|
| |
| |
| |
poëtisch bericht
Samenstelling: Raoul Maria de Puydt, Eugène van Itterbeek, Ignaas Veys
C.V.K.V.-leden én abonnees kunnen gedichten ter selectie sturen aan Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6, 8880 Tielt.
Bij elke inzending voegt u: adres, post- of bankrekeningnummer en - zo u uw ingezonden gedichten terugwilt - de nodige postzegels.
De gepubliceerde gedichten dingen mee voor de Albert de Longie-poëzieprijs 1984.
met splitjes in modellen,
| |
oktober ziet niet om
plots vreemd verrast verheugd
om mijn zieleverwantschap
maar juist daarom zo tastbaar
en daarom zo warm bewoonbaar
voelt kloppen onder een huid van aarde
het leven vloeit er niet uit weg
het gaat gewoon zijn vaste weg naar winter
soms is oktober grimmig en bedrinkt zich
en huilt zich uren uit daarna
| |
ook godinnen sterven
vele jaren heeft ze het graan voelen rijpen
en met het graan is ze meegegroeid.
toch zijn haar woorden geen dorre takken
in een heidens en vernietigend houtvuur.
haar stem is zacht en zoet om smaken
als het fluwelig vlees van een tomaat.
haar gelaat is grimmig en vol gleuven
niet door zilt zeewater maar sober:
nooit heeft ze rome ervaren, en eeuwigheid.
nooit heb ik haar rusteloos horen rouwen.
vele jaren heeft ze het graan voelen rijpen:
ik wil haar nog niet geoogst zien.
De nacht drukt door de daken
als zijn vrouw huilt om haar kind.
Haar droefheid kent geen afstand
als de droomidee geen daad.
De zwarte handschoen van de rouw
tast in de leegten van de tijd
naar de verloren innigheid
van haar gestorven bloedhabijt.
Zij slaapt nu in het laken van gelatenheid
omdat alleen dit juk nog draaglijk is.
De reuven rijven aan de wonden van haar hart
tot rode rozen op de horizon van morgen.
De trage dagen dragen droge zorgen
in de schrompelhuid van elke levensangst.
Want op de vrouwbelofte van haar woord
is zij het ‘rijk van vrede’ ingegaan
tot de allerlaatste ademstoten met de dood.
Manmoedig heeft zij vrij haar lot gedragen
als een teerlingworp in 't kansspel der natuur.
Met klisjes komt zij klaverblaadjes vragen,
al weent haar wereldwens toch eindeloos.
Haar hemel op de aarde schreit altijd
met 't groeiend grafschrift in haar schoot.
| |
het gesprek
wandelt weer 't verleden.
als tussen nooit geziene bomen
die nog oude wonden dragen
aan de hand van haar groot geworden ik.
Té vroege regen van september
glinstert donker op je spreken.
Je zoent de vragen van dat kind
in de spiegel van jouw weemoed.
Een glimlach zoekt de toonaard van verdriet.
De kleine groene vogel zwijgt.
Het uurwerk neemt de stilte over.
terug door 't ingebeelde bos
langs nooit geschonden lover.
weet mij terug in het vertrouwde huis
onder zware regen van september.
De koud geworden koffie wacht naast mij...
| |
't vroegste licht
dat geel 't gordijn doorschijnt,
toont me hoe je nog slaapt.
lach met je onwetendheid.
| |
stilleven
Elke dag sterft een stukje van mezelf,
het verdroogt onder de laatste zonnestralen.
Ik schud mijn rosse bladeren af,
kaler om het hoofd, voel ik de kilte nederdalen.
Er komen late vogels in mijn haren zitten,
ze fluiten over ginds, het warme avontuur.
Ik wacht hier de seizoenen rond,
sluit mijn poriën op het vroege winteruur.
Joelende kinderen verstillen nu,
ze ruilen de knikkers voor boeken.
Mijn takken haken zich vast in de lucht,
waar ze een zucht van warmte zoeken.
| |
vakantie
en maakt geluiden van trachten.
In de verte rolt een trein
Maar onder mijn dekspanten
rijpt al de specerij van angst
voor een onbetreden eiland
tegen jouw verdwijnende achtersteven
| |
| |
| |
het verdronken kind
Om het deeg van verdriet,
hij zalfde de wonden van de wal
Wilde dat er gras over groeide,
vermeed de nevelen van mei,
hun vermoeden aan sluiers,
en de mare van de koekoek.
Hij boog het hoofd voor de avond,
greep zijn weerspannige hand,
als het dagboek der bomen,
rooddoorlopen oog van de nacht.
| |
berusten is wijs worden
bij de nanoen van het leven;
is gelaten het voorhoofd schuiven
tegen weer én wind der seizoenen:
worden als bestofte spinnewebben
in een van souvenirs gezwollen huis.
als trage, soms wachtende kamelen
van het hoogseizoen der jeugd...
Verfijnde dromen van toen
stagneren in het eentonige silhouet
der onveranderlijke na-gedachtenis
van mijn te vroeg gestorven vader.
Maar berusten is zéker weten:
naar een onbekend land...
Maar, de God van mijn vader
| |
| |
demente bejaarde
om nu nog te zeggen: nee!
ach, wie zou dat verwachten?
en toch zou mijn zon vrolijker schijnen
als je blauw niet vloekte met het goud.
een Chineese prent zou je kunnen stelen
met je lach, die aan waanzin grenst,
als mijn handen je niet zo zorgzaam
tot mijn behaaglijkheid dwongen en
de stof in de oosterse drank niet te zoet
zou zijn voor de vreemdeling, die zelfs dan
niet zijn beleefdheid verliest.
en toch zou ik die glimlach willen lenen,
eer ik je van waanzin verdenk. om dát te
zeggen... ach, lief voelend medemens, nee toch!
Gij zijt uw trage sterfdag reeds voorbij
en aan de vroege angst van een verleden
is er een nood aan zwijgend weten
en droefenis aan elke zij
Gij zijt voorbij aan ons weemoedig dragen
Alleen de vrede van uw korte pijn
herinneren langzaam aan de dagen
aan wat wij samen zouden zijn
Met trage blikken door de krans der jaren
staat elke beeltenis aan 't raam gespreid
Wij zullen straks je naam weer wagen
misschien met zachte weerbaarheid
| |
als de avond valt
een visje sterft in een aquarium;
de jonge vogels niet tak op tak af
maar hulpeloos prooi van de dood zijn;
omdat het lied van nachtegaal en wielewaal
alleen te horen is in reservaten
waar 'k langs de burcht van Reintje de vos
passeer, doch er zijn geen bewoners meer...
en de aarde draait om haar as
ze lijkt wat moe en misschien verloren
in een heelal waar kunstmanen
en satelieten méér aandacht krijgen.
| |
troost-andante
naar de andante cantabile
uit de 10e pianosonate van Mozart
De stilgevallen leeuweriken
of iets is afgesloten, of zeer nabij.
Een hand aait over de velden
en heft de halmen tot de hemel:
grootopen oog dat dromen iriseert.
Maar alle deemoed is droevig ontoereikend
als het beademen van schroeiende huid,
als het bestuiven van oud zeer.
Alleen de bomen zwijgen vertroostend
tussen ons en naakte nacht.
| |
het perron
de traditie vol lege hoeken
en oo-vale ogen kijken mij
| |
| |
woorden
Ik druk mezelf neer op papier
en wacht gelaten op de confrontatie
moeilijk wanneer het wachten
de filter van een dampstok
hoe vaak heb ik reeds herhaald
dat woorden nutteloos zijn
druk ik mezelf weer af op papier
en wil woorden gelezen worden
ieder woord vindt zijn kiemen
|
|