Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 33

[p. 380]

Poëtisch Bericht

Samenstelling: Elfriede Hendrix, Dries Janssen, Maurice Trippas, Flor van Vinckenroye

C.V.K.V.-leden én abonnees kunnen gedichten ter selectie sturen aan Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6, 8880 Tielt.

Bij elke inzending voegt u: adres, post- of bankrekeningnummer en - zo u uw ingezonden gedichten terugwilt - de nodige postzegels.

meisje (voor ruth)

met zeven gezichten
met een keitje in je zak
een touw een gom
tien snippers vol geheimen

loop je de zeven dagen langs
het huis vol duikhoekjes
of bange zwarte gaten
te zingen of te huilen

een smaak van drop
van potlood en van regen
wat bloesem in je haar
een geur van hermelijn

je schoenen hemelsbreed
uiteen gegooid je jasje
en je warrige gedachten
binnenstebuiten aan de haak

maar als je blokfluit speelt
of versjes zegt of ijdel pronkt
ben je meer vrouw dan kind
het veel te vroege meisje

die dag toen van het
klassereisje weet je
hing klam de stilte
in ons huis te tuiten

en weldra denk ik dan
het meesje uitgevlogen
en niet meer weg te wissen
die wasem op de ruiten

Denijs Van Killegem

Dunner de huid

dunner de huid elk jaar dunner

de dagelijkse schilfers die de pijn losmaken
laten niet af

ze schrijnen tot ze het vlies snijden

doorzichtig vel voelt
bloedna de splinters

nog weerstaat elk dun verweer

Edward Hermans

tussen ons staat een venetiaans paard geblazen, dat langs
de echo's op de regenboog van jou naar mij galoppeert.
wij rapen eieren uit elkaars korven en tuimelen van de
paasheuvels als een lichtrad of een verschroeide venus.

ik bekleed jouw naaktheid met de aarzeling van mijn naaktheid,
met woorden, die het goed bij elkaar vinden en elkaar warmen.
ik beleg bij jou deposito's van tederheid, eeuwiglopend krediet,
in lemniscaten van halen en omhalen kom ik je omarmen.

(ik doe een knieval voor je noemvormen en je naamvallen),
bevaar je tot aan de verste katarakt van brekend kontakt,
een wereld van zacht-gevallen marmer in de armen van brancusi.
de kleinlijfelijke liefdesliturgie laat passiebloemen na.

paars dwingt roze op de knieën, de avond breekt reeds ruiten,
ik leg mijn ogen bij jouw ogen om de dominoketen te sluiten.
ik wil bij benadering de leegte zijn, die de waakvlam wekt:
tussen ons heerst stilte als aan het einde van een geweerloop.

Mark Meekers

o wat was je toch (voor J.)

o wat was je toch loslippig
en je lachte weer
een wonder
na al die nare donkere holen waarin je
- deels met open ogen -
terecht gekomen was
en voor het eerst in jaren
had ik weer een vrouw
de zoon een moeder

mijn klaagmuur en mijn stilte breek je open
er blinkt iets in je ogen
dat ik weldra thuisbreng
en hardnekkig overweeg

de ergste indringer
zou de dood nu zijn

Gust Faes

Dries Vandenbroeck

De dag dat ik geboren werd
keek vader verbaasd
elke bloem bloeide
moeder lachte,
't was mei.

Edith Oeyen

[p. 381]

Samen

Samen de ochtend omhelzen
en met de zon hoog op de kruin
rabarber eten.
Samen
terwijl het rood over de aarde kantelt
druiven persen.
Een ster wegpinken naar de avond
en met wijn
de nacht verder dragen.

Ina Stabergh

Achiel Geerts, Straatjongen, olijfhout, 42 cm.

Droomzinnen mooier dan woorden

Buiten
het donderde en bliksemde
en je zei dat je ervan hield
het liefst had je in de regen willen lopen
toen je liefde nog was als de zon
- voor elkeen -

Binnen
fluisterde je het verhaal van je zon
en je zei niet dat je van me hield
maar je verlegen glimlach en je guitige ogen
spraken als droomzinnen,
mooier dan woorden.

Herwig Onghena

Jacob

Jacob is gek.
Hij waant zich een valk in verkoelende nachten,
soms trekkend naar steden,
verwachtend zichzelf.

Zijn dromen: aanzwellend
als woken voor een orkaan.
Zijn uren: afgeteld.

En Jacob heeft geen wensen:
elke droom is ècht!

Schrik niet:
vannacht vliegt hij op één van zijn donkere wolken
door straten en steden,
loerend,
even rustend op een gitzwarte nok.

Maar Jacob
zal IK nooit vergeten.

Sylvia Schrijen

herfst 1

de eerste ijle lucht
ademt moeizaam grijs.

de wind kolkt
gaten
in de wilde blaren
en
op de daken
- ingetogen -
rust berusting.

de zon verblindt
voor het laatst
de ogen:
droefheid
op de drempel
van de kalende geluiden.

elk vallend blad
draagt geheimen
naar de verre einder.

Dirk Rommens

Gedicht

waar donker en licht
zinken in zachte zinnen
en paren met elkaar
kan wellicht de stilte beginnen
daar vind ik steeds vaker
de zin van een gedicht

heel gewoon natuurlijk
net als de ontmoeting
op deze bladzijde
met jou bijvoorbeeld
zo zie ik door donker
in stilte het licht
en sta jij in dit gedicht

Achilles Cools

er was geen tijd
in het puur bestaan
geen onderscheid van dag
nacht kende geen schijn

geen vraag spande nog listig
de eerste draad voor het web
tot zekere ondergang

in het hoger weten
lag het antwoord klaar

wij beaamden
dat wij het wisten

Willy Balyon

Grety Hoewaer, Barre vlakte, pastel.