De vermakelijke lotgevallen van Tijl Uilenspiegel

[p. 139]

XXXIV Hoe Uilenspiegel kippen wegnam.

Toen hij zonder geld in Quedlinburg aankwam, want zoo als het spreekwoord zegt, ‘slecht gewonnen, slecht geronnen;’ dwaalde Uilenspiegel opmerkzaam rond op de markt, die op de abdij-plaats wordt gehouden. De buitenmenschen waren toen nog veel eenvoudiger dan thans en de slimme gast merkte eene goede oude vrouw op, die als koopwaar een dozijn kippen met eenen jongen schoonen haan had uitgestald, alles opgesloten in eene getraliede mand zoodat men de vogels goed konde zien.

‘Hoe veel voor die mand,’ zeide hij. ‘Indien gij de kippen en den haan neemt, mijn lieve Heer!’ zeide de boerin, ‘dan is het vijf en twintig stuivers.’

‘Is daar op niets af te dingen.’ - ‘Geen sikkepitje.’ - ‘Nu! dan neem ik alles;’ en dit zeggende laadde hij de mand op zijne schouders.

[p. 140]

Toen hij nu zonder betaling wegliep, schreeuwde de oude: ‘zeg eens koopman! ik geef ze u niet zonder betaling.’ - ‘Geduld, moeder! ik ben de secretaris van de abdij, en zal je de vijf en twintig sluivers brengen.’ - ‘Ik vraag u om vergeving, meester! maar ze hebben mij goed aanbevolen niets te geven, zonder geld.’ - ‘Zoo! gij mistrouwt mij,’ zeide Uilenspiegel, en stilhoudende



en zijne mand voor de deur van het klooster van zijnen rug afnemende; ‘welnu, dan

[p. 141]

zal ik je een pand laten.’ En den haan uit de mand halende, gaf hij hem in de handen van de boerin: - zie daar dat zal je geruststellen.

Terwijl de haan spartelde om weder bij zijne kippen te komen, en de vrouw werk had om hem terug te houden, ging Uilenspiegel den gang regt door, naar de keuken, verkocht de twaalf kippen aan den kok, ontving het geld, en ging stoutweg heen. De boerin wachtte hem aan de deur. - ‘Uwe kippen zijn goed bevonden,’ zeide hij, ‘gij hebt nu den haan maar te brengen en men zal u betalen.’ Dit zeggende maakte hij zich weg.