Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 17

Gerard Grassere
kunstschilder, beeldhouwer

Gerard Grassère werd op 21 oogst 1915 als zoon van Belgische ouders te Heerlen (Zuid-Limburg) geboren. Na zijn middelbare studies trok hij naar de Academie voor Schone Kunsten te Antwerpen en telde er de beroemde Prof. Isidoor Opsomer onder zijn leraren.

In 1938 vestigde hij zich te Eindhoven. Het Kempische landschap is een voortdurende inspiratiebron, maar dan begint de ‘machine’ hem te fascineren en daaruit ontstaat een grote reeks ‘mechanische composities’. Nadien kwam echter een reactie: Grassère omarmde, na de ontmoeting met de koude ijzer- en staalwereld, met des te meer innigheid het organische leven: bloemen, landschappen en ook de mens, vrouwen, kinderen en dieren, in een explosie van kleuren. Onder invloed van de eerste en enige werkelijk authentische Hollandse cubist, Otto van Rees, richtte Grassère zich vanaf 1950 - toen hij verhuisde naar Utrecht - tot een intensieve abstrahering en ook tot een zekere monumentaliteit. Hij bouwt van dan af aan zijn schilderijen meer op in kleuren, daar waar voorheen de bewogen tekening het dragende element was.

Hoewel het kontakt met de visuele werkelijkheid meestal niet verloren wordt, drukt Grassère zich vaak ook nonfiguratief uit, in zoverre het dan poëtische stemmingen en gevoelsuitdrukkingen betreft, die slechts in een spel van lijnen en kleurvlekken uit te drukken zijn.

Hij is ook beeldhouwer en schepper van fijne, sierlijke beelden van klein formaat, hij maakte wandschilderingen in ziekenhuizen en openbare gebouwen in Enschede, Hengelo, Utrecht. Zijn werk bevindt zich in grote privé verzamelingen, evenals in het Centraal Museum te Utrecht, het Stedelijk Museum te Amsterdam, het Musée de l'Art

[p. 27]

Gerard Grassère: ‘Oude Man’, olieverf. Foto Willem Enzinck.

Moderne te Parijs, het Pretoriase Kunsmuseum te Pretoria, en dergelijke meer.

Hij is beslist een van de meest betekenisvolle schilders van heden, althans wat het Nederlands-Belgisch gebied betreft, woont momenteel te Utrecht en is professor aan het Instituut voor Creatieve Vormgeving te Amersfoort.

(naar een artikel van Willem Enzinck)

Gerard Grassère Foto Willem Enzinck.

Op de beide laatste vragen betreffen de ontplooiingsmogelijkheden in het land waar hij nu leeft en welk standpunt hij inneemt tegenover de hedendaagse Vlaamse cultuur, antwoordt Grassère samenvattend het volgende:

- Inderdaad heb ik in Nederland ruime ontplooiingsmogelijkheden, dat blijkt uit het feit dat ik daar - ik mag wel zeggen een bekend en geaccepteerd kunstenaar geworden ben en ook uit het feit dat ik als docent aan het Instituut voor Creatieve Vormgeving te Amersfoort werkzaam ben.

En toch, wat mij al jaren verdroten heeft, is het volmaakte gemis aan belangstelling van officiële Belgische kunstinstanties voor mijn werk. Ik heb herhaaldelijk voor het Ministerie in Brussel documentaties moeten invullen, kostbare dia's en foto's ter beschikking gesteld, met geen ander resultaat dan dat ze blijkbaar in kasten worden opgeborgen door beroepsverzamelaars. Maar nog nooit is mij een tentoonstelling in België aangeboden, nog nooit is uit al deze administratieve rompslomp, die ik telkens weer op me genomen heb, iets positiefs voor mijn werk voortgekomen in België. Ik vraag mij af waarom niet. Gezien mijn algemene erkenning in Nederland en daarbuiten, zou het toch voor de Belgische instanties geen geweldig avontuur zijn mij eens een overzichtstentoonstelling aan te bieden of als mede-exposant te laten optreden. Ik begrijp ook dat de Belgische officiële instanties moeilijker in nauwere relatie kunnen treden met Belgische kunstenaars die in Jokohama, Brazilië of op de Bermuda-eilanden wonen, maar waar er zoveel geleuterd wordt over Benelux, culturele accoorden, enz. moet het contact met een in Nederland wonende Belgische kunstenaar toch wel niet moeilijk zijn. Het Belgisch ministerie van Kunsten en Wetenschappen geeft bij mijn weten al jarenlang een serie monografieën uit over alle belangrijke Belgische kunstenaars, of zij nu binnen de grenzen van het Belgische koninkrijk wonen of niet. Ik heb nooit een verzoek om documentatie gekregen voor een dergelijke monografie. Ook dat heeft me verbaasd en teleurgesteld. Het lijkt mij gewenst dat er van officiële Belgische zijde eens een grote monstertentoonstelling in een belangrijk Belgisch museum zou worden gehouden van juist Belgische schilders in den Vreemde. Dat zou boeiend zijn en een vorm van nationale culturele propaganda. Ik voel mij van harte en zeer verbonden met de hedendaagse Belgische cultuur, met vele moderne schrijvers en schilders - aan mij zal het wat dat betreft niet liggen, maar de liefde kan niet van één kant komen. Mijn vraag blijft: wat doen de officiële Belgische kunstinstanties? In het land, waarvan ik de nationaliteit draag, ben ik een volkomen onbekende en dat ergert mij. Maar ik blijf openstaan voor ieder initiatief van Belgische zijde, officieel of onofficieel.

Bouwstraat, 450, Utrecht, Nederland