Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 50

[p. 107]

Samenstelling Chris Torfs en Stefan van den Bossche
Poëtisch bericht

Iedereen mag gedichten ter selectie sturen aan: Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6, 8700 Tielt. Alle ingezonden gedichten moeten in machineschrift (tikmachine of printer) en in tweevoud afgeleverd worden. Neem voor ieder gedicht een ander blad en schrijf op ieder blad uw naam en volledig adres. Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd. Aan de auteurs van gepubliceerde gedichten wordt achteraf een bewijsexemplaar gestuurd en een honorarium uitbetaald vermeld daartoe bij iedere inzending uw bank- of postrekening.

Herfst

De dagen koelen nu steeds vaker,
doen 's morgens gezicht en handen tintelen
De zon wordt stilaan de verliezende schaker,
laat somberheid keer op keer van het licht winnen.

De wind rukt aan de kalende bomen,
waarvan de bladeren halsstarrig zomer vasthouden,
laat mist en regen zijn gebied omzomen,
want hard is hij, en vol bittere koude.

Ook de vogels zijn gevlogen,
naar oorden die hen beter schikken,
buiten merel zijn lied onder grijze hemelbogen
en kleumende mussen die het rijm wegpikken.

Soms huilen huizen met ijstranen
en tooien kikkers zich in mantels van slijk,
terwijl geen mens zich waagt in de straten en lanen,
want daar vestigt nu stilaan guurheid zijn rijk.

Dit alles kan ik eenzame zwerver beamen,
wanneer door mijn verkilde hart de stormen razen
en de gegoeden zich niet meer schamen,
om bij de warmte van het vuur over de herfst te bazelen.

Johan Clymans

Nu de blauwe dagen violetter worden,
het septemberfeest de eerste pluk aanreikte,

riekt verval. Honderd herfsten nog te dragen -
peins ik, voelend het gewicht dat in mijn takken

en mij boomvrouw wetend, zo afhankelijk van
het seizoen. Honderd jaren denkend garen -

diskreet in mijn herfsthofthuis, waar de vruchten
bollen, kleuren - alle ramen, deuren, wijd

geopend - waar de heggen nog niet sluiten
maar een reidans voeren door mijn werkpaleis.

Elisabeth Kappner

Miguel, twintig winters later (^o18 april 1971 - †13 april 1981)

Soms, als de kraaien slapen,
denk ik wel eens dat je er nog bent,
dat ik je weer even voelen kan
zoals een vader graag en krachtig
met een zoon wil doen.

Ik neem dan snel je schouders vast
en laat mijn krachten in je overgaan,
pure eenvoud in een eeuwenoud gebaar
van man tot man, zoals een boom
die zich met de sappen van de lente voedt.

Maar de tijd is hard en koud
en elk verlies een nederlaag.
Zo ook mijn stille tocht naar jou,
je stem die zwijgt, het vallen
van de avond, eens de dag begint.

Alleen met deze haperende woorden
breng ik je in beeld: een jongen
die voor altijd kind zal blijven,
de diepe, niet te helen wonde
in de warmste kamer van mijn hart.

Willie Verhegghe

Herfst

September haalt de laatste oogst naar binnen
De zon slaat de grootste hitte van zich af

De bomen verbladeren van goud naar geel
Regen arceert de lucht in zeven kleuren

Het licht poetst zijn oude koper op
Stoelen scharen zich dichter om de tafels

Patrick Auwelaert