Tirade. Jaargang 38 (nrs. 350-355)

[p. 452]

Katrien Hirs
Danaë

Ik ontving het goud van god
in mijn schoot. Hij weet dat
ik alleen ben met lust
na de droom -
de luwte na slaap,
gekoesterd in ijzeren toren.

Mijn haar heeft, net als ik,
ruimte nodig om te vallen.

Men sloot mij op in een harnas
van kuisheid en vergat dat
gouden regen zijn weg
vindt door beteugeling.

De krullen vallen.
Hij klimt omhoog als een geest -
ik zie door storm gebroken bomen.
De toren staat naakt
in het ongewisse -
bliksem slaat in,
maakt kooien vogelvrij.
Ik zit op een meubel van hout,
de benen opgetrokken,
het hoofd leeg genoeg voor
een ingeving.

[p. 453]

 

Het is de tijd niet voor een testament.

 

Het kind ontvouwt zich,

 

bladert door mijn leven in

 

afwachting van het pijnlijk

 

eenvoudige baren.

 

Amen.