De vermakelijke lotgevallen van Tijl Uilenspiegel

[p. 87]

XX Hoe Uilenspiegel een kind genas.

Uilenspiegel was een meester in het uitvinden van middelen om uit de verlegenheid te geraken. Zoo bevond hij zich eens op den weg naar Praag in een dorp, volstrekt zonder geld; daar hij nu wist hoe groot de ligtgeloovigheid van die eenvoudige menschen is, voor doctoren uit verre landen: vroeg hij, of er geene zware zieken te behandelen waren; er bijvoegende, dat hij gestudeerd had op de beroemdste hoogescholen van Duitschland en dat hij eene menigte van uitnemende middelen wist.

Men wees hem eene weduwe aan, die wanhopig was over haar kindje, dat slechts twee jaren oud zijnde, gedurende drie dagen door eene ver-

[p. 88]

stopping gekweld was, zoodat het moest sterven, indien men hetzelve niet wist te helpen.

Uilenspiegel vervoegde zich met veel zelfsvertrouwen bij de weduwe en vroeg haar, wat haar kind scheelde, er bij voegende: dat geene ziekte voor hem ongeneesbaar was.

- ‘Ach!’ zeide de bedroefde moeder, ‘indien men mijn kind van zijne verstopping konde ontlasten, hoe dankbaar zoude ik dan niet zijn.’

[p. 89]

- ‘En wat zult gij mij geven, indien ik het doe?’ zeide Uilenspiegel deftig.

- ‘Tien gulden, indien het noodig is.’

- ‘Dat is eene ordentlijke belooning, breng dezelve hier; geef mij zemelen en melk, en ga naar den tuin mij drie blaadjes zuring halen.’

Hij liet daarop aan het kind eenige teugen melk drinken, waarin hij zemelen had gemengd, en terwijl de vrouw naar den tuin liep, nam hij spoedig het kind uit den tafelstoel, waarin een gat was, waar onder eenen tinnen pot stond, zette zich in deszelfs plaats en was toen de weduwe terug kwam, weder behoorlijk gekleed.

- ‘Ik geloof,’ zeide hij op eene ernstige en deftige wijze, ‘dat het kind beter is en dat het eerste middel reeds heeftgewerkt, zoo doelmatig was de hoeveelheid te zamen gemengd.’

Het gezigt der moeder was opgehelderd, toen zij de lucht in het vertrek rook: groote tranen rolden uit hare oogen.

- ‘Zoude het mogelijk zijn, riep zij.’

- ‘Kijk maar.’ zeide Uilenspiegel, het kind op

[p. 90]

heffende en de teedere moeder in den tafelstoel latende zien. De weduwe buiten zich zelf van vreugde, omhelsde haar kind, dat vreesselijke stuiptrekkingen had, liep naar hare kast en haalde de tien gulden.

Door overmaat van geluk en tot ongewachte roem van Uilenspiegel, werkte de natuur van het kind, hetzij door de schrik, door de stank of door de zemelen; de kleine was gered, en dit gaf grooten roem aan den geneesheer.