Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 58

[p. 125]

Transit
Samenstelling Patrick Lateur

Continuity

May it be so:
Let the great vessel be lifted from the ground
And the warm lips drink from it
Until the tongue begins to speak,
And spreads its song.
When thirst burns the mind
May we return again to the villages
Where we shall partake in a feast
With those that are no more.

The bond

Gumede son of Ndaba, here I am.
I have come to present
This grinding stone of Masilela, my mother.
It is heavy, as though she weighted it with magic.
She left on it the gourd of her heart.
Do not forget it at Mpembeni house
Lest the vermin multiply on it.
Life may put a curse on us
Since we did not behave like her children.
If he be present who has a thousand ribs
Do not allow him to deceive you,
Promising a place for it on the fertile lands.
Hold it sacred knowing in it is our soul.

A farewell

I who have sung you songs over the years
I depart.
The staff is broken
The young ebony plant sinks in the mud.
These winds are wailing with seeds.
They will scatter them on the open space
Where rains will give birth to jungles.
I believe in the great day
Which will make our paths meet:
I shall wake then from the desert
Seeing you approach with pots filled with water.
We shall sit at the place of the old man
Untying the knots in the expanse of the afternoon,
In the fertility of the fig tree
In the vastness of the willow tree
In the savannahs of the fleeting antelope.

|MAZISI KUNENE|

Continuïteit

Laat het als volgt zijn:
Laat het grote vat van de grond opstijgen
En laat de warme lippen eruit drinken
Tot de tong begint te spreken
En haar lied verspreidt.
Als de dorst de geest verbrandt
Laat ons dan weer terugkeren naar de dorpen
Waar we zullen deelnemen aan een feest
Met hen die er niet meer zijn.

De band

Gumede zoon van Ndaba, hier ben ik.
Ik ben gekomen om je
Deze maalsteen van Masilela, mijn moeder, aan te bieden.
Hij is zwaar, alsof ze hem met magie heeft beladen.
Ze liet de kalebas van haar hart erop liggen.
Laat hem niet achter in het Mpembeni huis
Zodat het ongedierte er zich niet op kan vermenigvuldigen.
Het leven zou een vloek op ons kunnen leggen
Omdat we ons niet hebben gedragen als haar kinderen.
Als hij er zou zijn die duizend ribben heeft
Laat je niet misleiden door hem,
Als hij er een plaats voor belooft op de vruchtbare gronden.
Bewaar hem heilig want weet dat onze ziel erin besloten ligt.

Een afscheid

Ik die al die jaren liederen voor je heb gezongen
Ik vertrek.
De staf is gebroken
De jonge ebbenboomplant zinkt weg in het slijk.
De wind klaagt met het zaad.
Hij zal het uitstrooien in de open ruimte
Waar de regens wouden zullen baren.
Ik geloof in de grote dag
Waarop onze paden elkaar zullen kruisen:
Ik zal dan ontwaken in de woestijn
En je zien naderen met potten vol water.
Wij zullen op de plaats van de oude man zitten
En de knopen losmaken in het uitspansel van de namiddag,
In de vruchtbaarheid van de vijgenboom
In de grootsheid van de wilgenboom
In de savannes van de wegsnellende antilope.

|VERTALING: JORIS IVEN|

MAZISI KUNENE (1930-2006) was een Zulu-dichter uit Zuid-Afrika, die zelf een aantal van zijn gedichten in het Engels heeft vertaald. Hij is geboren in een vooraanstaande Zulufamilie in de oostelijke havenstad Durban. Na zijn opleiding aan de universiteit van KwaZulu-Natal verliet hij in 1959 Zuid-Afrika. Vanaf 1960 werkte hij aan een doctoraalstudie aan de universiteit van Londen en engageerde hij zich in de anti-apartheidsstrijd. Hij doceerde Afrikaanse taal- en letterkunde aan de universiteit van Los Angeles van 1975 tot 1993. In 1993 keerde Mazisi Kunene terug naar Zuid-Afrika, waar hij les gaf aan de universiteit van KwaZulu-Natal in Durban. In 1993 honoreerde de Unesco hem als poet laureate van Afrika, in 2005 werd hij poet laureate van Zuid-Afrika.