Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 9

[p. 5]

[Eerste Deel]

Ons Hart.

I.

Een ruime kamer boven een eenvoudigen kruidenierswinkel.

De wekker op de schouwplaat wijst eenige minuten vóor acht uur. Op den kleinen keukenhaard staat het moorken te koken, en een lief jong vrouwtje trippelt rond de tafel, waarover zij zooeven een helderwit ammelaken gespreid heeft. De glimmend koperen petroleumlamp straalt een vroolijk licht door heel het vertrek, en 't gebruis van 't water en 't getik van 't kleine uurwerk slingeren dooreen gemoedelijke toontjes van rust en huiselijkheid.

Eene nette kamer, voorwaar!

Alles glanst er van zindelijkheid: de blanke neergelaten rolgordijnen, de schapraai met haren bonten schat van porselein en glas, het groote bed met gordijnen en kanten sprei. Allerlei kleine voorwerpen en snuisterijen, met smaak gekozen en op de rechte plaats aangebracht, - een menigte prenten en prentjes, zoo maar tegen het behangpapier gespeld, het getuigt altemaal van zin voor opschik en behoefte aan gezelligheid.

De tafel is thans voor twee personen gezet; in 't midden prijkt een schotel lekkere boterhammen met rookvleesch. De jonge vrouw, blozend van gezondheid, staat bij 't vuur; er stijgt een verkwikkende geur van versche koffie op.

Eensklaps luistert zij naar een zeker gestommel op de trap; zij schijnt het te herkennen, ijlt naar de deur en opent: een blonde man van een dertigtal jaren wipt

[p. 6]

binnen. Zij slaan de rechterhanden ineen en kussen elkander hartelijk. ‘Dag Adolf!’ en ‘dag Margriet!’ heet het.

De ingetredene legt zijn groenen douanierskepi af en verwisselt zijne laarzen tegen geborduurde pantoffels. ‘Oef! 't Is koud buiten, Margriet; aan de dokken vooral.’

‘Kom schuif maar gauw bij de tafel! Eene tas warme koffie zal u deugd doen,’ klinkt het antwoord met een prettig stemmetje.

Hij laat zich niet pramen, en de twee jonge menschen, tegenover elkaar gezeten, hebben niet veel tijd noodig, om een aardig stapeltje broodsneedjes binnen te spelen. Onder het eten wordt er niet veel gesproken, maar daarna:

‘Margriet!’ herneemt hij, ‘terwijl ik bij de kaai stond dezen namiddag, heb ik bijna gedurig aan u gedacht.’

‘Is 't waar?’ roept zij verrukt uit, hare pikzwarte kijkers op hem vestigend, waaruit innige liefde hem toestraalt. Zij vliegt hem om den hals en zoent hem, dikwijls en nog: ‘Ge bemint me dus eerlijk, Adolf?’

Hij kust haar ook, weert haar zacht af, glimlachend, gelukkig:

‘Ja, kind, dat weet ge wel. Juist daarom: we zouden moeten trouwen!... Ik word het beu, altijd met den schrik op het lijf te loopen. Schier of morgen - geen mensch is zonder vijanden - brieft iemand onze betrekking aan den Directeur over, en dan loop ik gevaar, nooit brigadier te worden. Bovendien: ik zou u zoo gaarne mijn vrouwken noemen naar wet en recht.’

Hij verslindt haar met zijn blik, terwijl hij zijn blonden knevel streelt. Plotseling springt hij op en slaat in vervoering zijne armen om haar, zijn mond hartstochtelijk op den haren gedrukt.

‘Adolf, hoe dikwijls moet ik u herhalen, dat ik niet

[p. 7]

beter verlang dan te trouwen. Doch kunnen we? Gij wilt van geen kerk hooren, en aan grootmoeder, die zoo godvruchtig leeft, zou ik nooit ons burgerlijk huwelijk durven aankondigen. Dit zou haar den doodsteek toebrengen. Heb nog een beetje geduld. Zij is reeds twee en tachtig...’

Haar vriend was geen prater; zijn teleurstelling drukte hij uit door een zucht. Het bevallig vrouwtje ruimde vlug de tafel op, terwijl Adolf een sigaar opstak en een dagblad ontplooide.

Een poos later zat Margriet bij de tafel te breien, den jonkman gadeslaande, en verdiept in gepeinzen.

Zij wist niet, of zij met hem wel gaarne zou trouwen. Hij won zoo weinig, en zij had zooveel behoeften, van allerlei aard, die hij met zijn schraal traktementje nooit zou kunnen bevredigen. Wat zouden zij een armoedig leven leiden! Als 't volstrekt moest, nu ja... want zij kon Adolf goed uitstaan, hij was een brave, oppassende jongen. Maar anders... Zoo'n beetje meer geld... En een huis... en...

Het waren geen kasteelen in de lucht, die 't behaagziek vrouwtje bouwde. Er zweefde vóor hare verbeelding, als een licht in 't verre verschiet, een zeker plan...

‘Ge zit te mijmeren, Margriet!’ riep eensklaps haar minnaar, opziende van zijn blad. Zij glimlachten tegen elkander.

Toen keek hij op zijn horloge: ‘Bij tien uur, Margriet. Tijd om slapen te gaan.’

Waren zij er minder gelukkig om, dat hunne wederzijdsche liefde nog door de wet niet erkend was?

II.

Een paar weken later.

De ruime, nette keuken van een degelijk burgershuis,

[p. 8]

waar Margriet de plaats vervult der vrouw en moeder, drie jaar geleden schielijk door den dood weggerukt.

's Namiddags omtrent vijf uur. Zij zit kinderkousen te stoppen, gansch alleen. Hare gedachten dwalen. Afwisselend mijmert zij over hare familie, haren minnaar en ook over haren meester.

Hij is zeer goed voor haar, en zijn zoontje ziet haar heel gaarne; zij voelt zich onmisbaar hier in huis. Mijnheer wint veel geld. Kon zij eens mevrouw Verloo worden, eh! wat een kans! Maar Adolf dan?... Zij weet zelf niet, of zij hem bemint, althans: genoeg bemint om hem te huwen. En hij? Och! hij zou haar spoedig vergeten zijn, en intusschen ware zij toch de echtgenoote van den heer Verloo. Heerlijk droombeeld!

Hare handen liggen op haren schoot; hare oogen staren.

Eensklaps schrikt zij op: er werd een sleutel op de straatdeur gestoken. Kort daarop treedt een heer binnen van bij de veertig jaar, met een mager, frisch gelaat; hij wrijft in zijne verkleumde handen.

‘Niets of niemand geweest, Margriet?’

‘Neen, mijnheer, niets!’

Met zijn oogen op de kous gevestigd:

‘Leo is nog niet terug van school?’

Naar het hanghorloge kijkend, zij:

‘Die zal nog wel een halfuurtje wegblijven, mijnheer. Een tasje warme koffie, mijnheer?’

De man is zichtbaar bekommerd; afgetrokken antwoordt hij eerst ja, en vervolgens, wanneer zijne huishoudster reeds opgesprongen was: neen, neen, neen!

Hij gaat de keuken op en neer, de oogen naar den vloer, beide handen in de broekzakken.

‘Het vuur brandt op uw kamer, mijnheer!’

Zij gluurt hem aan.

[p. 9]

Hij zet zich, weifelt nog een beetje, en dan:

‘Margriet, ge zijt altijd goed voor mij en mijn jongen geweest; mijn huis hebt ge steeds verzorgd gelijk het niet beter kan; overal en immer alleen zijn begint me schrikkelijk te vervelen; kort en goed, Margriet: wilt ge mijne vrouw worden?

Met eene mengeling van angst en vertrouwen staart hij haar aan.

Het bekoorlijk jong vrouwtje bloost als een kollebloem, heelemaal van haar stuk door dit onverwacht aanzoek.

‘Laat me eens napeinzen, mijnheer!’ stamelde zij.

Hare begoocheling bleek dus niet mis; haar schoone droom viel uit; zij kon ‘madame Verloo’ worden, indien zij wilde! Wat gedaan? Zij zou hem niet trouwen uit liefde, dit werd zij thans voor goed gewaar. Zij moest kiezen tusschen hare stoffelijke voordeelen en... Nooit zou zij zich hebben ingebeeld, dat zulke beslissing haar zoo lastig zou voorkomen. Laat eens zien, wat zou Adolf aanvangen? Haar brave, stille douanier, die zoo gansch alleen in de wereld stond? Zij verzorgde zijne kleêren, zijn linnen; als hij den nachtdienst had, ging zij hem telkens bezoeken ginder ver aan de kaai; zij bracht hem warm eten, zij hield hem een uurtje gezelschap, en dan kon hij haar zoo liefdevol bezien; hij zei niet veel, doch zijn blik weerspiegelde heel zijn hart, en hij hield bei hare handen innig in de zijne gedrukt. O ja! nu voelt zij 't: zij bemint hem oprecht, zij heeft hem zielslief. zij kan niet scheiden van hem. In hare aandoening staat zij recht; in elk oog glinstert een traan:

‘Ik dank u, mijnheer, maar... 't is niet mogelijk.’

Frans Van Cuyck.

Antwerpen.