Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 10

[p. 156]

Sterfgevallen.

Te Rupelmonde is overleden den 26^en Mei in zijn 70^e jaar de heer E.E. Stas, oud-burgemeester. Hij was sedert geruimen tijd een verkleefd lid van de afdeeling van het Willems-fonds aldaar.

Tevens was hij aldaar de leider van de liberale partij, die door zijn dood een onherstelbaar verlies ondergaat.

Onder zijn burgemeesterschap is Rupelmonde veel verbeterd en verfraaid; zijne politieke tegenstrevers erkenden in hem een verstandigen en wijzen bestuurder, die alhoewel eerst liberaal, rechtvaardig en goed was tegenover allen: stuggen moedwil en valsche tegenwerkingen in zijn bestuur wist hij met ijzeren wilskracht het hoofd te bieden, en toen de liberale partij te Rupelmonde met de laatste verkiezingen viel, verklaarde hij zich nog niet overwonnen; de hoop om later met zijne vrijzinnige vrienden de verloren plaatsen herin te nemen is hem bijgebleven tot den laatsten dag.

‘Als een koning wordt gij begraven’ - zei dichter H. Melis bij het graf; en dat was zoo.

Bijna geheel de bevolking was op de begrafenis tegenwoordig; honderden deelnemers waren uit verscheidene gemeenten toegestroomd om aan Rupelmondes oud burgemeester de laatste hulde te bewijzen.

Meer dan 20 rouwkronen werden in den stoet gedragen.

Bij het graf werden negen lijkredenen uitgesproken: de heer Th. Poodts sprak voor het Willems-fonds; de heeren Is. De Roeck, voor de oud-leden van den Gemeenteraad; E. Burvenich, voor de Fanfaren; D. Mees, voor den Libe-

[p. 157]

ralen Strijdersbond; C. Vermeulen, voor den Ouderlingen Bijstand; J. De Roeck, voor de werklieden en verder de heeren Lod. Scheltjens, letterkundige; J. Persoons, volksvertegenwoordiger en Hubert Melis, letterkundige.

_**_*

Den 14 Mei overleed te Gent onze trouwe Vlaamsche liberale vriend de heer Julien Van Schoote, oud-notaris en lid van het Algemeen Bestuur. Hij was in 1831 te Assenede geboren, maar woonde sedert onheugelijken tijd te Gent en was altijd te vinden, waar de vrijzinnige Vlamingen optraden.

In het sterfhuis sprak de heer G.D. Minnaert, voorzitter van het Algemeen Bestuur van het Willems-Fonds, de volgende lijkrede:

Mijne Heeren,

Zoo heel onverwachts, zoo plotseling als verpletterend werd Julien Van Schoote van het hart der zijnen gescheurd, uit den kring zijner vrienden en medewerkers weggenomen. Nog onder den indruk van dien pijnlijken slag, zij het mij vergund namens het Algemeen Bestuur van het Willemsfonds onze innige deelneming te betuigen in de diepe smart, die zijn geliefde kinderen en bloedverwanten bij die ramp ondervinden, en een eenvoudig woord van weemoed en vereering te wijden aan de nagedachtenis van hem, dien wij sinds zoovele jaren onder onze trouwe vrienden en medewerkers mochten tellen, een woord van hulde aan zijn bescheiden en edel karakter, aan zijn Vlaamschgezinde gevoelens en overtuiging, aan zijn gekende rechtschapen heid, zijn onvermoeide werkkracht, zijn stipte zorg en nauwkeurigheid, waarmede hij alles aanvatte en ten einde bracht.

In de eerste verslagenheid van zijn heengaan valt het

[p. 158]

moeilijk zich aanstonds rekenschap te geven van alles wat zijne beproefde familieleden en zijn vrienden in hem verliezen. Doch nu hij voor goed het hoofd ter ruste heeft gelegd, mogen wij in volle waarheid getuigen, dat een gewetensvol en rechtschapen mensch uit ons midden is weggerukt; een man, wiens daden in overstemming waren met den adel van zijn hart en denken, en die zooveel voor de nooden en behoeften zijner minbedeelde medemenschen gevoelde.

Zij, die het streven en werken der Vlaamschgezinden tot opbeuring en verheffing hunner stamgenooten niet kennen of beseffen, stellen het zich meermalen verkeerd voor of schrijven het toe aan min edele drijfveren. Van Schoote, die sedert vele jaren lid was van de Maatschappij ‘de Taal is gansch het Volk’ en ook van het Willems fonds, had ons werk en onze inzichten van naderbij leeren kennen en waardeeren. Zoo dikwijls, toen sommige van ons ontmoedigd werden wegens verregaande onverschilligheid van zoo velen, wist hij ons een riem onder het hart te steken, en ons aan te sporen tot volharden; zelfs nam hij in zijn laatste levensjaren, als bestuurlid van 't Willems-fonds, een werkzaam deel aan onzen arbeid. Van Schoote geloofde aan de toekomst van onzen stam; dat geloof was een prikkel om mee te werken en te steunen, een hartelijke lust tot goed doen. Niet alleen was hij een nuttig bestuurlid, maar in vele omstandigheden een raadsman en vraagbaak.

Toen de tijding der groote ellende onzer Zuid-Afrikaansche stambroeders ons bereikte, bloedde zijn hart, en bij de komst der boerengeneraals te Gent, om hulp voor zooveel lijden, schonk hij ons een milde gift. Doch daarom vergat hij zijn minbedeelde stadgenooten niet. Zijn laatste wilsbeschikking, waarbij hij een zeer aanzienlijk legaat schonk ten behoeve van het werkmanskind, van onze ambachtscholen en van de noodlijdenden van Gent, is een sprekend bewijs van zijn edel, menschlievend hart.

[p. 159]

Twee jaren geleden trachtte het Bestuur van het Willemsfonds zijn werkzaamheden uit te breiden door het stichten van verscheidene rondreizende bibliotheken in kleine buitengemeenten en door het inrichten van liederavonden tot veredeling van den Vlaamschen zang onder ons volk. Bij die gelegenheid schonk ons Van Schoote een som van driehonderd frank; doch met zijn gewone bescheidenheid moest zijn linkerhand niet weten wat goeds zijn rechterhand deed, en bleef de naam van den milden schenker voor het publiek onbekend.

Werken en goed doen was hem een lust en behoefte, en die lust in hem bijgebleven tot zijn laatsten snik.

Wie het voorrecht hadden hem van dicht bij te kennen, beseffen wat zijn familie en zijn vrienden in hem verliezen; zij gevoelen wat een edel hart er ophield te kloppen, toen de dood het zoo onverwachts deed stilstaan.

Door smart overweldigd. meenen wij alles met hem verloren te hebben; doch de dood heeft alleen vernietigd wat van de aarde was. Van onzen arbeid blijft altijd iets over dat voortwerkt. Al ziet het oog de vruchten niet, geen enkele goede daad mist hare uitwerking, maar blijft hare beteekenis behouden voor tijd en eeuwigheid.

Vaarwel dierbare, onvergetelijke Vriend en trouw Medewerker; rust zacht in den Vlaamschen grond, waarvoor uw hart zoo warm klopte!