Tirade. Jaargang 38 (nrs. 350-355)

[p. 65]

Katrien Hirs
Kirke

Het licht is juist genoeg om
de pen verantwoord over het papier
te laten dwalen.
Om deze tijd meestal
trek ik het gezicht
van mijn handen en spiegel me
in dieren die menselijk zijn -
in kotten, in de hof.

Ik ben niet sterk - op de
cruciale momenten komt een godheid
die me bijstaat. Hij brengt
het kruid met de gitzwarte wortel
voor de man van het blauwzwarte
schip - de witte bloesem
die mijn bed bezoedelt met eenheid.

Ik raak hem aan - ben uitgewerkt.
Hij heeft zijn plicht gedaan -
de held met het weke gezicht
denkt dat hij veroverd heeft als
hij in mijn benen ligt.

Hij is een speelbal op zee.
Een god, die dobbelt, maakt het verhaal
en de mannen
doen de zetten -
weerloos als herten,
gedood op het strand.

[p. 66]

 

Als ik verzadigd ben

 

moet alles blijven. Dat is de val

 

van het dak als je dronken over

 

de pannen loopt.

 

We hebben de lakens tegen

 

de muren gespannen.

 

Het bed is leeg -

 

de tafel gedekt voor banket.

 

 

 

Stallen herbergen geen dieren -

 

een heks op het huilende eiland

 

is ontdaan van haar valkekap.

 

Spijzen zijn licht bij gebrek aan gif.

 

We stoppen met jagen.

 

 

 

De held vindt zijn gestorven

 

vriend - verloren gewaand,

 

bedolven onder de huid.

 

Ik ben de poort tot het oude,

 

aan je klevend

 

in eindeloze ontkenning -

 

dat je wilt - dat je door me heen gaat,

 

ontredderd me verlaat.