De Vlaamse Gids. Jaargang 41

[p. 20]

Generalife
door Juan Ramon Jimenez⁺

Niemand meer. Alles open.
Doch niemand ontbrak er.
Het waren vrouwen noch kinderen
noch mannen. Het waren tranen
- wie zou kunnen dragen
de oneindigheid zijner tranen? -
die beefden, die liepen,
zich werpend in het water.

...De wateren spreken en wenen

onder de witte oleanders;
onder de roze oleanders
wenen de wateren en zingen,
in de bloeiende mirten,
op de doffe wateren.

Waanzin van zang en geween,

van de zielen, van de tranen;
Tussen de vier muren
zwoegen, lijk vlammen, de wateren;
de zielen spreken en wenen,
de zielen die men vergat;
de wateren zingen en wenen,
de ingemuurde zielen.

...Ginds wordt zij gedood!

Ginds wordt zij weggevoerd!
- Naakt werd zij gezien. -
Loopt, loopt, zij ontsnappen!
- En de ziel wil naar buiten,
veranderen in hand van het water,

+ Generalife. - Buitengoed van de koningen van Granada, beroemd om zijn bloemen en fonteinen, in de 14de eeuw gebouwd nabij het Alhambra. Tegen een der achtermuren van het Generalife werden tijdens de jongste burgeroorlog duizenden inwoners van Granada neergeschoten.

[p. 21]

 

van alle zijden aankomen

 

met losbarstende woorden,

 

traan worden en leed,

 

in de wateren, met de zielen...

 

De trap op!

 

Neen, de trappen àf kwamen zij!

 

- Wat ontzettende verwarring

 

van zielen, van wateren, van tranen:

 

wat bleke opeenhoping

 

van verbijsterende vluchten!

 

..En hoe weten wat zij wensen?

 

Waar te kussen? Hoe, ziel,

 

zielen noch tranen zien

 

bevend in het water?

 

Zij kunnen van elkander niet scheiden;

 

laat ze vluchten, laat ze! -

 

..Zijn zij de magnolia's gaan ruiken,

 

over de muren gaan leunen,

 

zich in de cypressen gaan verbergen,

 

beneden tegen de bron gaan spreken?

 

...Stilte! zij wenen niet meer.

 

Luistert! Zij spreken niet meer.

 

Het water is ingeslapen en droomt

 

dat men het onttraande;

 

dat de zielen die het had,

 

geen tranen waren doch vleugels,

 

liefelijk meisje in haar tuin,

 

vrouw met haar scharlaken roos,

 

jongen die naar de wereld keek,

 

man met zijn jonge bruid...

 

Hoe het zong en hoe het lachte...

 

Hoe het zong en hoe het weende,

 

met het rood der ondergaande zon

 

in de hoogste tranen,

 

in de hoogste roep,

 

wenteling van een bebloede ziel!

 

Gevallen, gespreid, gebroken

 

het water, hemels en blank!

 

Hoezeer ontwricht

 

verheft het zich boven de arm!

 

Spreekt met meer vertrouwen tot zijn dromen

 

die wegtrekken uit zijn angsten;

 

het schijnt dat het berust

[p. 22]

 

de hand reikend aan de ziel,

 

terwijl, eeuwige aanwezigheid,

 

de ster van die stond het bedriegt.

 

Maar nog eens keert het weder

 

naar de zijde van zijn tegenspoed;

 

neemt het hoofd in de handen,

 

wil niemand of niets,

 

roept luid op aleer te sterven

 

en vlucht zonder hoop.

 

...De wateren spreken en wenen,

 

wenen de zielen en zingen.

 

O, wat troosteloosheid

 

van gaan en keren;

 

wat een naderen van de uiterste hoek,

 

in slaapwandel herhaald;

 

wat stoten van het hoofd

 

tegen de uiteindelijke muren!

 

- In water gaat de ziel verloren,

 

en het lichaam daalt zonder ziel;

 

zonder klacht gaat het lichaam heen,

 

en laat de ziel met het water,

 

wenend, sprekend, zingend,

 

- met de zielen, met de tranen

 

van het labyrint van het leed -,

 

tussen de witte oleanders,

 

tussen de roze oleanders

 

van de grijze en zilveren avond,

 

met de mirt die reeds zwart is,

 

onder de bedekte fonteinen.

 

 

 

(Vertaling door Erik Van Ruysbeek)