Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1823

De nieuwe Cendrillon.

In Frankrijk had onlangs, bij gelegenheid der vertooning van de bekende Cendrillon, een kluchtig tooneel plaats. De Actrice, die deze rol vervulde, had haren kleinen hond, een aardig leerzaam beestje, medegenomen. In het tooneel, waar Cendrillon zingt en danst, zich met de tambourin accompagnerende, vernem het hondje niet zoo dra dit wegslepend air, op welks maat men deszelfs gelukkige begaafdheden voor den dans had ontwikkeld, of, aangespoord bovendien door het voorbeeld zijner meesteresse, vloog hij op het tooneel, zonder op het bevel van zijn debut te wachten, en begon terstond achter Cendrillon te huppelen. Men verbeelde zich

[p. 444]

de bravo's, het handgeklap, het geroep van bis! bis! enz. van het parterre! De Actrice, onbewust van de oorzaak dier buitengewone geestdrift, herhaalde zang en dans; tot dat zij eindelijk hare Mignon, die haar voor het publiek kopieerde, of liever parodieerde, gewaar werd, en zelve in lagchen uitborst. Zij heeft het echter vooralsnog niet gewaagd, wederom in dat stuk op te treden, uit vreeze dat men andermaal dien pas de deux mogt verlangen!^(*)

(*) Iets dergelijks herinnert zich Redacteur van onzen grooten Tooneelkunstenaar snoek, wiens fikshond hem, bij eene alleenspraak, in de rol van Nero, (in den Brittannicus) eensklaps met veel levendigheids kwam begroeten, en daardoor de illusie niet weinig verstoorde.