Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 20

Poëtisch bericht
Thomas Triphon

meeuwen

Het leven van meeuwen blijft een eeuwig hongerig zoeken
Alleen het water hebben ze te vriend
Ze zijn de droeve wimpers van de stad
Zacht wuivend in het wit
Bevreesd
De dingen pijn te doen

Gabriëlle Demedts
februari nabij utrecht

Tussen de lage Hollandse heemlen,
knoestige bomen en wintergras,
blaffen de honden, scheren de meeuwen,
vast als het eeuwen en eeuwen was.

En water zoveel, voor mij zelfs genoeg
die al zolang om water vroeg.

O warmte van 't leven, behoed me tegen
deze spinragen kilte waarin ik verdwijn.
En die specht die ik hoor, stoot pijn
uit die boom! Houd hem toch tegen.

Marnix Speybroeck
winter in dit land

Ik dacht: de zon zit laag gezakt,
en laat de koude galmen als doffe slagen
van een bijl; de weerwolf zwijgt reeds dagen
als heeft men takken uit zijn hart gehakt.

[p. 181]

 

Het witte land heeft pijn van angst,

 

vreest het contrast met zwarte raven

 

wier klauwen wreed zijn witte vel doorgraven;

 

ze vliegen op en achterna het bloedspoor van hun vangst.

 

 

 

De sikkel van de maan verraadt

 

de grimmigheid, de laffe horde van de wolven;

 

de wind, vergetelheid, doet strak hun pelzen golven,

 

waaronder traag hun haat tot spijt vergaat.

 

 

 

Als ik de slagen van de bijl verdragen kan,

 

en ook de weerwolf op een dwaalspoor brengen,

 

dan jaagt mijn zwarte vuist de raven naar hun krengen;

 

wie weet, of wolven nog wel huilen dan?

Rachel Desmet
ik ben wie ik niet ben

Ik ben
wie ik niet ben
Wie is van alle tijden?
Waar is de plaats in mijn gelaat
gelouterd door het lijden?

Dit spel
verraadt de hel
aan alle zijden
Wat vlugger keert dan leed moet
ik belijden.

Bert Leyns
twee levens

Ik gun mezelf
twee levens
als de zon de regen kust
en zachte vingers
door mijn haren woelen.

Ik ruk dan
eeuwigheid
uit honderd planten
waar het licht
een paartooi heeft
en wortels diep
met aarde paren.

Of zuig ik melk
uit vijvers
die de regen
niet bereiken kan?

Gilbert Coghe
de dood

de stilte
met pijn geladen
hangt met klamme handen aan de ruiten -
het grauwe licht
staat hoekig in de kamer
en bidt een kruisgebed -

de naakte vingers
van de wind
reutelen aan de luiken
om mij
die met pijn-handen de ruiten
stuk wil slaan

Veerle Anna

in de treurwilg
van mijn zijn
schreit de vogel
om het troosteloze uur

aan de hemel
bloeit een regenboog
en rozen
bedekken mijn gelaat

want niemand
begrijpt de pijn
te leven
tussen mensen

pijn gaat dood
pijn bloedt dood