Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 17

Frans L. Flameng
architect, restaurateur van schilderijen, kunstschilder

^o Ledeberg, 6 februari 1902.

Zijn vader Gustaaf was beeldhouwer en bezat een stijl- en kunstmeubelatelier. Frans Flameng behaalde in 1928 zijn architect-diploma aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten te Gent, voordien reeds, in 1920, bekwam hij daar een eerste prijs van modeleerkunst en, in 1926, een tweede prijs van rechtsleer, toegepast op de bouwkunde.

Na wereldoorlog I voerde hij, samen met zijn vader, talrijke restauraties uit aan kerken en kastelen, beschadigd door de oorlog.

Vóór wereldoorlog II vestigde hij zich als zelfstandig architect en deed ook aan restauratie van schilderijen.

Frans L. Flameng: ‘De Lof der Zotheid’, schilderij, 75 × 70 cm.

Eind 1948 achtte hij de omstandigheden hier te lande niet meer gunstig en trok naar Argentinië, waar hij achttien jaar verbleef, mét de hoop en het geloof, dat het hem daar beter voor de wind zou gaan.

Hij oefende er zijn beroep van architect uit, bij de Ministeries van Marine en van Binnenlandse Zaken en Justitie. Hij kon er verscheidene grote ontwerpen uitvoeren, o.m. voor modelgevangenissen.

In 1955 kwam de revolutie: Peron viel - Flameng viel mee... en ook de Argentijnse peso.

Flameng heeft dan nog zeer interessante restauraties uitgevoerd, o.m. voor de Engelse ambassadeur Sir John Ward, in de grote ontvangstsalons van diens residentie. Verder nog talrijke schilderijen, die beschadigd werden in de brand van de Jockey Club te Buenos Aires, tijdens de revolutiedagen. Verscheidene vooraanstaande bladen uit Buenos Aires schreven uitgebreide artikels over zijn restauratie-arbeid.

Pas einde 1966 keerde hij naar Vlaanderen terug om er opnieuw architect te worden.

Wij hebben dan ook gemeend Frans Flameng in deze galerij van ‘Vlaamse kunstenaars in het buitenland’ te kunnen opnemen.

Wat betreft zijn standpunt tegenover de hedendaagse Vlaamse cultuur, laten wij hem zelf aan het woord:

‘Vooraf wil ik benadrukken, dat ik achttien jaar uit Vlaanderen weg was. Toch heb ik kunnen vaststellen, dat Vlaanderen, niettegenstaande een onmenselijke repressie, er fel

[p. 23]

boven: Frans L. Flameng

onder: Walter Frank

op vooruitging. Het zou verkeerd zijn te menen dat onze tijd cultuurloos of decadent is, maar toch maken we thans een nogal zwakke en verwarde overgangsperiode door, die een aanvang nam bij de jongste wereldoorlog. Wij krijgen van alles ‘iets’, maar nooit iets ‘volkomens’. Zowel bij de kunstenaar als bij de kunstminnaar bestaat een ziekelijke zucht en jacht naar een gans ‘andere’ schoonheid, maar de meest wereldschokkende uitvindingen zullen toch nooit schoon maken, wat niet reeds schoon was van in den beginne; de meest geblaseerde man begeert nog altijd een ‘schone’ vrouw en de modernste moeder wenst nog steeds een ‘schoon’ kind. In het leven als in de kunst is er niets ‘nieuws’ en niets ‘ouds’. Wat ik over de moderne wereld denk, moge een foto van mijn schilderij ‘De lof der zotheid’ verduidelijken. Want ja, ik schilder zelf ook en bereid momenteel een tentoonstelling voor.

Jan Breydelstraat, 11, Gent