|
| |
| |
| |
Poëtisch Bericht
Samensteller: Fernand Florizoone
Zowel C.V.K.V.-leden als abonnees kunnen gedichten ter selectie sturen aan Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6 - 8700 Tielt.
Per selectie worden slechts twee gedichten van dezelfde dichter(es) ter beoordeling aanvaard. Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd. Aan de auteurs van de gepubliceerde gedichten wordt achteraf een bewijsexemplaar gestuurd.
| |
Winter in Vlaanderen
(naar Valerius De Saedeleer)
I.
De populieren staan in paren
als obelisken voor de ingang
van het dal. Hun verhaal is
bladerloos, gehouwen uit graniet.
verzwijgen huldetaferelen
aan weilanden en landerijen.
Zomer heeft zijn tijd gehad,
flanerend langs de koolzaadvelden.
aanhoudend sneeuwen treedt nu
plots de stilstand in. Even
raadselachtig als het verstenen
van zwijgzaamheid tot sfinx.
| |
Zwerftocht
en alle menselijke gevoelens
II.
wordt in één nacht genomen.
De herfst heeft geen geheugen
meer, want alle muren zijn
geslecht, de grachten gedempt
en winter schrijft Romeinse
kapitalen op een ondergrond
van broze vellen perkament.
De zon voert als een blinde
twaalfde-eeuws getijdenboek.
Het bladgoud blinkt nog wel,
maar rafelt aan de randen.
| |
Toekomst
Herman van Vinckenroye, Schone met hoed, 1988, olie op doek, 70 × 90 cm.
III.
Je kijkt tussen de stammen door
als door een zwaar gordijn,
want kijken is verkennen van
ontkenning en aanwezigheid.
Waar zijn je sporen toch die
naar de heuvelrug hebben geleid?
Een late sneeuwval heeft ze
wellicht vlug nog weggedacht.
De rest spreekt voor zichzelf:
afwezigheid van leven onder
louter licht dat overrompelt
en dan stolt tot hard glazuur.
Zoiets als de duur van statige
Romaanse beuken en gewelven.
zal daar het grote bed staan
Het gesprek zal terug gaan
in herinnering. Hoe we hier
af en toe nog even wonen.
Het is alsof hier steigers staan,
| |
Gedicht zonder pv
de overwinning op het witte vel:
pollutie in mijn eigenste natuur
| |
| |
| |
Met het vloeiend amber
als verse vis in gekoelde wijn
glooiend aan de vruchtbare ziel
van het leven wordt haar vijver
met kruiden bijbels ingewijd
haar kind door de wijdse kringen
van haar doorbloeiend water
witte veders in het kamhaar
waar ze hem voor de tederste omhelzing
in het placenta van haar hart
wasdomt reeds een gedicht
tot het licht haar gezicht kantklost
van haar openkelkend kind.
Herman van Vinckenroye, Avondschroom, 1990, olie op doek, 70 × 90 cm.
| |
Mij 't liefst
Niet de alsem van Gesualdo's biechtgeheim,
Niet de stemdoorvlochten Bach,
Noch Haydns medicijn de kwinkslag,
Noch Mozarts traandoordrenkte glimlach.
Noch Schumanns jagende grillen,
Noch Brahms' peinzende variatie,
Noch Liszts bruisende fonteinen,
Niet Debussy's mandoline op een eiland.
Niet de vogelmechaniek van Messiaen,
Geen janken van elektronische draden,
Noch spotlachend gillen tussen citaten,
Niet de zwijgzame stugge cipres noch de stille gekreukte olijfboom,
Maar de zingende zomerwind in een wuivende populier
In Vlaanderen, dicht bij de zee.
| |
Reliek
geen scherpe oostenwind blies
er zweefde een luchtballon
met zoveel stad in mijn hart
met in mijn handen genageld
Muziek schept dit eilanduur.
De dag offert zijn netten
aan de kleine dansvoeten van de maan.
Ik ben een schelp in mijn lichaam van zand.
de reiziger die mij bewoonde.
Koning in ballingschap legde hij
in het lied dat hij mij noemde
daar waar zijn zwerven begon.
mijn naam ruist uit zijn stem en reist
zo hij mij roept achter hem aan.
Ik ben de biddende lippen van de maan.
| |
Sneeuw van vrede
onder het grauw van de lucht,
het witte kleed van verse sneeuw.
Eén winterlied van vrede.
onschuldig teder, argeloos.
en Abrahams Tweestromenland.
Tranen en bloed in het zand.
Vlerken van vuren vampieren.
Rook, zwart van haat. Geweld.
Brandend lijden. Dood en verdriet.
Mensen wreder dan dieren.
Is dit nog Uw wereld, Heer?
Het paradijs, het Beloofde Land,
Of alleen maar de donkere aarde
en het grauw van de lucht,
een poel van miserie en leed.
Kaïn met verduisterd geweten,
altijd tot moorden gereed.
En toch, blijf U erbarmen, Heer,
over ons die Uw kinderen heten
ook als wij Uw wetten vergeten
of ons zwak en machteloos weten.
Maak ons als sneeuw zacht en puur,
als kinderen lief én argeloos én teder.
Ontneem ons zwaard en vuur
en bekleed heel Uw wereld
met het witte kleed van Uw Vrede.
| |
|
|