De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 2 (1872)

De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 2

(1872)– [tijdschrift] Vlaamsche Kunstbode, De– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 15]
Poëzie. I. Pelgrimstogt.Ga naar voetnoot(1) Een gedicht voor Muziek. Op God gebouwd met vasten moed! Met vaste hand de staf geheven: De weg voer' ons tot dood of leven, Waar God ons leidt daar is 't ons goed. Waarheen wij zien langs berg en dal 't Is zegen, zegen overal; Zoo stroom' dan ook met rein geluid Een lofgezang den boezem uit. Met duizend, duizend tongen Zendt lucht en zee en aard Een loflied nooit volzongen Welluidend hemelwaart: - ‘De weg des Heeren is den vromen goed, Hij voer' tot heil of tegenspoed!’ De bloesem viel - de zomerhitte brandt - Wij wandlen voort naar 't verre Vaderland, Zal daar de Herfst ons vruchten geven? De weg is smal - de staf buigt in de hand, Het oog wordt dof, de wankle knieën beven... Wacht ons de rust in 't verre Vaderland? Een dag van zorg, een dag van leed Is weêr voorbijgegaan! Gij kent ons hart, o Heer! en weet Hoeveel 't heeft doorgestaan.
[pagina 16]
Leer mij vreugde zien in leed Leer mij lagchen door mijn tranen; Liefdrijk Vader, Gij slechts weet Ons des levens weg te banen; Maar in vreugde, maar in rouw Weet ons hart: Gij zijt getrouw! De Nevel dekt ons digt en zwaar... Krank is de ziel en 't lijf is mat, En overal dreigt doodsgevaar... Heer! doe het lichten op ons pad! De Heer is ons tot eeuwig licht, Al is het Nacht op onze wegen. Gij gaaft den zwerver der woestijn Een zuil van damp, een zuil van vuur; God! zoudt Gij Ons dan verre zijn In 't bang en slepend zwervens-uur? Gij enge weg van zorg en smart Wien slijk en steenen overhòopen... Wel zijt ge moeilijk om te loopen Ook voor het stoutste hart! Maar of 't beneden donker is, En of er boven wolken jagen, Toch flikkren Sterren door de vlagen Van stikke duisternis. Een avondster, een morgenster, Een ster van hopen en gelooven, Een ster van liefde daar te boven, Zij lichten ons van verr'. Heil wie getrouw zal zijn, in allen nood! - Daar straalt des Heeren Morgenrood, Halleluja!
[pagina 17]
Gij Akker Gods!... Uw kostbaar zaad Moog' hooger Lente toeven... Een talloos tal van bloemen staat Te bloeien op uw groeven, Belofte en troost, onmeetbaar groot... Gij, leven, kiemende uit den dood. ..................... Heil wie getrouw mocht zijn, in allen nood! De weg des Heeren is den vromen goed, Hij voert uit Nacht tot Morgenrood, Halleluja! D^r J.P. Heye. Amsterdam.
II De eerste ruiker. Geen dartle zefiers fladdren, zwieren; Het zwaluwtje is nog over zee; Geen muschje nog komt bruiloft vieren, En brengt de zoete Lente meê. - En echter pronkt, en geurt hier binnen, Nu de eerste ruiker van den hof; Het offer van 't getrouw beminnen, Viooltjes, ieders liefde en lof. Heb dank! reeds zes-en-dertig malen, Mijn echtvriend, hebt gij die vergaard, Elk jaar doen met een kus betalen, Dat lief geschenk, mijn hart zoo waard. Dra zal dat schoon gebloemt verdwijnen, Maar 't zoet gedenken blijft me bij, Het wekt mij bij elk morgenschijnen, En nog des avonds streelt het mij.
[pagina 18]
Viooltjes, liefsten, kondt gij weten Wat ge aan ons beider harten zegt, Lief zinbeeld, dat wij nooit vergeten, Dat zielen aan elkander hecht; Het staat geschreven op uw blaâren, Het klinkt zoo zacht in ons gemoed: ‘De wereld kan geen heildronk baren Zoo als gij, frissche ruiker, doet!’ Mevr. Van Ackere, geb. Doolaeghe. Dixmude, Februari 1872.
III. Aan den dichter Frans Rens. Noch de smarten die u kwellen Bij al andren tegenspoed; Noch miskenning van on dankbren Kunnen stremmen uwen moed. Ja, gij blijft de dappre Kamper Voor ons schoone moederspraak; Haar verheffing en haar luister Is uw loffelijke taak. De Eendracht, blad aan wetenschappen En aan kunsten toegewijd, Even als het vlaamsche Jaarboek, Danken wij uw noeste vlijt. Tot uw laatsten levensadem Voert gij strijd voor taal en land; Gansch uw loopbaan, al uw streven, Blijft der Vlaamsche zaak verpand.
[pagina 19]
Menig schoon en krachtig lied reeds Vloeide van uw dichterlier, En gij stortte in't hart van velen Sprankels van uw bardenvier. Heil zij u, vereerde Dichter, Eedle strijder voor de taal; Gunne God dat gij moogt leven Tot haar vollen zegenpraal! L.F.D.. Aaltre, 1872.
IV. Herinnering. Melodie. Heengetogen En vervlogen Is de zoete kindertijd! - Na een poozen, Als de rozen Zoo verdween hij voor altijd. Als de kleuren En de geuren Van de bloemen, voor den wind; Als de zwaluw Voor de schaduw Van den winter, zoo gezwind! Toch in 't leven Blijft me omzweven 't Zoet herdenken aan weleer: Heengevaren Kinderjaren, 'k Vind u in mijn droomen weer! Theophiel Coopman. Gent, Januari 1872.

[pagina 20]
V. Gemsenjagerslied. De sneeuwlaag omhult nog der heuvelen kruin, En dekt als een lijkwade 't eeuwenoud puin; Toch, jager, grijp lustig de buks en de speer, En moedig vooruit nu ter gemsenjacht weer! Ginds hoog op 't gebergte, in de vrije natuur, Die nergens een perk heeft dan 't eindloos azuur, Ginds wacht u een leven zoo vreugdig en vrij... - Hoe anders ons leven in de enge vallei! Een schot heeft geknald, en nog een, en nog meer, Een kreet heeft gegalmd over land, over meer, Gekwetst, dwaalt de gemse nog bloedende rond, Tot ze eindelijk krachteloos neêrzijgt ten grond, De jager vervolgt haar door kloof en ravijn. Elk hindernis schijnt zijnen moed nog te klein, Hij zijgt van de helling, weer klimt hij omhoog, Van vurigen geestdrift nu vonkelt zijn oog. Een bloedstrepe toont hem het bochtige spoor, Langs over de rotsen, het houtgewas door; Hij volgt zonder vreeze die moeilijke baan, En de afgrond die gaapt hem soms vreeselijk aan. De gemse valt eindlijk den jager ten buit, De jachthoren schalt en verkondigt het luid, Dat 's 't leven des jagers, gevaarlijk doch vrij... - Hoe anders ons leven in de enge vallei! Victor Berg. Antwerpen, 1872.	voetnoot(1) Van dit stuk bestaat eene voortreffelijke hoogduitsche vertaling, bewerkt door Mevrouw Henriette Heinze-Berg.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

datums