De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 7

Buitenlandsche Tijdschriften

In Harper's Monthly voor October komt o.a. een aardige beschrijving voor van 't studentenleven te Oxford door Richard Harding Davis. Karakteristiek is vooral beschreven, hoe de studenten bij het verleenen van honoraire graden aan allerlei beroemdheden de plechtigheid telkens verstoren. Een heer, die vóor den aanvang zachtjes een stuk van Chopin zit te spelen, wordt door een van hen verzocht ta-ra-ra-boom-de-ay te spelen. Dan beginnen ze hoeratjes aan te heffen voor de dames, en als de vice-kanselier der Universiteit aan zijn Latijnsche toespraak is begonnen, wordt hij telkens door de studenten in de rede gevallen met uitroepen als; ‘Wees maar niet verlegen, meneer!’ ‘Spreek wat harder, meneer!’ ‘Zeg es, dat is veel te goed om oorspronkelijk te kunnen zijn’; ‘Pas op, meneer, wees voorzichtig, dien regel hebt u uit de grammatica gestolen.’ Maar een ander zegt op toegeeflijken toon: ‘Let maar niet op hen, meneer, ik zal wel naar u luisteren.’ Na een kort poosje zegt hij met een zucht van voldoening: ‘Nu, ik noem 't heusch nog al goed.’ De ongelukkige vice-kanselier wordt meer en meer verlegen en bij 't overslaan van een bladzijde weifelt hij bij 't woordje ut. ‘Ut’ herhaalde hij. Plotseling hadden twintig studenten zich over 't balkon heengebogen. ‘Wees voorzichtig, meneer,’ riepen zij in doodangst, ‘wees voorzichtig. Vergeet den subjunctivus toch vooral niet!’ ‘Gelukkig,’ voegden zij er bij met een zucht van verlichting, ‘hij wist 't, hij wist 't’; maar een scepticus zei somber; ‘Ik geloof niet, dat-i 't wist. De een of ander moet het hem voorgezegd hebben.’ Ten slotte zegt een andere stem verwijtend: ‘Ik vertrouw, meneer, dat u niet te veel van onzen tijd meer in beslag zult nemen.’ Dan worden de beroemdheden, die de doctoraten verkrijgen, komisch begroet. Een zeer dikke professor uit Dublin wordt, toegejuicht als: ‘the bost Dublin Stout’, terwijl aan een Indischen prins met bruin gelaat gevraagd wordt, of hij heusch Pears soap heeft gebruikt. Daarop volgen echter kreten van Shame! Shame! en de Indische prins krijgt een hoera tot vergoeding van die minder kiesche vraag.

E.B.K..

De Character Sketch, in de Review of Reviews van 15 Sept. door den heer John Underhill loopt over Walter Besant. Ik ontleen er eenige bijzonderheden aan; ten eerste de Elf Geboden voor den letterkundige, door Besant opgesteld:

1.	Oefen u elken dag iets oorspronkelijks te schrijven.
2.	Kweek de gewoonte van opmerken aan.
3.	Werk geregeld op vaste uren.
4.	Lees geen prullen.
5.	Leg u toe op 't vormen van een styl.
6.	Tracht dramatisch te zijn.
7.	Een groote factor van dramatische bekwaamheid is selectie.
8.	Vermijd de zonde van te schrijven over karakters.
9.	Tracht nooit eenige manier van leven te beschrijven, die u niet gemeenzaam is.
10	Leer zooveel ge kunt omtrent mannen en vrouwen.
11.	Om een goeden, natuurlijken styl te vormen, en heerschappij te verkrijgen over de taal, moet ge ook poëzie schrijven.

Omtrent den schrijver zelven zegt de heer Underhill o.a.:

‘Hij is een van de hardst werkende letterkundigen onder ons. Charles Dickens, met wien we meer dan éens den heer Besant vergeleken hebben, was waarschijnlijk de grootste werker van deze eeuw. Maar Besant zou, als de totale som zijner uren bekend kon worden, hem misschien nog

[p. 21]

inhalen. Dat Dickens zooveel kon doen was ‘voornamelijk een uitvloeisel van zijn ordelijke en methodische gewoonten, van zijn helderheid van geest en van een werkkracht even bewonderenswaardig als zijn genie voor den roman. Hij doet de meeste van die dingen, welke Dickens ook deed: het eenige dat hij nalaat, en zooals de meeste menschen zullen toegeven, terecht, is uitgaan. “Ik ben een werkman: het weinigje tijd dat mij rest na mijn dagtaak, behoort rechtmatig aan mijne vrouw en kinderen, en niet aan iemand anders.” Dat antwoordt hij gewoonlijk, als hij op dit punt wordt ondervraagd. Hij weet en gevoelt, dat alles op z'n plaats moet zijn en dat alles, wat gedaan moet worden, op 't juiste oogenblik geschieden moet; anders zal het resultaat onnauwkeurig zijn of de uitkomst fautief. (B. is een knap mathematicus). Hij gelooft niet in vlagen van inspiratie; volgens hem beteekent literatuur werk; gewerkt moet er worden; hij die wil slagen moet ijverig zijn. Daarom zit hij nooit leêg; als hij schijnbaar 't minst bezig is, merkt hij 't meest op; hij neemt alles waar voor de toekomst. In de laden van zijn schrijftafel liggen heele hoopen van pakjes bruin papier, alle zorgvuldig gemerkt en vol stof voor de volgende jaren.’

E.B.K..