De Vlaamsche School. Jaargang 9

[p. 5]

De Vlaemsche School

Moederliefde. Naer het Hoogduitsch
Uit de Amaranth van Oscar von Redwitz.

Wie wandelt daer in 't avondlicht
Zoo door den tuin langs 't roozenperk?
Bleek is het edel aengezigt,
En 't draegt der ernst en mildheid merk:
Een statig, treurig vrouwenbeeld,
Wien 't windjen met den sluijer speelt.
De vrouw des slots gaet voort - en staet;
Hoort niet dat 's vinkjen gorgel slaet
In d'haeg; zy gaet den loofgang door,
Opdat haer 's visschers lied niet stoor',
Die glydend door het wankend riet
Op ligten voet nu huiswaert schiet;
Zy merkt niet hoe des hemels schyn
Der roozen haren glans ontleen',
Die in de scheemring bleeker zyn.
Haer hert is treurig en - alléén!
Geen groene lent met geurgen wind,
Maer droeve herfst kwam om haer heen;
En - al haer denken is haer kind.

‘Myn hert kon eenen tuin zich maken

Door moederliefde trouw bebouwd:

Ik kan slechts, minnend, hem bewaken;

Den zegen heb ik God vertrouwd.

Veel bloemen zyn den grond ontsproten,

Met kleur en geur als 't bloempje biedt;

Doch hoeveel tranen haer begoten

Vermoedt de jonge bloeme niet.

Ik blyf haer aen myn boezem plegen,

Hoe dikwerf ook hem steek de doorn:

De moeder houdt het geern gezwegen:

De moederliefde onthoudt geen' toorn.

En alle knopjens, alle blaedjes

Bevraegt myn ooge dag voor dag

Opdat geen pyltjen langs de paedjens

By myn bezorgen lyden mag.

[p. 6]

 

Dáér staet een stengeltjen gebogen;

 

Dáér hangt aen 't kelkj' een drop venyn;

 

Dáér is van kleur en geur vervlogen;

 

Dát slingrend kruid kon schaedlyk zyn.

 

 

 

Zoo moet de moeder steeds bemoeid zyn.

 

En nooit verlaet haer het geduld:

 

De moedermin zal nooit vermoeid zyn

 

Die hoop op Gods genâ vervult.

 

 

 

Doch, ach! myn liefde en zorg en trouwe,

 

Myn blydschap al - 't is haest daer heen! -

 

O kinderlooze bloemgaerdvrouwe!

 

Men rooft u bloem en tuin met één! -

 

 

 

Hoe menig' bloem laet 't hoofdjen zinken,

 

Die kleur, en glans aen stormwind liet!

 

Hoe menig kelk zal dauwvocht drinken

 

Dat een vergiftige avond biedt!

 

 

 

'k Vertrouw den Heer myn dierbre panden;

 

Myn moedertaek is afgedaen.

 

Ik stel myn tuin in zyne handen:

 

Geen moedermin randt twyfel aen.’

 

 

 

De glans glom aen den hemel uit,

 

De gryze nevel stygt ten stroom,

 

Er roert geen blad zich aen den boom, -

 

Geen vinkslag, - visscherslied ter schuit, -

 

Zy blikt ten hemel lang omhoog,

 

Waer tintelt ster op ster voor 't oog,

 

Daer ligt zich zacht des herten last!

 

Zy hoort het malsche plantloof vast

 

Den zwaren traen voor dauw ontvangen;

 

Treedt langzaem op langs donkre gangen,

 

Waer, van uit de open kamerdeur

 

Aen zwarten wand, zoo helder, heur

 

't Albasten kruisbeeld tegenwinkt,

 

Zy, zuchtend aen haer bidstoel zinkt: -

 

Uit d'elzenstruik, de lucht in, hoor

 

Den nachtegael! - de maen komt voor.

 

 

 

D.B.