Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 58

[p. 44]

Transit
Samenstelling Patrick Lateur

Les pommes

Par les lucarnes du grenier
Les obliques soleils derniers
En automne dorent les pommes.

Telles des seins, telles des joues,
Elles se bombent sous les combles
Telles des seins, telles des joues
Elles appellent
Les morsures des baisers fous.

Kato, massive et lente et belle
Comme en un lit étend sa nudité
Triomphale, dans leur clarté.

Les gros morceaux de pommes rouges
Bougent dès qu'elle bouge;
Sous les cuisses, aux joints des bras,
Parmi les mains, contre les seins,
Les fruits croulent, luisants et gras.

Le soleil frôle à rais joyeux,
Et leurs duvets et ses cheveux,
Et mêle en un accord
Si fort
Et les senteurs du fruit et les odeurs du corps,
Que la fille s'en grise
Et consent et s'exalte et tout à coup s'attise
Aux mille assauts de ces muettes convoitises.

Oh cette ardeur qui du fond de la vie
Incessamment monte sans bruit
Vers elle et qui unit et qui marie
Les bombances des chairs aux kermesses des fruits.

| EMILE VERHAEREN |

De appelen

Door de zolderramen vergulden
De laatste schuine stralen van de herfstzon
De appelen.

Alsof het borsten waren, wangen,
Liggen ze bol onder de balken,
Als borsten, als wangen
Vragen zij
Om de beet van wilde kussen.

Kato, loom, traag en mooi,
Spreidt triomferend, als in een bed,
Haar naaktheid tentoon in hun licht.

De grote rode appelen
Bewegen mee als zij beweegt;
De vruchten rollen glimmend en glad
Onder haar dijen, in de holtes van haar armen,
Tussen haar handen, tegen haar borsten.

De zon strijkt even met haar stralen
Langs hun zachtheid en haar haren,
En vermengt in één keer
Zo sterk
Het aroma van het fruit met de geuren van haar lichaam
Dat het meisje erdoor bedwelmd raakt
En instemt en zich overgeeft
Aan de duizend aanvallen van die stille hofmakerij.

O, de hartstocht van het leven
Die voortdurend en geluidloos in haar opstijgt
En de geneugten van het vlees verstrengelt
Met de heerlijkheden van het fruit.

| VERTALING: CHRISTINA GUIRLANDE |

Het gedicht ‘Les Pommes’ van Emile Verhaeren (Sint-Amands 1855 - Rouen 1916) over het boerenmeisje Kato, is een van de vier onuitgegeven gedichten die door William Kundig in 1918 te Genève postuum werden gepubliceerd, in een bibliofiele uitgave onder de titel KATO. De uitgave werd verlucht met 10 houtgravures, in twee kleuren afgedrukt, van Pierre-Eugène Vibert en telde 16 blz., formaat 37 × 48 cm. Over het meisje Kato schreef Verhaeren al eerder sensuele gedichten in zijn eerste, naturalistische bundel ‘Les Flamandes’ (1883), geïnspireerd door de doeken van o.a. Jordaens en Teniers.