Lyts Frisiana:
Et tu, Brute?
‘We leven in een tijd, waarin de zede verandert (maar de zede is altijd slechts de wisselende gestalte van een blijvende norm, waarover we niet van mening zullen verschillen), doch de verandering van zede houdt niet in, dat we hen, voor wie de oude zede nog in volle kracht werkt, afdoen als bekrompen en Victoriaans, zoals ook zij, die anders over de zede zijn gaan denken, niet meteen verdacht mogen worden van een vrijbuiterige, minder-christelijke levens-opvatting.’
Friesch Dagblad, 6 maert '65 yn in bisprek fan rotaprinten Aat Veldhoen.
Kartografy fan it Heidendom:
‘Hwat Paulus Akkerman en U. van Houten, de skriuwers fan de fine grapkes, de nuvere minsken en de komike situaesjes, foar it Frysk biskrept hawwe, is ûnwittend. Itselde jildt foar Wadman, de komyk foar it paganistyske part fan Fryslân, yn Wâlden, Bildt en Lege Midden.’
G. Abma yn De Stim fan Fryslân, 26 febrewaris '65.
Ofskied fan dominyslân?
‘Wij komen er langzamerhand achter, dat de predikant voor de meeste schrijvers iemand is, die eigenlijk geen functie meer heeft. Ook de religie funktioneert nauwelijks. De dominee is een versleten ornament geworden. Hij is noch de matador-huichelaar van de 19e eeuw, noch ook de brenger van giftig moraline, hij is hoogstens mens onder de mensen en meestal vrij belachelijk door zijn onnozelheid en onhandigheid.’
Ds. J.J. Kalma yn in opstel yn De Vrije Fries, 1964, oer Het beeld van de dominee in de Friese literatuur.
Theun of Thiss:
Yn in haedartikel yn de Leeuwarder Courant kritisearret P. de visy fan Theun de Vries yn syn Meesters en vrienden op lân en folk fan de Súdwesthoeke: ‘Hoe subjectief dit beefd bepaald is, merkt men duidelijk wanneer men het vergelijkt met het beeld, dat anderen van de Zuidwesthoek geschapen hebben. Hoe warm en liefdevol tekent D.Th. Jaarsma het in zijn romancyclus Thiss!’
It moat net mâlder! Hjir folget in willekeurich sitaet út dizze 2000 pagina's tellende swimelturf: ‘En zachtkens fluitend, met een blij geneurie nauw weerhouden in zijn keel, stond hij en dronk den rijkdom in der machtige open velden. En zie, rondom, zoo ver hij zien kon, vanwaar hij stond tot aan den horizon, één onverbroken bloementooi, bloeiende weiden, en nog weer weiden. Tuinen waren 't, bruiloftsweiden, goud-en-groen-gegolfd daar uitgelegd, met plekken wit van madelief... En 't licht, met volle gulpen (brrr!) uit den open hemel gudsend, sloeg klaterend daarop veer, en...’ Ensafuorthinne, ensafuorthinne.
Stomme Rono-televisy:
‘Wy wolle stomme (!) graech dat de Rono Fryslân op 'en bêsten sjen lit.’
Ut in rounskriuwen Ried Fryske Biweging, 24 febr. '65.
Auteursrechtelijk beschermd