dus nauwelijks gevocaliseerde5 /r/'n zal bevatten, verwachten we dat het type /r/ dit keer niet voor significante verschillen zal zorgen.

Land

Omdat er nooit eerder onderzoek is gedaan naar eventuele Vlaams-Nederlandse verschillen in de duur van sjwa, valt moeilijk te voorspellen in welk deel van het taalgebied de langste svarabhaktivocalen worden geproduceerd. Wel is bekend dat Vlamingen significant trager spreken dan Nederlanders (Verhoeven et al. 2004, Quené 2008). Mogelijk leidt de hogere spreeksnelheid van de Nederlanders tot gemiddeld kortere vocaalduren.

Dialectachtergrond

Voor zover we weten is er nooit eerder onderzoek gedaan naar regionale verschillen in de duur van sjwa. Daarom is het niet eenvoudig om verwachtingen te formuleren met betrekking tot de invloed van de factor dialectachtergrond. Een tentatieve hypothese: in regio's waar traditioneel weinig sjwa-insertie voorkomt in de dialecten (bv. Oost-Vlaanderen, West-Vlaanderen, Groningen/Drenthe) heeft een ingevoegde sjwa wellicht eerder het karakter van een toevallige overgangsklank. De svarabhaktivocaal duurt er daardoor misschien wat korter dan in regio's waar de dialecten volop sjwa-insertie kennen.

Leeftijd

In voorgaande studies gebruikte de oudere generatie meer svarabhaktivocalen in woorden van het type werk dan de jongere. In items van het type werken produceerden beide leeftijdscategorieën nagenoeg even veel sjwa's (Kloots et al. 2002, 2004, 2009). Of de svarabhaktivocalen van beide leeftijdsgroepen een verschillende duur zullen hebben, valt moeilijk te voorspellen. Het contrast tussen beide leeftijdsgroepen in de eerdere studies viel immers gedeeltelijk toe te schrijven aan de variabele realisatie van /r/. In deze nieuwe bijdrage concentreren we ons op realisaties met svarabhaktivocaal. Die bevatten vrijwel allemaal een consonantische /r/. Dat maakt een directe vergelijking met eerdere onderzoeksresultaten complex. Ook een interpretatie vanuit communicatief of normatief perspectief levert moeilijkheden op. Oudere informanten hebben meer spreekervaring dan jongere (Quené 2008), maar communicatieve ervaring vormt geen garantie voor een puntgave realisatie. Terwijl de ene ervaren spreker stilaan de perfectie benadert,

spreekt de andere misschien steeds nonchalanter. Bovendien: wat is een puntgave uitspraak? Taalnormeerders prefereerden lange tijd een sjwaloze - of alleszins ‘sjwaluwe’ - realisatie (Kloots et al. 2002, 2004), maar we weten niet in hoeverre alle informanten nog kennisgemaakt hebben met deze uitspraaknorm.

Sekse

In eerdere studies naar sjwa-insertie bleek de factor sekse globaal genomen - dat wil zeggen als hoofdeffect - niet voor significante verschillen te zorgen (Kloots et al. 2002, 2004, 2009). We hebben ook geen reden om aan te nemen dat de svarabhaktivocalen van mannen en vrouwen in duur zouden verschillen. Onze hypothese is daarom dat beide seksen nagenoeg even lange sjwa's produceren.

4 Resultaten

Om een algemeen beeld te krijgen van de duur van de svarabhaktivocaal en om een vergelijking met de bestaande vakliteratuur mogelijk te maken, presenteren we eerst enkele ruwe gegevens met betrekking tot de duur van de gemeten svarabhaktivocalen. Daarna analyseren we onze metingen meer in detail via een multilevelanalyse. Ten slotte gaan we nog even in op de invloed van de factor dialectachtergrond.

4.1 Algemeen

De gemiddelde duur van de ingevoegde sjwa's bedraagt 44,4 ms (met s = 13,7 ms). In woorden van het type werk is de sjwa gemiddeld 44,8 ms lang en in woorden van het type werken 43,8 ms. Omdat het verschil tussen de categorieën werk en werken statistisch niet significant is (t (748) = 1,02; p = 0,31), kunnen we de items met tautosyllabische en heterosyllabische consonantenclusters tezamen analyseren. Ook het type /r/ zorgt niet voor verschillen (t (748) = -0,35; p = 0,73). Wel zien we een verschil tussen Nederland en Vlaanderen. In Nederland zijn de sjwa's gemiddeld 46,2 ms lang (met s = 14,8 ms). In Vlaanderen duurt een svarabhaktivocaal gemiddeld 42,9 ms (met s = 12,6 ms). Hieronder wordt de invloed van de factor land meer in detail onderzocht, net als het effect van de variabelen sekse, leeftijd en regio.

4.2 Multilevelanalyse met de variabelen land, sekse en leeftijd

Aangezien de 750 sjwa's geproduceerd werden door een steekproef van sprekers, is er een hiërarchie in de data: de sjwa's zijn ‘genest’ in sprekers. Heel wat sprekers hebben meer dan één svarabhaktivocaal gerealiseerd. Bijgevolg zijn de sjwa's statistisch niet onafhankelijk van elkaar. Bij dit soort data biedt mixed effect modelling (syn. multilevel modelling) een oplossing (Quené & van den Bergh 2004). Er werd een multilevelanalyse uitgevoerd met de duur van de svarabhaktivocaal als afhankelijke variabele en land, leeftijd en sekse als onafhankelijke variabelen. De resultaten van de analyse zijn te vinden in de bijlage (Tabel 5). De geschatte gemiddelden op basis van onze multilevelanalyse zijn samengevat in Tabel 3.

Het eerste wat opvalt, is het significante hoofdeffect voor de factor land (p < 0,01). De Nederlandse svarabhaktivocalen zijn duidelijk langer dan de Vlaamse. Verder zien we dat de factor sekse zowel als hoofdeffect als in interactie met de factor land voor significante verschillen zorgt (p < 0,01). Daarnaast stellen we vast dat de variabele leeftijd een interactie-effect met sekse vertoont (p < 0,05).

Bij de mannen vinden we een opvallend verschil tussen Vlaanderen en Nederland. Zowel bij de mannen geboren voor 1955 als bij de groep geboren na 1960 duren de Nederlandse sjwa's 9,5 ms langer dan de Vlaamse. Bij de vrouwen liggen de zaken anders. Nederlandse vrouwen die geboren zijn voor 1955 produceren sjwa's die 8,3 ms langer zijn dan die van Vlaamse vrouwen uit dezelfde leeftijdsgroep. Voor jongere vrouwen (geboren na 1960) vinden we echter een andere tendens. Hier zijn de sjwa's van de Vlaamse vrouwen juist 2,7 ms langer dan de Nederlandse.

Bekijken we de verschillen tussen mannen en vrouwen binnen de landen dan stellen we vast dat in Nederland de jongere mannen (geboren na 1960) langere sjwa's produceren dan de jongere vrouwen, terwijl we in Vlaanderen precies bij de jongere vrouwen de langste svarabhaktivocalen horen. Bij de oudere respondenten stellen we vast dat zowel in Nederland als Vlaanderen de mannen kortere sjwa's produceren (2,3 ms korter voor Nederland en 3,5 ms voor Vlaanderen) dan de vrouwen. Heel opmerkelijk: terwijl de jonge vrouwen in Nederland de kortste sjwa's produceren, duren de sjwa's van de Vlaamse jongere vrouwen juist het langst.

Tabel 3 Geschatte gemiddelde duur van de sjwa's (in ms) op basis van het multilevelmodel, uitgesplitst volgens land, sekse en leeftijd
Nederland Vlaanderen
n gem. duur n gem. duur
geb. voor 1955 - man 77 44,6 109 35,1
geb. voor 1955 - vrouw 103 46,9 130 38,6
geb. na 1960 - man 104 49,5 93 40,0
geb. na 1960 - vrouw 63 41,6 71 44,3

4.3 Invloed van de dialectachtergrond

Vervolgens werd de invloed onderzocht van de dialectachtergrond (Tabel 4). Omdat deze factor gedeeltelijk overlapt met de variabele land, werd hiervoor een afzonderlijke analyse uitgevoerd. De parameterschattingen van deze analyse zijn te vinden in de bijlage (Tabel 6). De -2 loglikelihoodtest geeft aan dat het toevoegen van de variabele dialectachtergrond het statistische model significant verbetert ten opzichte van het nulmodel (χ2 = 63,507; df = 7; p < 0,01), waardoor we kunnen concluderen dat er een significant effect is van deze variabele. In Oost-Vlaanderen, Groningen/Drenthe en West-Vlaanderen zijn de sjwa's gemiddeld statistisch significant korter dan in de overige regio's. In de regio Nederlands-Limburg zijn de sjwa's significant langer dan in de overige regio's.

Tabel 4 Geschatte gemiddelde duur van de sjwa's (in ms) op basis van het multilevelmodel, uitgesplitst per land en type regio
n gem. duur
Nederland centrale regio Randstad 90 45,2
  intermediaire regio Zuid-Gelderland 137 48,9
  periferie 1 Groningen/Drenthe 63 36,7
  periferie 2 Nederlands-Limburg 57 52,8
Vlaanderen centrale regio Antwerpen/Brabant 178 45,8
  intermediaire regio Oost-Vlaanderen 49 34,0
  periferie 1 West-Vlaanderen 73 38,3
  periferie 2 Belgisch-Limburg 103 45,7

5 Discussie

Over de duur van svarabhaktivocalen was tot nu toe nauwelijks iets bekend. Voor we de invloed van de respectieve variabelen op de vocaalduur bespreken, gaan we daarom eerst even in op de duur zelf. De gemiddelde duur van de Nederlandse svarabhaktivocaal bedraagt 44 (werken) à 45 (werk) ms. Die waarden liggen opvallend dicht in de buurt van de duurmetingen in Koopmans-van Beinum (1994). Zij vond voor sjwa gemiddelde duren van 43 ms voor voorgelezen spraak en 47 ms voor spontane spraak. Dat Koopmans-van Beinum (1994) geen svarabhaktivocalen mat maar ‘volwaardige’, niet-optionele sjwa's, maakt de overeenkomst met onze eigen resultaten des te frappanter. Eigenlijk is het dus vooral de ‘gewone’, niet-optionele sjwa die een ‘short-lived, volatile character’ heeft (Koopmans-van Beinum 1994: 78). De svarabhaktivocalen uit ons onderzoek blijken gemiddeld even lang te duren als de niet-optionele sjwa.

Ook een vergelijking met de oudere metingen is interessant. Onze gemiddelde duur voor het hedendaagse Standaardnederlands komt nog het dichtst in de buurt van Van Dantzigs metingen voor de bisyllabische woorden melken en warmen met svarabhaktivocalen van 20 à 30 ms. Voor monosyllabische vormen als melk en warm vond Van Dantzig (1932) beduidend langere sjwa's (70 à 85 ms) dan wij. Verder zijn onze metingen ook enigszins vergelijkbaar met de duur van de ‘glijklanken’ uit Zwaardemaker & Eijkman (1928). Die schommelde tussen bijna 30 en 95 ms.

Wellicht kunnen onze metingen ooit nog goede diensten bewijzen bij discussies over de foneemstatus van de svarabhaktivocaal. Er zijn intussen sterke aanwijzingen dat de epenthetische sjwa effectief een fonologische eenheid is, maar over het soort fonologische eenheid tasten we nog in het duister (Warner et al. 2001). Het zou een volwaardig foneem kunnen zijn, een syllabenucleus of een eenheid die te definiëren is in termen van bewegingen (cf. ‘gestures’, een begrip uit de articulatorische fonologie). Een potentiële stoorzender bij deze discussie is uiteraard het schriftbeeld. Als bepaald moet worden of een svarabhaktivocaal foneemstatus heeft of niet, wordt het taalgevoel van de spreker en de onderzoeker mogelijk onbewust beïnvloed door de spelling. Paardekooper (1949: 75) stelde al voor om in dit kader een experiment op te zetten met ‘een intelligente Nederlandse anal-

fabeet’ als informant. Ruim 60 jaar later is die suggestie nog steeds even actueel.

Zoals verwacht kon worden op basis van Nooteboom (1972) en Van Dantzig (1932) duurden de sjwa's in tautosyllabische consonantenclusters (type werk) iets langer dan die in heterosyllabische clusters (type werken). Het verschil was echter veel te klein om statistisch significant te zijn. Ook het type /r/ leverde geen significant verschil op. Dat viel te verwachten: de steekproef bestond immers bijna uitsluitend uit realisaties met consonantische /r/ (738 van de 750 items).

De factor land zorgde wel voor significante verschillen. De Vlaamse svarabhaktivocalen bleken gemiddeld korter te zijn dan de Nederlandse. De Nederlandse informanten produceerden in spontane spraak verhoudingsgewijs minder sjwa's dan de Vlaamse (Kloots et al. 2009), maar als ze toch svarabhaktivocalen inlasten, duren die sjwa's gemiddeld langer. Vanuit het perspectief van de spreeksnelheid is dit verschil tussen Vlaanderen en Nederland opmerkelijk. Uit eerder onderzoek is namelijk bekend dat de Nederlanders uit onze steekproef gemiddeld sneller spreken dan de Vlamingen (Verhoeven et al. 2004, Quené 2008). Uit een studie van Van Son & Pols (1993) weten we bovendien dat de klinkers uit een snel uitgesproken tekst gemiddeld korter zijn dan de klinkers uit dezelfde tekst, uitgesproken met een normaal spreektempo.

Achter de landelijke gemiddelden bleken opmerkelijke regionale verschillen schuil te gaan (Tabel 6). In de ene regio heeft de svarabhaktivocaal blijkbaar wat meer ‘bots ende spelens’ (S. Ampzing - zie Inleiding) dan in de andere. We ontdekten een opvallend kortere duur in Groningen/Drenthe en West-Vlaanderen. Behalve het feit dat de dialecten in deze regio nog erg sterk staan (de Vries et al. 1993: 171, Vandekerckhove 2009), hebben beide ook een aantal andere structurele dialectkenmerken gemeenschappelijk (Weijnen 1966). Ze kennen syllabische nasalen aan het woordeinde en vaak is er ook geen sjwa-apocope opgetreden.6 De kortste sjwa's troffen we echter aan in Oost-Vlaanderen. In de gestuurde spraak uit Kloots et al. (2002, 2004) bleek er in Groningen/Drenthe, Oost- en West-Vlaanderen weinig sjwa-insertie voor te komen. De standaardtaal reflecteert in deze regio's als het ware de situatie uit de traditionele dialecten: die kennen immers ook nauwelijks sjwa-insertie. Als de informanten uit deze regio's toch overgangsklanken invoegen in de standaardtaal, blijven die aanmerkelijk korter dan in andere regio's. In Nederlands-Limburg - waar verhoudingsgewijs de meeste svarabhaktivocalen worden ingevoegd - duren de sjwa's het langst. In de centrumgebieden Antwerpen/Brabant en Randstad heeft de svarabhaktivocaal een vergelijkbare duur, namelijk ongeveer 45 ms.

Die opvallende regionale variatie levert stof tot nadenken op. Uit de fonetiek kennen we het principe van de minimal articulatory effort: sprekers proberen hun boodschap over te brengen met zo weinig mogelijk articulatorische inspanning. Met name in fonologisch geïnspireerde en normatieve vakliteratuur wordt ook sjwa-insertie wel eens in die zin geïnterpreteerd. Sjwa-insertie wordt dan omschreven als een manier om consonantenclusters gemakkelijker uitspreekbaar te maken. De spreker zou als het ware niet de moeite nemen om de consonanten van het cluster als energiek gearticuleerde, afzonderlijke segmenten uit te spreken.

Terwijl de articulatieorganen zich verplaatsen van positie A naar positie B wordt (onbedoeld en onbewust?) een svarabhaktivocaal geproduceerd. De grote regionale variatie in onze duurmetingen doet echter ernstige vragen rijzen bij de interpretatie van sjwa als een soort vanzelfsprekende overgangsklank. Blijkbaar heeft de ene regio nood aan overgangsklanken, terwijl de andere regio die juist graag zo veel mogelijk vermijdt of ze ten minste het liefst zo veel mogelijk in duur beperkt. Wat voor de ene spreker een articulatorische hindernis vormt, lijkt de andere spreker weinig of geen articulatorische inspanning te kosten. Ook het principe van de minimal articulatory effort is dus duidelijk onderhevig aan regionale variatie.

Wie Tabel 4 nauwkeurig bestudeert, merkt trouwens ook op dat de absolute aantallen per regio flink verschillen. Dat heeft verschillende oorzaken. De voornaamste is dat we gewerkt hebben met spontane spraak. Omdat het principe van de participerende observatie werd toegepast, hadden de onderzoekers niet zelf in de hand welke woorden de informanten zouden produceren. Daardoor werden in sommige regio's - louter toevallig - meer woorden met svarabhaktipotentieel geproduceerd dan in andere. Om een idee te geven: het aantal woorden waarin sjwa-insertie had kunnen optreden varieerde van 191 in Belgisch-Limburg tot 294 in de Randstad. Bovendien duurden de interviews ook niet allemaal even lang. De onderzoekers verzamelden van elke spreker minimaal een kwartier spontane spraak, maar met name in Vlaanderen duurden de gesprekken soms ook langer dan een kwartier. Met andere woorden: de absolute aantallen in Tabel 4 laten alleen zien op hoeveel observaties de duurmetingen gebaseerd zijn. Ze zeggen niets over de frequentie van sjwa-insertie in de betreffende regio.

Anders dan we verwacht hadden, vonden we wel een significant hoofdeffect voor de variabele sekse. Bovendien vonden we ook een significante interactie tussen land en sekse en sekse en leeftijd. Globaal genomen kunnen we stellen dat de vrouwen gemiddeld wat langere sjwa's produceren dan de mannen. Grote uitzondering op deze regel vormen echter de jonge Nederlandse vrouwen - dat is de groep die ook een voortrekkersrol speelt bij de verspreiding van het Poldernederlands (Stroop 1998). Uit onze eerdere studies wisten we al dat de Nederlandse jonge vrouwen opvallend weinig sjwa's invoegden, wellicht door hun overvloedig gebruik van gevocaliseerde /r/'en. Als ze toch svarabhaktivocalen produceren, blijken hun sjwa's gemiddeld korter te duren dan bij andere Nederlanders.

Het zou mooi geweest zijn als we in deze bijdrage meteen ook de exacte correlatie hadden kunnen berekenen tussen onze duurmetingen en onze eerdere onderzoeksresultaten (Kloots et al. 2002, 2004, 2009). Zo'n vergelijking bleek binnen het bestek van deze bijdrage echter onhaalbaar. Niet alleen verschilt de aard van de onderzoeksresultaten (aantal svarabhaktivocalen vs. duur van de svarabhaktivocalen), ook het type spraak verschilt (gestuurde vs. spontane spraak). In het onderzoek naar spontane spraak werden niet alleen andere woorden (‘types’) onderzocht dan in de eerdere studies, de tokens waren ook anders gespreid over de proefpersonen. Ook het type cluster wisselde (wel/geen heterosyllabische clusters, alleen r-clusters vs. r- én l-clusters). Kortom, een berekening van de correlatie tussen onze respectieve studies naar sjwa-insertie is een flinke uitdaging. We hopen deze uitdaging in de toekomst aan te gaan in een vervolgstudie die noodzakelijkerwijs een sterk methodologisch karakter zal hebben.

6 Conclusie

Deze bijdrage vult een opvallende leemte in de vakliteratuur. Voor het eerst krijgen we zicht op de duur van de svarabhaktivocalen in spontaan gesproken Standaardnederlands zoals dat geproduceerd wordt in verschillende regio's van het Nederlandse taalgebied. De factoren land en sekse zorgden voor significante verschillen. Er was ook een significante interactie tussen sekse en land en tussen sekse en leeftijd. Concreet komt het erop neer dat Nederlanders gemiddeld wat langere sjwa's produceren dan Vlamingen en dat de svarabhaktivocalen van vrouwen over het algemeen iets langer zijn dan die van mannen. Grote uitzondering op deze regel vormen de Nederlanders geboren na 1960. Bij deze groep produceren de vrouwen juist beduidend kortere sjwa's dan de mannen. De variabele leeftijd als hoofdeffect leverde geen significante verschillen op, net als het aantal syllaben (type werk vs. werken) en het type /r/. Wel waren er nog significante regionale verschillen. De svarabhaktivocalen uit de regio's met relatief weinig sjwa-insertie in de dialecten (Groningen/Drenthe, Oost- en West-Vlaanderen) blijken gemiddeld korter te duren dan die uit andere regio's.

Tot slot formuleren we nog twee suggesties voor vervolgonderzoek. Uit psycholinguïstisch onderzoek is gebleken dat sjwa-insertie de mentale verwerking van woorden zou vergemakkelijken (Van Donselaar et al. 1999). Woorden met een svarahbaktivocaal zouden als het ware sneller herkend worden. Het zou interessant zijn om het experiment van Van Donselaar et al. (1999) te herhalen en daarbij de duur van de sjwa systematisch te variëren. Mogelijk vergemakkelijkt sjwa-insertie de perceptie alleen als de svarabhaktivocaal een welbepaalde, minimale duur heeft. Ook de herkomst van de luisteraars zou een invloed kunnen hebben. Misschien hebben luisteraars uit een regio met relatief lange svarabhaktivocalen andere verwachtingen dan collega's uit een sjwaloze streek of een regio met korte sjwa's.

Een ander aspect dat nog nauwkeuriger uitgewerkt zou kunnen worden, is de correlatie tussen de duur van de svarabhaktivocalen en spreeksnelheid. Van Son & Pols (1993) ontdekten dat klinkers uit een snel uitgesproken tekst gemiddeld korter zijn dan de klinkers uit dezelfde tekst, uitgesproken in een normaal spreektempo. Daarbij focusten ze op klinkers in het algemeen. Het zou echter interessant zijn om systematisch en op basis van een evenwichtig samengestelde steekproef te onderzoeken in hoeverre ook de duur van svarabhaktivocalen varieert met de spreeksnelheid. Of hoe de grammatische figuren van Te Winkel (1884) ook vandaag nog blijven intrigeren.

Bibliografie

Adank et al. 2004 - P. Adank, R. van Hout & R. Smits, ‘An Acoustic Description of the Vowels of Northern and Southern Standard Dutch’. In: The Journal of the Acoustical Society of America 116 (2004), p. 1729-1738.
Adank et al. 2007 - P. Adank, R. van Hout & H. van de Velde, ‘An Acoustic Description of the Vowels of Northern and Southern Standard Dutch II: Regional Varieties’. In: The Journal of the Acoustical Society of America 121 (2007), p. 1130-1141.
Berns 2002 - J. Berns, Zuid-Gelderse dialecten. Den Haag, 2002.
Caron 1952 - W. Caron, ‘De reductievocaal in het verleden’. Inaugurale rede uit 1952. In W. Caron, Klank en teken. Verzamelde taalkundige opstellen. Groningen, 1972, p. 129-146.
Daan 1958 - J. Daan: ‘De svarabhaktivokaal in Holland’. In: tt 10 (1958), p. 162.
Daan & Blok 1970 - J. Daan & D. Blok: Van Randstad tot landrand. Amsterdam, 1970.
De Schutter 1975 - G. De Schutter: ‘De plaats van de ə in een fonologische beschrijving van het Nederlands’. In: lb 64 (1975), p. 173-202.
De Schutter & Taeldeman 1993 - G. De Schutter & J. Taeldeman, ‘Studies in /r/ klein. 1. /r/ na vocaal in onbetoonde lettergreep’. In: tt 45 (1993), p. 155-172.
de Vries et al. 1993 - J. de Vries, R. Willemyns & P. Burger, Het verhaal van een taal. Negen eeuwen Nederlands. Amsterdam, 1993.
Kloots 2008 - H. Kloots, Vocaalreductie in het Standaardnederlands in Vlaanderen en Nederland. Delft, 2008.
Kloots et al. 2002 - H. Kloots, G. De Schutter, S. Gillis & M. Swerts, ‘Sjwa-insertie in eindclusters: variatiepatronen in het Standaardnederlands’. In: Nederlandse Taalkunde 7 (2002), p. 97-126.
Kloots et al. 2004 - H. Kloots, G. De Schutter, S. Gillis & M. Swerts: ‘Svarabhaktivokale im Standardniederländischen in Flandern und den Niederlanden’. In: Zeitschrift für Dialektologie und Linguistik 71 (2004), p. 129-155.
Kloots et al. 2009 - H. Kloots, S. Gillis & J. Verhoeven: ‘Merk toch hoe sterk. Sjwa-insertie in spontaan gesproken Standaardnederlands’. In: Nederlandse taalkunde 14 (2009), p. 45-65.
Koelmans 1960 - L. Koelmans, ‘De 17de-eeuwse svarabhaktivocaal’. In: ntg 53 (1960), p. 31-32
Komrij 1987 - G. Komrij: De Nederlandse poëzie van de zeventiende en achttiende eeuw in duizend en enige gedichten. Amsterdam, 1987, 2de dr.
Koopmans-van Beinum 1994 - F. Koopmans-van Beinum, ‘What's in a Schwa? Durational and Spectral Analysis of Natural Continuous Speech and Diphones in Dutch’. In: Phonetica 51 (1994), p. 68-79.
Kuijpers & van Donselaar 1998 - C. Kuijpers & W. van Donselaar, ‘The Influence of Rhythmic Context on Schwa Epenthesis and Schwa Deletion in Dutch’. In: Language and Speech 41 (1998), p. 87-108.
Kuijpers et al. 1996 - C. Kuijpers, W. van Donselaar & A. Cutler, ‘Phonological Variation: Epenthesis and Deletion of Schwa in Dutch’. In: Proceedings of the Fourth International Conference on Spoken Language Processing (icslp) 1996, p. 149-152.
Laver 2002 - J. Laver, Principies of phonetics. Cambridge, 2002, herdr.
Luyckx et al. 2007 - K. Luyckx, H. Kloots, E. Coussé & S. Gillis, ‘Klankfrequenties in het Nederlands’. In: D. Sandra, R. Rymenans, P. Cuvelier & P. Van Peteghem (red.), Tussen taal, spelling en onderwijs. Essays bij het emeritaat van Frans Daems. Gent, 2007, p. 141-154.
Nooteboom 1972 - S. Nooteboom, Production and Perception of Vowel Duration. A Study of Durational Properties of Vowels in Dutch. Proefschrift Rijksuniversiteit Utrecht, 1972.
Paardekooper 1949 - P. Paardekooper, ‘De foneemwaarde van de svarabhakti-vocaal’. In: ntg 42 (1949), p. 74-84.
Quené 2008 - H. Quené, ‘Multilevel Modeling of Between-speaker and Within-speaker Variation in Spontaneous Speech Tempo’. In: Journal of the Acoustical Society of America 123 (2008), p. 1104-1113.
Quené & van den Bergh 2004 - H. Quené & H. van den Bergh, ‘On Multi-Level Modeling of Data from Repeated Measures Designs: A Tutorial’. In: Speech Communication 43 (2004), p. 103-121.
Schmidt & Herrgen 2001 - J. Schmidt & J. Herrgen (red.). Digitaler Wenker-Atlas. Marburg, 2001, <http://www.diwa.info>
Strik 2001 - H. Strik, ‘Dat heb ik helemaal niet gezegd! De prestaties van de spraakherkenner.’ In: Onze Taal 70 (2001), p. 284-286.
Stroop 1988 - J. Stroop, ‘Twee soorten schwa in de zuidelijke dialecten en het Nederlands’. In: tntl 104 (1988), p. 52-69.
Stroop 1998 - J. Stroop, Poldernederlands. Waardoor het abn verdwijnt. Amsterdam, 1998.
Taeldeman 1978 - J. Taeldeman, De vokaalstruktuur van de ‘Oostvlaamse’ dialekten. Een poging tot historische en geografische situering in het Zuidnederlandse dialektlandschap. Amsterdam, 1978.
Te Winkel 1884 - J. te Winkel, De grammatische figuren in het Nederlandsch. Kuilenburg, 1884, 2de, verb. uitg.
Van Dantzig 1932 - B. van Dantzig, ‘Das Svarabhakti-Phänomen in der niederländischen Sprache’. In: Archives néerlandaises de phonétique expérimentale 7 (1932), p. 52-63.
Vandekerckhove 2009 - R. Vandekerckhove, ‘Dialect Loss and Dialect Vitality in Flanders’. In: International Journal of the Sociology of Language 196-197 (2009), p. 73-97.
Van den Berg 1958 - B. van den Berg, ‘De svarabhaktivokaal als dialektcriterium’. In: Album Edgard Blancquaert. Tongeren, 1958, p. 175-178.
Van Donselaar et al. 1999 - W. van Donselaar, C. Kuijpers & A. Cutler, ‘Facilitatory Effects of Vowel Epenthesis on Word Processing in Dutch’. In: Journal of Memory and Language 41 (1999), p. 59-77.
Van Hout et al. 1999 - R. van Hout, G. De Schutter, E. De Crom, W. Huynck, H. Kloots & H. Van de Velde, ‘De uitspraak van het Standaard-Nederlands: variatie en varianten in Vlaanderen en Nederland’. In: E. Huls & B. Weltens (red.), Artikelen van de Derde Sociolinguïstische Conferentie. Delft, 1999, p. 183-196.
Van Loey 1971 - A. Van Loey, Middelnederlandse spraakkunst. Klankleer. Groningen, 1971, 6de, herz. uitg.
Van Oostendorp 2000 - M. van Oostendorp, Phonological Projection. A Theory of Feature Content and Prosodic Structure. Berlin/New York, 2000.
Van Son & Pols 1993 - R. van Son & L. Pols, ‘How does Speaking Rate influence Vowel Formant Track Parameters?’ In: V. van Heuven & L. Pols (red.), Analysis and Synthesis of Speech. Strategic Research towards High-Quality Text-to-Speech Generation. Berlin/New York, 1993, p. 171-191.
Veith & Putschke 1984/1987 - W. Veith & W. Putschke, Kleiner Deutscher Sprachatlas. Tübingen, 1984/1987.
Verhoeven et al. 2004 - J. Verhoeven, G. De Pauw & H. Kloots, ‘Speech Rate in a Pluricentric Language: A Comparison between Dutch in Belgium and the Netherlands’. In: Language and Speech 47 (2004), p. 299-310.
Verhoeven & Van Bael 2002 - J. Verhoeven & C. Van Bael, ‘Akoestische kenmerken van de Nederlandse klinkers in drie Vlaamse regio's’. In: tt 54 (2002), p. 1-23.
Warner et al. 2001 - N. Warner, A. Jongman, A. Cutler & D. Mücke, ‘The Phonological Status of Dutch Epenthetic Schwa’. In: Phonology 18 (2001), p. 387-420.
Weijnen 1966 - A. Weijnen, Nederlandse dialectkunde. Assen, 1966, 2de dr.
Wester et al. 2001 - M. Wester, J. Kessens, C. Cucchiarini & H. Strik, ‘Obtaining Phonetic Transcriptions: A Comparison between Expert Listeners and a Continuous Speech Recognizer’. In: Language and Speech 44 (2001), p. 377-403.
Zwaan 1939 - F. Zwaan, Uit de geschiedenis der Nederlandsche spraakkunst. Grammatische stukken van De Hubert, Ampzing, Statenvertalers en reviseurs, en Hooft, uitgegeven, samengevat en toegelicht. Groningen/Batavia, 1939.
Zwaardemaker & Eijkman 1928 - H. Zwaardemaker & L. Eijkman, Leerboek der phonetiek. Haarlem, 1928.

Bijlage

Tabel 5 Resultaten van de multilevelanalyse met de variabelen land, leeftijd en sekse
Schatting* Standaardfout pr(MCMC)** pr(t)***
Intercept .0495 .0019  
Land -.0095 .0028 <.001 <.001
Leeftijd -.0049 .0029 .094 .097
Sekse -.0079 .0030 .003 .008
Land* Leeftijd .0052 .0041 .195 .200
Land* Sekse .0122 .0043 .002 .004
Leeftijd* Sekse .0102 .0043 .010 .017
Land* Leeftijd* Sekse -.0110 .0059 .034 .063

Tabel 6 Resultaten van de multilevelanalyse met de variabele regio (= dialectachtergrond)
Schatting* Standaardfout pr(MCMC)** pr(t)***
Intercept (= Antw/Brab) 0.0458 0.0014  
Oost-Vlaanderen -0.0118 0.0026 <0.001 <0.001
West-Vlaanderen -0.0075 0.0023 <0.001 <0.001
Belgisch-Limburg -0.0001 0.0022 0.969 0.954
Randstad -0.0006 0.0023 0.775 0.797
Zuid-Gelderland 0.0031 0.0024 0.079 0.133
Groningen/Drenthe -0.0091 0.0024 <0.001 <0.001
Nederlands-Limb 0.0070 0.0025 0.003 0.005

Adres van de auteurs

Universiteit Antwerpen
Departement Taalkunde (clips)
Prinsstraat 13
b-2000 Antwerpen
hanne.kloots@ua.ac.be
steven.gillis@ua.ac.be
sven.demaeyer@ua.ac.be
jo.verhoeven@city.ac.uk

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs


taalkunde