De vermakelijke lotgevallen van Tijl Uilenspiegel

XLV De dood van Uilenspiegel en zijne begrafenis.

Uilenspiegel te Damme gekomen zijnde, voelde zich ernstig ziek. Daar hij geen geld had om den geneesheer te betalen, werd hij door de buren naar het gasthuis gebragt, en behield zijne vrolijkheid tot zijn laatste oogenblik toe, want zijne ziekte was doodelijk.

Zijn einde voelende naderen, begeerde hij zijn testament te maken.

[p. 189]

Daar hij een zeer zwaar koffer bij zich had, werd hij door al wat hem omringde met zorgvuldige oplettendheid behandeld, in de hoop, dat hij hen niet zoude vergeten. Deze kleine diensten verschaften hem eenige verligting in zijne laatste ziekte.

In zijnen uitersten wil, door eenen Notaris geschreven, verdeelde hij zijne goederen in drie deelen; het eerste gedeelte maakte hij aan zijne erven, die zouden kunnen opkomen; het tweede

[p. 190]

aan de regering te Damme en het derde aan den pastoor. De koffer, welke zijne erfenis bevatte, moest tot na de begrafenis toevertrouwd zijn aan de broeders in het klooster.

Hij stierf gelaten; zijn lijk werd in eene fraaije kist gelegd, en eene lijkmis met ontstoken kaarsen voor de rust zijner ziel gelezen.

Zijne begrafenis had iets zonderlings, even als zijn leven, waarvan het een waardig besluit was. Op het oogenblik, dat men de kist in de kuil liet, brak een der touwen; de kist viel loodregt neder en de doode kwam overeind te staan. Men meende de zaken zoo te moeten laten, en toen de groef gevuld was, dekte men dezelve met eenen steen, waarop een uil op eenen spiegel zittende, was afgebeeld, met een opschrift versierd, dat aldus luidde: ‘voorbijganger! vergeet dit graf niet; Uilenspiegel rust er in; hoewel hij nog overeind staat.’

Eenige dagen na de begrafenis kwamen de legatarissen te Damme te zamen, om den koffer te openen en de goederen te verdeelen, die hun na-

[p. 191]

gelaten waren. Zij vonden er niets in dan straatsteenen en klinkers.

Nadat het eerste oogenblik van misnoegdheid voorbij was, vond men de klucht aardig en het leven waardig, waarvan dezelve het einde was geweest.