Trotwaer. Jaargang 34

[p. 77]

It fersyk (1880)
Itty Sluis

‘Us heit hie gelyk. It tsjuster brocht my wer ljocht.’

‘It sil dochs net maklik wêze.’

‘Nee, dat is 't perfoarst net. Myn sjen is ús Romkje, sy lêst en skriuwt foar my.’

‘Al dy brieven dysto my skreaun hast, hat sy net skreaun.’

‘Nee, mar do fieldest it fuortdalik oan. Dyn antwurden wiene korrekt, saaklik en do gyngst net yn op myn ynderlike fragen. Ik hearde tusken de rigels wat ik witte woe. Ik fyn dat hiel goed fan dy.’

Wis lei er de tabaksdoaze op it taffeltsje en stoppe de piip. Doe't de brân deryn siet, line er efteroer. It like oft er neitocht.

‘Geertruida Jentink,’ sei er ynienen, ‘it bêste soe wêze dat wy de lapen gearsmieten. Do en ik, ik en do, tegearre de tiid troch. Tiid dy't wy krigen ha, oaren neame dat libjen.’

Hie se him goed ferstien? Se hie 't har hiel oars foarsteld. It fersyk: oant de dea skiedt! Se hearde de lûden op 'e dyk, syn sykheljen.

‘Bisto der wis fan dat ik dy hawwe wol?’

‘Ja!’

‘Hoe kin soks?’

‘Do hast my earder wat op 'e doele brocht, mar wy hawwe lang genôch briefke om te witten hoe't it der foarstiet. Ik bin ienentritich, do sânentweintich, wat let ús? Boppedat, it rint goed njonken dy.’

‘Dat is foldwaande, sânentweintich jier en it rint goed njonken my? Do witst net iens hoe't ik der útsjoch.’

Oebele lake. ‘Dat hawwe oaren my allang ferteld. Benammen it koarte hier falt op, want dat fertelle hja it earst. En dan: in pittich wyfke, net benaud. No dat lêste bin 'k my bewust fan. Ik hoech allinne dyn earste artikel foar de geast te heljen en dan tink ik: wy begripe elkoar.’

It ratteljen fan de lege kopkes op it blêd hearde lûder as wenst.

‘Wy moatte fan de krante libje en fan de jeften dy't ik fan guon minsken krij.’

‘Binne der sokke lju?’

‘De Alfener skûtmakker, architekt Pannevis en de Amsterdammer P.W. Jansen.

Fan Jansen allinne krij ik al seishûndert gûne jiers.’

[p. 78]

It like oft Geertrui rêstich wie, mar dy rêst wie fuortreage as de bulten snie ûnder de stjalprein. Syn fingers gliden oer de tafel nei har ta en krigen har de beide hannen fêst.

‘En do bist der wis fan dat in libben mei my dyn lok wêze sil?’ frege se sêft.

‘As der lok wêze sil, wy hawwe dat beide yn ús hannen.’

Ferlamme siet se foar him oer en harke nei syn wurden. Betsjoend wie se troch de waarmte fan syn lûd. Se skodde harsels wer by de werklikheid.

‘As ik dy no in ferhaal fertel, in ferhaal fan jierren lyn, soest dan krektlyk tinke?’

‘Dat ferhaal hoechsto my net te fertellen.’ Hy knypte har de hannen. Se wie ferstuivere.

Oebele murk har spanning op en sei: ‘In frou as in taaie, jonge beam dy't fertroud is mei de ierde. Wat wol ik noch mear? Do likest sa lyts, mar ik wit datsto, as 't nedich is, dy fêstbytst.’

Syn wize fan dwaan rôp in soad fragen by har op want se wie net wis fan syn oprjochtens.

‘Tink net dat ik dy trouwe wol omst my ta stipe wêze kinst by 't krantewurk. Ik mien it oprjocht, Geertruida Jentink, wy passe inoar.’

‘Is 't healwiis om te hoopjen datst fan my hâldst?’ Se skamme har om it te freegjen.

‘Ik sil dûmny om dyn hân freegje, is dat it goede antwurd?’ Hy luts de hannen werom en stuts de piip op 'e nij yn 'e brân.

Dit is myn kâns, tocht Geertrui, mar is syn laits myn sinne? Binne syn bline eagen myn stjerren? Wol ik syn waarme lea fiele...? Ik kin flechtsje út 'e weareld dy't my finzen hâldt!

‘Wannear silst nei Nijlân reizgje?’ frege se dimmen.

‘Sneontejûn.’

Ut de histoaryske roman Geertruida Christina Jentink (9-7-1852 - 12-7-1918). It famke út Nijlân, dy't fan 't hjerst by Utjouwerij Fryslân ferskynt.