Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 45

[p. 41]

Samenstelling Fernand Florizoone en Chris Torfs
Poëtisch bericht

Iedereen mag gedichten ter selectie sturen aan: Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6, 8700 Tielt. Behalve naar de gevestigde namen gaat de aandacht in het bijzonder naar nieuw en creatief talent. Alle ingezonden gedichten moeten in machineschrift (tikmachine of printer) en in tweevoud afgeleverd worden.

Neem voor ieder gedicht een ander blad en schrijf op ieder blad uw naam en volledig adres. Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd.

Aan de auteurs van gepubliceerde gedichten wordt achteraf een honorarium uitbetaald: vermeld daartoe bij iedere inzending tevens uw bank- of postrekening.

Vredesonderhandelingen

Met ongekreukte vlekkeloze dassen
in een kongreszaal
op de zachte pluchen stoelen:
ze zijn klaar voor de zoveelste ronde.

De ronde tafel heeft geen scherpe kantjes
en de inkt uit de pennen is hetzelfde
blauw van jaren heen.

De koffie die zij allen drinken
komt uit dezelfde kan
werd gemalen door de handen
van de anonieme werkster
en gekocht van een niet meer te
achterhalen anonieme koffieboer.

Ze zitten aan de tafel
voor een vredesoverleg.

De kinderen van hun tantes
de kinderen van hun achterneven
hun buren en hun magen
geen onveranderd dood -
terwijl de koffie rondgaat
en de pennen leeglopen.

Patricia Lasoen

De zilverreiger

Een kleine zilverreiger staat
op de leuning van mijn stoel
kalm - alsof hij mij bezit

Zonder plan of doel
kijkt hij met mij mee
turend over de zomerzee

Dan schreeuwt hij en vliegt weg
maar ik weet dat hij zegt:
‘Ik kom morgen terug’

En ja hoor, elke dag weer stug
naar de leuning van mijn stoel
of bovenop mijn rug.

Zo staren we voor een uur of twee
over dezelfde dromenzee
zonder plan of doel

Margot H. de Hartog

Zorgzaam gaan ze met de dagen om,
de vrouwen die mijn lichaam dragen.
Want dichter bij de aarde ligt het nu

en waar het onbehagen zich vergaapt
aan leegte van een graf, draperen zij met
blinde hand en naadloos hun gewaden.

De balsem op mijn dorre lijk verzacht
hun handen en mijn dragen, wanneer
hun klacht naar zachter klagen reikt.

Marc Dejonckheere

Dit gedicht

nog met de versvoet van de ekster
stapt hij landschappen door.
de schietwilgen staan
voor woorden als gebeden:
ijzige wolkjes
en veel blauw in hun kroon.

het winterlam: een komma
op zijn weg, hij staat
zich in zijn vacht te warmen,
drinkt zich aan een tepel vol
van dit gedicht.

Jef Vromant

Uitstellen tot gisteren

tegen een boom kan je leunen
en er van weggaan
als je wil

tegen de wereld kan dat niet
je kleeft eraan
staat stil

ik heb gepoogd in een helder
moment de aarde opzij
te schuiven

de poging is niet geslaagd: ik
heb ze tot gisteren
verdaagd

Hervé J. Casier

Populieren

de populieren
die de horizont van mijn jeugd bepaalden
mij bescherming boden
hun takken smekend strekten
en mijn bidden hoorden:
kunnen zij
als brandhout geveld
mijn ziel verwarmen?

en waar moet ik nu wonen?

Gilbert Coghe

[p. 42]

Haiku

Lente

voorbij vorst en kou -
groengepruikt lijkt de knotwilg
plots een feestganger.

Zomer

naast de smalle weg
die naar het strand voert:
breeduit een moeder.

klein rood kevertje
zo alleen op het zandpad -
zoek je de heide?

Lia Barbiers

Het kind in mij

Het kind in mij
aan de ene kant
speelt steeds verder.

De man in mij
aan de andere kant
verwekte een kind.

Een speelkameraad
aan de buitenkant
voor de knaap middenin.

Jean-Pierre Roosen

Stoel

Dit is de stoel waarop
hij zit en praat
en met handgebaren
zijn taal toelicht in beelden.

Dit is de stoel waarmee
hij mijmerend vergroeide
tot in zijn laatste woorden,

tot in zijn laatste uur
en wie hem in ongeloof aanstaart
zal niets te weten komen.

Het zijn niet de boeken op tafel
of het bureau bezaaid met brieven,
niet de schilderijen aan de muur
of het vergezicht omarmd in ramen

die mij zeggen dat alles
eens een antwoord krijgt.

Hannie Rouweler

Ouderdom

Een ‘vader-gedicht’

Ik weet niet meer hoe vaak ik
's winters bij mezelf heb gedacht:
dit is de laatste keer dat ik hem zie,
nu valt het laatste woord
in ons laatste gesprek.

Soms vermoed ik dat hij weet
dat ik me zulke dingen afvraag
en het is net alsof zijn ogen
daarop wachten

maar ik zwijg
als het graf, ik geloof niet
dat ik ooit iets zeggen zal.

Of misschien toch,
in de zomer, op zijn bank,
in de tuin.

Hannie Rouweler

Van de vos in het ‘Koningsbos’

Dat Reinaert in het Soete Waasland woont
en in een bos bij Rupelmonde troont,
heb ik reeds lang begrepen.

Dat hij zijn knepen niet heeft afgeleerd,
maar listig bij zijn fratsen zweert,
is Koning Nobel best bekend.

Geen kip kon ooit de vos ontlopen,
maar moest het kakelend bekopen.
Hij liet zijn prooi alvast niet los
in Rupelmondes ‘Koningsbos’,
waar hij in staal gestandbeeld staat,
en stevigt zorgt voor eigen baat.

Bert Peleman (†)
winter 1995