De vermakelijke lotgevallen van Tijl Uilenspiegel

[p. 46]

X Hoe Uilenspiegel uit visschen ging.

Tijdens zijn verblijf in Mechelen, had Uilenspiegel met eenen kwant van zijne soort kennis gemaakt. Zij vonden elkander buiten de poort terug en slenterden het land rond, overal hun geld met goed eten en drinken verterende. Spoedig was alles doorgebragt, en nu vonden zij den volgenden trek uit, om aan geld te komen.

Het had sedert eenige dagen sterk geregend, zoodat er zich groote waterplassen gevormd hadden op den weg, die op den marktdag in de naburige stad sterk bezocht werd door de omliggende landbewoners. Nu zat daar toevallig een man in een water, naast den weg loopende, te hengelen. Uilenspiegel zette zich niet ver van dezen op den weg neder, en leide zijn vischtuig in het diepe, met water gevulde, wagenspoor.

[p. 47]

Spoedig verzamelde zich eene menigte boeren en boerinnen rondom hem, om dien dommen



streek te zien. Van dien oploop en die verwarring maakte de makker van Uilenspiegel gebruik, om behendig de zakken van de toeschouwers te ledigen. ‘Ai! kijk dien nar ééns:’ - zeiden de menschen, ‘die vischt in het wagenspoor.’

[p. 48]

- ‘Wat ik niet vang, vangt mijn maat,’ zeide Uilenspiegel deftig, terwijl hij met visschen voortging.

Nu meenden de goede menschen, dat hij van den man sprak, die uit het heldre water der beek menig vischje ophaalde, en gingen, na zich met Tijl's onnoozelheid vermaakt te hebben, lagchende heen, niet denkende, dat zij bij hunne te huis komst, uit hunne ledige zakken bemerken zouden, welken maat Uilenspiegel bedoeld had, toen hij zeide: ‘wat ik niet vang, vangt mijn maat.’