De Vlaamsche School. Jaargang 12

Het eetmaal van Newton.

Het zoude, hoewel niet onbelangrijk, evenwel te lang wezen, indien men al de aardige geschiedenissen, ware of onware, welke men van groote verstrooide mannen en kleine mannen die, om figuur te maken, de verstrooidheid der grooten naäapten, verteld heeft, op het papier wilde brengen. Zeker zoude het zeer wetenswaardig zijn, tusschen de personages van dezen tijd.... Doch laten wij het tegenwoordige daar en verhalen wij liever een geval welk, in zijnen tijd, aan den beroemden Newton overkwam. Dat is een onderwerp welk verdient besproken te worden. De naam Newton alleen verwijdert ons reeds van het tegenwoordige en plaatst ons, voor het minst, in den zevensten hemel.

Welnu, zekeren morgen of, juister gezegd, zekeren avond, peilde Newton, omringd van planeetstelsels, sterren-hoogtemeters en kompassen, met zijn verheven geest, die hemelsche wereld, welke ons, slechts door er aan te denken, duizelig maakt, toen men hem kwam zeggen dat iemand hem gaarne zoû spreken.

‘Verwenschte lastverkooper!’ mompelde binnensmonds de natuur- en sterrekundige. ‘Verzoek hem wat te willen wachten,’ zegde Newton.

De wachtende man scheen met een groot geduld begaafd te zijn en ook met eenen grooten eetlust, want reeds bijna twee uren stond hij onbeweeglijk daar, met begerige blikken een over-

[p. 115]

vloedig eetmaal aan te staren, welk, even als hij, op de komst van den meester des huizes wachtte.

‘De tijd is te kostelijk, om hem nutteloos te verspillen,’ dacht de vreemde; ‘ik heb dat in Senecca gelezen, en ik wil dat mijne lezingen mij tot iets dienen. Ik zoude, in der waarheid, wel gek moeten zijn dit ongelukkig eetmaal langer te laten koud worden.

Dit gezegd, zette hij zich aan het eten met eenen lust die een scherpen honger te kennen gaf. Welhaast was gansch het maal verdwenen; dan schikte de bezoeker de schotels netjes bijeen, en hij zette zich op nieuw te wachten, dit maal, ik verzeker het u, zonder nog het minste ongeduld te toonen. Kort daarop doet het gerucht eener opendraaiende deur zich hooren: 't was Newton die kwam. Na den vreemdeling gegroet en hem het doel zijns bezoeks gevraagd te hebben, gaat hij zich aan tafel plaatsen; maar tot zijne niet geringe verbazing ziet hij dat alles leêg en opgeëten is. De bezoeker alleen zou kunnen gezegd hebben hoe dat gekomen was.

De sterrekundige slaat zich voor het hoofd, aanziet den hemel, en roept met de grootste verwondering uit:

‘Zie, mijnheer, dat is het gevolg van afgetrokkene studiën. Ik had, op mijn woord van eer, zoo schoon vergeten dat ik reeds gegeten had, dat ik eene tweede maal wilde beginnen!’

Tegenwoordig brengt men met de woorden plicht en eer nauwelijks een bedorven koopmanszoontje tot rede.
H. Zschokke.