De vermakelijke lotgevallen van Tijl Uilenspiegel

XLII Het gebeurde met den wolf.

Uilenspiegel die zich, zoo als wij gezegd hebben, in eene herberg aan de overzijde der stad gelegen, ophield, leefde daar lustig, als of hij vergeten was dat zijne beurs tamelijk ledig was. Hij rekende op een gelukkig toeval, en wachtte niet te vergeefs.

Eens toen het reeds begon nacht te wor-

[p. 175]

den en ieder naar bed ging, kwamen er drie duitsche kooplieden aankloppen. De waard, die hen kende als menschen, die gewoon waren hunnen intrek bij hem te nemen, ging hun brommend opendoen en vroeg hun waarom zij zoo laat kwamen? - ‘Het is omdat wij in het bosch eenen wolf hebben ontmoet, en de vrees om er meer te vinden, heeft ons eenen grooten omweg doen nemen.’ - ‘Wat!’ zeide de waard die een even groote snoever als brommer was, op eenen spotachtigen toon, ‘met u drieën, zoo als gij daar zijt, hebt gij u door éénen wolf laten verschrikken? Gij zult als lafaards sterven. Als ik ooit alleen drie wolven ontmoet, beloof ik u dezelve wel op de vlugt te zullen jagen.’ Hij voegde onder hun avondeten er nog andere plagerijen bij, die hen zeer knorrig maakten; waarover zij nog met ontevredenheid spraken, terwijl zij zich te bed legden, en daar zij dezelfde kamer hadden met Uilenspiegel, zeide deze: ‘mijne heeren! gedurende de weinige dagen, dat ik hier ben, merkte ik meer dan eens op, dat onze

[p. 176]

waard slechts een snoever is, en indien ik niet op eene kleine som gelds moest wachten, om mijne rekening te betalen, dan zoude ik hem eenen trek spelen, die hem de lust wel zoude benemen om over wolven te spreken.’

De kooplieden, zeer verheugd over dezen inval, antwoordden, dat, als hij kans zag om hun over desnorkerij van den waard door eene klucht te wreken, zij zeer gaarne zijne vertering zouden voldoen. - ‘Gaat dan morgen maar aan uwe bezigheden,’ zeide Uilenspiegel, ‘en overmorgen zult gij tevreden zijn.’ Toen zij den volgenden morgen uitgingen, zeggende dat zij in de buurt zouden blijven, schreeuwde de waard hun toe, toch goed op de wolven te passen. Zij antwoordden niets als alleen, dat men hun een bed voor den volgenden nacht moest bewaren.

Uilenspiegel, die met hen uitgegaan was, schafte zich in de omstreken eenen dooden wolf aan, hetgeen hem niet moeijelijk viel in een land waar er zoo velen zijn. Hij haalde hem uit, stopte er stroo in en bragt hem, zonder gezien te worden, onder

[p. 177]

zijnen mantel in zijne kamer en nam zijne maatregelen tegen den volgenden dag.

Toen de kooplieden terugkwamen, begonnen de aardigheden weder; zij verdroegen dezelve gelaten, nadat zij van Uilenspiegel vernomen hadden, dat zij op hunne beurt zich zouden vermaken. En inderdaad, toen alles te bed lag, ging de ondeugende gast stil met zijnen wolf naar de keuken, zette de gedaante op hare vier pooten voor den haard en drukte hem één van de schoentjes van het kleine kind in den bek.

Toen alles op die wijze ingerigt was, sloop hij op zijne teenen weder naar de kamer, waar hij met de drie kooplieden sliep. ‘Roep nu den waard, mijne heeren,’ zeide hij, ‘en vraag hem om eene kan bier.’

Zij deden wat hij hun had aangeraden, en de waard, die reeds ingeslapen was, deed brommend over de gewoonte om des nachts te drinken, terstond de meid opstaan, en gelastte haar om aan de reizigers drinken te brengen. De arme meid kwam, zich de oogen vrijvende, beneden om

[p. 178]

hare lampaan den haard aan te steken. Maar zoodra merkte zij den wolf niet, of, eene groote schreeuw gevende, liet zij hare lamp vallen en sloot zich op in den stal. De kooplieden,



door het geluid aangezet, riepen op nieuw den hospes. Deze schreeuwde om de meid en geen ant-

[p. 179]

woord krijgende, stond hij driftig op en ging naar beneden, voorzien van eene kaars, die hij aanstak, maar zich omwendende, vond hij zich in eens tegenover den wolf, en vol schrik op den grond vallende, schreeuwde hij: ‘vrienden! staat mij bij, helpt mij tegen eenen woedenden wolf, die de kinderen en de meid heeft verscheurd.’

Uilenspiegel kwam met de kooplieden op dit geschreeuw toeloopen; en één hunner zeide lagchend, ten aanhooren van alle de huisgenooten die te zamen gekomen waren: ‘Ziet dien dapperen man eens, die ons voor lafaards uitschold en nu van schrik sterft voor eenen dooden wolf.’

De hospes liet beschaamd het hoofd hangen, kroopweder te bed onder vele plagerijen, en Uilenspiegel hem den volgenden dag met zijne nieuwe vrienden, de kooplieden, verlatende, vertelde het gebeurde door de stad rond: eene les, die de snoeverij van den waard niet weinig deed verminderen.