Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 47

[p. 283]

Samenstelling Fernand Florizoone en Chris Torfs
Poëtisch bericht

Iedereen mag gedichten ter selectie sturen aan: Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redacretiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6, 8700 Tielt Alle ingezonden gedichten moeten in machineschrift (tikmachine of printer) en in tweevoud afgeleverd worden Neem voor ieder gedicht een ander blad en schrijf op ieder blad uw naam en volledig adres Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd. Aan de auteurs van gepubliceerde gedichten wordt achteraf een bewijsexemplaar gestuurd en een honorarium uitbetaald, vermeld daartoe bij teder inzending uw bank- of postrekening.

Erudiet

‘There is no end but addition’

(T.S. Eliot)

I
Blad na blad na blad beschrijft
een kruin steeds weer zichzelf.
Stamboom die geworteld in het donker
luchtigheid in bladstilte verpakt.

Blader in dit boek met open einde.
Hoor soms het gelispel van wat wind,
spraakgebrekkig als het seizoen alweer
leenroerig wordt. Nieuw hoofdstuk.

De stilte van bijvoorbeeld canada's
is zo veel sterker dan het rillen
van een kaarsenvlam en Frieser
dan het zinderen van hoogzomer.

Een boom telt uit zijn blaren
zo lang de voorraad warmte strekt.
Uitbundig houdt hij ze in toom,
tot het okert in zijn hoofd.

Joris Denoo

Klein requiem voor Anton van Wilderode

Ik ken zijn schorre stem, zijn ademhalen;
behoedzaam in een telefoongesprek.
Of ik hem uit een overpeinzing wek,
een ogenblik waarin hij wou verdwalen.

Ik ken zijn handschrift: kind en wijze samen.
Hij zag en dacht, zijn pen noteerde het.
Iets weerloos' werd verwoord en ingebed:
zijn alter ego in het land van Amen.

Ik ken zijn werk, zijn continu gedicht:
zijn oude hemel steeds weer op een kier.
De Overoever kwam van daar naar hier;
bewoonde elke plooi van zijn gezicht.

Doorlopend leven: letters op papier:
een boek dat in mijn handen openligt.

Willem Veldhuizen

Chemotherapie
voor Trui

Alsof je lood verhandelen moet, weegt alles
zwaarder dan het doet. Je jonge overmoed
heeft je weer koppig uitgesloofd.

Je ligt geveld. Je glimlach zachtjes uitgedoofd
je haar een kussen naast je hoofd. Een lichaam
danig leeggeroofd dat het niet eens meer bloedt.
Omdat het moet.

Alsof je keerde, weer in het gewijde van je meisjeslijf.

Geen kracht meer voor geweld,
hoogstens een droge schoolslag in het laken
Je ligt steeds meer naast mij te waken
en aarzelt, of je angst hebt te bezeren.

En toch,
de teerste tederheden wil je niet verleren
Je handen haast te licht voor strelen,
ze blijven dapper weemoed helen

Zolang er lichaam is, wil jij het delen.

Jan Vanmeenen

* bekroond met de Georges Leroyprijs 1997 - Marnixring Leeuwercke - Waregem

Bij Esther

God, Gij zijt niet te rijmen met het lot!
Achter al wat geschiedt blijft Gij verscholen.
Alwat geschiedt, Gij hebt het niet bevolen.
Leven is wat Gij wilt en niet de dood.

Niemand kan mij vertellen hoe Gij heet.
En toch, Uw Naam gebeurt en is geboren.
Ik vind U in de doolhof, niet tevoren
maar achteraf. Daarom: wie weet, wie weet...

Want ook de twijfel kan U heilig zijn
en schroom verhindert ons, U uit te spreken.
Wij lezen Uw verhaal, Uw taal en teken
zal door de nacht heen ons geleide zijn.

Guillaume Van der Graft - Willem Barnard

cf. Esther 4 vs. 14