Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 33

[p. 275]

Poëtisch Bericht

Samenstelling: Elfriede Hendrix, Dries Janssen, Maurice Trippas, Flor van Vinckenroye

C.V.K.V.-leden én abonnees kunnen gedichten ter selectie sturen aan Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6, 8880 Tielt.

Bij elke inzending voegt u: adres, post- of bankrekeningnummer en - zo u uw ingezonden gedichten terugwilt - de nodige postzegels.

Voor dit moet je bijna een vleermuis zijn.

Verlaat hier mijn weeshuis van verlangen
en gun me de vleermuis rond mijn schouder,
In dit land zonder tuin ligt mijn laatste liefde,
dragen de doden mijn kruis
om me de last van het weten te verlichten,
Hier ben ik gehuwd met het stof
en wacht ik op ochtenden na witte nachten
als een monnik in de Camargue,
biddend om ouder worden.

André Smeets

Wij waren altijd
samen op weg

er wachtte een huis
dat ons kende en riep
het gaf ons geen namen

wij wisten van warmte
van licht
dat er is en was

we hoefden het
slechts te ontsteken

soms was jij daar
en ik hier
of andersom

altijd waren
wij samen

Willy Balyon

Gratia plena

Er zit een hapering in haar gelaat
waaraan ik hangen blijf
als aan een zuiver wad in weiden,
waarin de beeldspraak van mijn weemoed staat.

Aan einders die ik nooit bereik,
Zij draagt een zee in zich
waar ik om huiver en voor
haar grondeloze stilten wijk.

Riet en oevers, woordeloos
mijn woongebied, schoot en handen
die mij voeren naar een oerbegin.
Niets dan water en toegedekt met kroos.

Gery Florizoone

Yvonne Valgaren: aquarel.

door velden omringd
omzoomd met het bos
waarin wij hebben gezworven

aan het eind
van de laatste laan
een gevelde boom

opgericht wordt hij mast
zijn takken het doek

wij zien de omgeving
nog even

dan steken wij over

Willy Balyon

Stilte heeft geen naam

Ik ruik je stilte
als je door de avond gaat
of reeds te slapen ligt in 't gras
of wandelt met de bomen door het bos.

Ik voel je handen
in mijn handen
avondlijk.

Ik hoor je taal
in letters van de ondergaande zon
en zie jouw sierlijk kleed
geweven uit de draden vrede en verlangen.

Je bent
mijn veilig nest
mijn balsem
lippen op mijn huid.

Je bent mij telkens anders
stilte van de heide
van het hoogland
in de duinen aan de winterzee.

Maar in je diepste schoot
ben je stilte
zonder naam.

Willy Verschaetse

[p. 276]

Grenzen

Paardebloemen gaven een aardig stukje
geel ten beste, de aarde rook naar puur
fondant, op ieder boerenerf pronkte
jasmijn en geen hond die achter ons aan
kwam hijgen: we kregen de lente
niet op.

Een hand in elkander speurden wij
de hemel af en deden wensen
per leeuwerik één. Zeven kinderen
werd het, een peperkoekhuisje, oud
als Methusalem, altijd en overal
omnipotent en niets was te gek
of het kon.

En toen de laatste kwinkelierder zich
maar niet liet betrappen, en de wegjes
al heus begonnen te wegen, bleef alleen
dat het altijd zo zou mogen blijven
overeind, en van de rest
stapten we maar af.

Ook een leeuwerik klimt niet
op oneindig.

Marc Coussement

Seizoenen en poëzie

Seizoenen
leggen woorden
op mijn huid.

Soms
zoals een late zon
haar kleuren mengt
doorheen het tere spelen
van een avondruit
gaan woorden vloeien
door mijn voelen en mijn denken.

Ik proef ze
in de bedding
van het parend licht.

Mijn hand
zingt op het blanke blad
een nieuw gedicht.

Willy Verschaetse

Geert De Geyter, Visioen, olieverf op paneel, 80 × 80 cm.

Verliefd jongetje

op de zolder
een jongetje.
een jongetje
met sproetjes
op zijn wang.
hij schrijft op
een klein kaartje.
op zijn knietjes
schrijft hij
op een kaartje:
Mieke, Mieke, Marion.
maar bij de trap
roept mam:
jongetje, míjn lief
jongetje, kom!!
dan glijdt het kleine
kaartje van zijn
knietjes af
en dénkt het lief
jongetje met sproetjes
op zijn wang
aan zijn klein
vriendinnetje.
op de lege zolder
zegt hij zacht:
Mieke, Mieke, Marion
en lácht, als in een
mooie droom:
míjn lief Mieke...
ja mam, ik kom!!

Lia Barbiers.

Zwart lied

Naar je toe komen
als naar een stad
waar je
niet gekend zijt
en je hand
niet aanraken
omdat de vlakken
waarin wij ons bewegen
ver van elkaar afstaan.
Dit
opent geen zekerheden
in die tijden
waar wat brokstukken
onze monden
vernietigd hebben.

De liefde
is zeer doorzichtig
geworden
in dit landschap
en de woorden
die wij wisselen
zijn dun,
zo dun.

Robert De Laere

Noël Biebauw, Toekomst zien, litho, 41 × 54 cm.

Vannacht zal ik

vannacht zal ik je niet verlaten liefste
hoogstens morgenvroeg
na mijn laatste droom naast jou
met lichte averij
en in mijn mond de stilte van dit huis

ik mijd jouw wenen
dat ik edel noem
en vlucht
onder mijn eigen muffe stulp

Gust Faes