De Vlaamse Gids. Jaargang 61

[p. 42]

Ben Cami
Gedichten

Dit leven is oud

Dit leven is oud. Het kent zijn nutteloosheid nu.
Laten we angstvallig bij de feiten blijven.
Een aantal wezens leeft op deze planeet,
Ze zien de wolken, de regen, de bloem.
In de leeglopende bokaal spartelen vissen.
Een paar mensen vliegen naar de maan
Keren terug en zeggen: de maan is niets,
Een strategisch punt, een dode sfeer.

Wat kunnen ze anders verklaren, deze jongens
Met hun wetenschappelijk blinde ogen
Hun medische niet-angst, hun vlag-geloof
In Amerika, in Rusland.

Het leven

Op de lachende maan is onwaarneembaar
Voor ons, en de stuntelige astronauten
Zijn lucht voor het leven op de maan.
Vele vormen van leven bestaan naast en in
De vele vormen van steeds ander leven,
Even eindeloos als de vlucht van de galaxieën,
Even ongrijpbaar en vreemd als vissen zijn
Voor vogels, als water is voor vuur, als vreugde
Voor dood.

Wanneer deze aarde wordt tot dorheid
En opwaaiend zwart stof, zullen miljoenen
Jaren later een paar wezens komen.
Ze brengen mee wat voor hen onmisbaar is
Een vlag bijvoorbeeld, wat lucht,

[p. 43]

 

En banaan in tubes.

 

En na een paar dagen gaan ze weer weg

 

En dragen met zich mee een zakje stof

 

En een heel harde steen.

Wat is dit nu?

Wat is dit nu? De wind staat stil.
Van horizon tot horizon hebben de wolken
Zich als een grijs, niet vrolijk
Niet treurig baldakijn gespreid;
De blaren, roerloos, kennen sinds vanmorgen
De dood, al moet die zich ver boven de oceaan
Nog opmaken voor zijn levenswerk.

Doffer nu schijnt de splinternieuwe fiets
Van Nathalie waarmee ze aan komt glijden,
Ofschoon in haar ogen de lente blinkt
Als gisteren.

Maar kijk, ze legt haar fiets in 't gras,
Ze staat naast mij en verontrust kijkt ze
Dit schouwspel aan.
Zeker zijn dood en leven verre verwanten
Want ze zegt: Wat is dit nu? net als ik.