De Tijdstroom. Jaargang 2

[p. 506]

Vers   Albe

Aan Frans Hoffman.

Is de bloem niet een pijn
uit donkere gronden...
o! zwijgende schone
als een bloeiende wonde!

In huivering verstild
ter zware aard
heeft ze even gerild,
is haar kroon ontblaârd.

Nu nijgt ze in 't licht
zo lijdzaam zacht
als ene die zwicht
voor harde macht.

o! Zwijgende schone
der donkere gronden,
de val uwer krone
liet een godlike wonde;

Wellicht wordt uw pijn
'n bloeiende gil
naar Ene die rein
u genieten wil?