Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 8

[p. 110]

De Strandlooper.

Voor Lodewijk Scheltjens.

Hij slentert langs het mulle strand,
En luistert naar den zang der baren;
De wind streelt zijne ruige haren,
En peerlend water koost den kant.

Hij gaat steeds voort; zijn barre voet
Plonst in het suizend, bruisend water,
En 't is of 't, met zijn speelsch geklater,
Een vriend, een makker, blij begroet.

Hij luifelt met de hand zijn oog,
En tuurt of hij geen zeil ziet glimmen,
Maar neen, de tamme baren, klimmen
In 't eindloos verre, zacht omhoog.

Maar toch glanst in zijn starren blik
Berusting en een kalm vertrouwen.....
Er ligt beroering in die vouwen,
Het is een sein van ramp en schrik.

De zee... hij kent haar lach; zij zint
Op bloedig spel, en moordensdronken,
Zal zij, met hare logge schonken,
Verguizen wat zij grijpens vindt....

_**_*

Want hoor: dat windje, kalm en stil,
Dat langs het duin kwam horlepijpen,
't Begint zijn stem reeds schel te nijpen,
En blaast nu vinnig, koud en schril.

[p. 111]

 

Nu raakt het bloedig spel aan gang:

 

De baren bruisen aan en schuimen;

 

Ze steken op hun blanke pluimen

 

En baldren kreten, wild en bang.

 

 

 

En 't zwerk verlicht met rossen gloed

 

De baren, die, verwilderd, sollen,

 

En waar zij na elkander hollen

 

Laat elke golf een streep van bloed...

 

 

 

_**_*

 

 

 

De schuimer sluipt naar zijne hut;

 

Hij kent die wilde, holle nachten:

 

Hij zal den valen schemer wachten

 

En sluimren thans, door 't duin beschut.

 

 

 

Dan zal, wanneer de morgenzon

 

Den blanken nevel zal doorblozen,

 

De zee het strand weer fleemend kozen

 

En peerlend klaatren, als een bron...

 

 

 

Dan zal, 't gelaat in tijgersplooi,

 

De schuimer naar de baren loeren,

 

En zal de vloed, al spelend, voeren

 

Tot hem, zijn naren buit, zijn prooi.

 

 

 

Hubert Melis.

 

 

 

In Zeeland, 1903.